Η ιδεολογία της μεζονέτας…

Δεν ξέρω αν έχετε υπ όψιν το έργο του Ίψεν, «Ο εχθρός του λαού». Αναφέρεται σε έναν γιατρό, ο οποίος αφού ανακαλύπτει πως το νερό μιας τουριστικής κωμόπολης ευθύνεται για τα αυξημένα εμπύρετα περιστατικά, συγκρούεται με τον Δήμαρχο και την τοπική κοινότητα, οι οποίοι νιώθουν τα συμφέροντά τους να απειλούνται από τη δημοσιοποίηση της αιτίας και την πιθανή αποχώρηση των τουριστών.

Όταν ο Ίψεν έγραψε το θεατρικό έργο το 1889 δεν είχε καν κατά νου μια χώρα που ως άλλο προβληματικό νοικοκυριό είχε έξοδα 4.400 ευρώ το χρόνο και έσοδα μόλις 1.800 ευρώ το χρόνο αντίστοιχα. Διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά κλπ σε μια εποχή που οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις μοίραζαν επιδόματα, μισθούς και δώρα ήταν ένα χιλιοπαιγμένο έργο σε επανάληψη αφού ο λαός είχε να πληρώσει και οι τράπεζες είχαν να δώσουν.

Βέβαια, ως λαός δικαίως είμαστε η ενσάρκωση της γνωστής θυμοσοφίας “ό, τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό, τι αρπάξει…”, αφού κανείς εξ ημών δεν είχε κατά νου το ενδεχόμενο να σκάσει αυτή η φούσκα που με τόση μαεστρία ένα λόμπι ιθυνόντων έβαλε εκατομμύρια άπληστους καιροσκόπους να φουσκώσουν με τις περιουσίες τους ανά τον κόσμο. Και όταν έσκασε αυτή η φούσκα ήταν ήδη πολύ αργά. Γιατί, όσο είχε τη δυνατότητα να “χαλνάει ο Ελληνάρας”, τίποτα και κανείς όσο και αν ωρυόταν δεν μπορούσε να τον ξυπνήσει από αυτή τη λίμπο. Και έτσι φτάσαμε όπου φτάσαμε…

Τα διακοποδάνεια που μοίραζαν η Αγροτική και οι υπόλοιπες τράπεζες με επιτόκιο που έφτανε και μέχρι το 20% βούλιαξαν σπίτια και επιχειρήσεις πιάνοντάς τους κυριολεκτικά στον ύπνο…του δικαίου. Ανάμεσα στους “χαμένους”, χιλιάδες νοικοκυριά και σπίτια που είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται λόγω της αύξησης της φορολογίας, επιχειρήσεις που είδαν τα κέρδη τους να μειώνονται αφού η ζήτηση για κατανάλωση και επένδυση λόγω της αβεβαιότητας έπεσε κατακόρυφα, εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους λόγω του κύματος απολύσεων.

Και κάπως έτσι φτάσαμε μετά από μια ανακεφαλαιοποίηση, 3 μνημόνια και 7 χρόνια κρίσης να μετράμε 100 δις κόκκινα δάνεια στα τραπεζικά ιδρύματα.


Όπως το κάναμε με την Αγροτική….

Τη στιγμή που γράφω το άρθρο 65 δις ανεξόφλητες υποχρεώσεις διατηρούν οι επιχειρήσεις της χώρας και 43 δις περίπου τα νοικοκυριά. Και την ώρα που η Κυβέρνηση επαίρεται για τον τελευταίο “μνημονιακό” προϋπολογισμό και βομβαρδίζει το Κοινοβούλιο με νομικούς αστερίσκους και τροπολογίες τελευταίας στιγμής, οι Θεσμοί κάνουν λόγο για “απαραίτητους 15.000 πλειστηριασμούς μέχρι το τέλος της 3ης αξιολόγησης” .

 

Έτσι λοιπόν με τον ίδιο τρόπο που εκκαθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες το Δημόσιο την Αγροτική Τράπεζα αναγκάζοντάς την “οικειοθελώς” να διαγράψει δάνεια όταν έγινε το PSI, έτσι και τώρα θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να παρακάμψει τους “αγανακτισμένους” εν μια νυκτί και να πλειστηριάσει έναν μεγάλο αριθμό ακινήτων, αν επιθυμεί το ’18 να βρει τη χώρα μας με σταθερό τραπεζικό σύστημα.


Και τώρα τι;

Πέρα από τον θόρυβο, τους εντυπωσιασμούς και τα “σκάγια” τρόμου που εξαπολύονται συνεχώς, η κατάσταση έχει ως εξής:

  • Είτε να μειωθεί ο αριθμός των στρατηγικών κακοπληρωτών και να προχωρήσουν οι πλειστηριασμοί, πάντα βέβαια με τον απαραίτητο βαθμό ευαισθησίας και σεισάχθειας(υπό όρους) στις ευπαθείς ομάδες και σε όσους μέχρι πρότινος τίμια και με συνέπεια διεκπεραίωναν τις υποχρεώσεις της σύμβασής τους
  • Είτε να αρχίζουν να κουρεύουν δάνεια μειώνοντας οι τράπεζες τα ίδια κεφάλαιά τους σε βαθμό που να χρειάζονται επειγόντως ανακεφαλαιοποίηση (bail out), το «άνοιγμα» της οποίας θα επωμισθεί ο ελληνικός λαός για μια ακόμη φορά. Την περίπτωση του bail in (κούρεμα καταθέσεων) δεν τη συζητώ καθόλου παρά τις φρενήρεις φωνές στη Βουλή και στην TV αφού το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κίνησης θα ήταν τεράστιο.

Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που υποφέρουν από το Σύνδρομο Προσκόλλησης στην Εξουσία, άρα δύσκολα θα διακύβευαν την καρέκλα με τέτοιες “αντιλαϊκές” κινήσεις.

Καλώς κακώς σύντροφοι εν έτη 2018, πλέον, ένα υγιές διατραπεζικό σύστημα συναλλαγών είναι αυτό που καθορίζει τη σταθερότητα και εξασφαλίζει πως το οικονομικό κύκλωμα θα κινείται ομαλά χωρίς απρόοπτα. Επομένως, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη συνεργασίας τραπεζικού συστήματος και δημόσιας διοίκησης, προκειμένου να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Καλές γιορτές….

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο