Όσοι είχαν την τύχη να εκκινήσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν τον πλανήτη εκείνη τη δεκαετία, σήμερα έχουν την ατυχία να αναζητούν τρόπους να την κατακτήσουν.

Η γενιά του ’90, είναι η γενιά που σήμερα παλεύει να βγει στην αγορά εργασίας, να αδράξει τον κόσμο. Τα άτομα αυτά διανύουν την πιο παραγωγική τους ηλικία σε μια χώρα που τείνει να τους κρατά αδρανείς και συγκεχυμένους.

Απόφοιτοι Λυκείου, πανεπιστημίου, κάτοχοι μεταπτυχιακών ίσως και διδακτορικών τίτλων, υπάλληλοι σε κάθε είδους εργασία (επί χρήμασι/εθελοντική), κάνουν τα αδύνατα δυνατά παλεύοντας με τη μοίρα τους, παλεύοντας με το κράτος τους.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που διάλεξαν το δρόμο του εξωτερικού, σε μια προσπάθεια εύρεσης της ζωής που ονειρεύτηκαν. Όσοι έμειναν πίσω όμως, τι δρόμους έχουν;

Από τα παιδικά μας χρόνια μας παρότρυναν να ονειρευτούμε, κι εμείς μες την αφέλεια μας γινόμασταν κύριοι των ονείρων μας, κύριοι μιας ελπίδας που ευχόμασταν να γίνει πράξη, σ’ ένα μέλλον που ο κόπος αποζημιώνεται.

Σήμερα, ευάλωτοι παρά ποτέ, ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα κόσμο αβέβαιο. Δε γνωρίζουμε αν αύριο θα ξεκινήσει πόλεμος ακόμη και στη χώρα μας. Οι βομβαρδιστικές επιθέσεις κατά τόπους αυξάνουν τη συχνότητα εμφάνισης τους, ενώ και χωρίς αυτές η Ελλάδα μας αφαιρούσε ελπίδες αξιοπρεπής επιβίωσης.

Βέβαια, το χειρότερο δεν είναι η ανέλπιδη χώρα μας, αλλά η υπόνοια που πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, πως όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, όσους τίτλους ή πτυχία κι αν προσκομίσει, δεν είναι βέβαιο πως θα επιτύχει. Άραγε ήταν ποτέ βέβαιο ένα τέτοιο σενάριο;

Κι επειδή, όπως και να ‘χει το βάρος της συνείδησης πέφτει πάνω μας (ναι, μιλάω γι’ αυτήν την περιβόητη “νέα γενιά”), χρειάζεται να επωφεληθούμε της κατάστασης μας και να χαράξουμε με τις πράξεις μας, με τις ιδέες μας, μια νέα πορεία πλεύσης, προς ένα κόσμο που δε θα κοιτά μόνο το συμφέρον του οίκου του, μα και του διπλανού του.

Προς έναν κόσμο που δε θα φοβάται να ονειρευτεί…