Η μέχρι τώρα επαφή μου με συγγραφείς έχει αποδείξει ότι διαθέτουν ένα μαγικό τρόπο να μετουσιώνουν θεωρίες για το βιβλίο και τον κόσμο της λογοτεχνίας σε γενικές παραδοχές, επιβεβαιώνοντάς σου την πεποίθηση ότι το να ακροβατείς διαρκώς μεταξύ πραγματικότητας και αλλοτινών κόσμων είναι απλώς απαραίτητο . Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η κ. Ακαρέπη την οποία συναντήσαμε για μια συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου από τις εκδόσεις Διόπτρα, “Το αίνιγμα της κερασόπιτας“, ένα βιβλίο που συνδυάζει αρτίως το σασπένς ενός μυστηρίου χτισμένο σε μαγειρικές συνταγές, με τη σκέψη ότι πρέπει να ανοιγόμαστε γιατί αλλιώς χάσματα ορθώνονται μεταξύ των αγαπημένων μας προσώπων και όλα αυτά με πολλή ζάχαρη– που αν με ρωτάτε, τα κάνει όλα καλύτερα. 

-Σας συναντάμε με αφορμή το νέο σας βιβλίο «Το αίνιγμα της κερασόπιτας», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό;

«Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που η Έλλη είναι αποδέκτης μιας κληρονομιάς, όταν δηλαδή η θεία Μάρθα της κληροδοτεί ένα μαγαζί και ένα σπίτι στην Κεφαλονιά, έχοντας  ταυτόχρονα ως τελευταία επιθυμία για εκείνη να παρασκευάσει την γιορτινή κερασόπιτα της. Ωστόσο η Έλλη δεν αισθάνεται ότι θα πρέπει να αποδώσει φόρο τιμής σε αυτή τη γυναίκα γιατί τη μισεί, έχοντάς μέσα στο μυαλό της ότι η θεία της προσπάθησε να τη δηλητηριάσει όταν εκείνη ήταν 7 χρονών. Με αυτή την εικόνα, δεν καταλαβαίνει γιατί αφήνει στην ίδια της κληρονομιά συν της επιθυμίας για την εκτέλεση των συνταγών. Παρ’ όλα αυτά, μπαίνει στη διαδικασία να παρασκευάσει τις συνταγές και σιγά- σιγά αρχίζει μέσα από αυτό το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, να καταλαβαίνει τι είχε συμβεί στο παρελθόν και απαντώνται ποικίλα ερωτήματα, συνθέτοντας έτσι μια ιστορία που ήρθε η ώρα να βγει στο φως.»

–Πώς θα χαρακτηρίζατε η ίδια το βιβλίο σας; Πρόκειται για βιβλίο μυστηρίου, κοινωνικό ή περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα;

«Θα έλεγα ότι είναι μια ανθρώπινη ιστορία που περιλαμβάνει τα πάντα. Παρουσιάζει ανθρώπους με αδυναμίες, πάθη, μυστικά και συναισθήματα– ότι δηλαδή συναντά κανείς στην ανθρώπινη φύση.»

Φωτογραφία: Έφη Λιότη

–Στην παρουσίασή σας αναφέρατε ότι ένα εκ των μηνυμάτων του έργου είναι ότι «οι άνθρωποι πρέπει να είναι κοντά και να επικοινωνούν». Πιστεύετε ότι σήμερα μόνο υπάρχει αυτή η ανάγκη λόγω της επικρατούσας αποξένωσης ή πάντοτε έχουμε την τάση να αποκρύπτουμε πράγματα;

«Πάντα πρέπει να είμαστε κοντά. Βέβαια στο παρελθόν οι άνθρωποι συζητούσαν περισσότερο ενώ σήμερα υπάρχουν άλλοι ρυθμοί. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να βρούμε μια φόρμουλα, ώστε ακόμη και αν έχουμε πολύ δύσκολη μέρα εμείς να βρίσκουμε χρόνο ώστε να είμαστε με τους ανθρώπους μας και να τους ακούμε. Να έχουμε την υπομονή με άλλα λόγια ώστε να ακούμε και να μην εξάγουμε εύκολα και γρήγορα συμπεράσματα. Είναι βασικό όλο αυτό ώστε να μην κρύβουμε πράγματα και έτσι, η κατάσταση να χειροτερεύει με τα μυστικά γιατί η πέτρα γίνεται βράχος και μετά όλο αυτό το βάρος είναι ασήκωτο.»

–«Το αίνιγμα της κερασόπιτας» είναι το τέταρτο κατά σειρά μυθιστόρημά σας. Πώς βλέπετε την κατάσταση στο χώρο των εκδόσεων και των βιβλίων εν γένει σήμερα;

«Εντάξει, είναι δύσκολες εποχές, έχουν περιοριστεί οι παραγωγές και υπάρχει μια επιλεκτικότητα, παρ’ όλα αυτά εγώ σαν άνθρωπος είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Πρέπει όλοι να συνεχίσουμε να δημιουργούμε και να βλέπουμε φως, διαφορετικά δε θα προχωρήσουμε παρακάτω. Γράφονται και σήμερα αξιόλογα βιβλία και αυτό είναι κάτι πολύ παρήγορο και ευχάριστο. Η λογοτεχνία σε εποχές δύσκολες ανθίζει γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται κάπου να εκτονώσει αυτό που βιώνει. Έτσι, παρά τις αντίξοες συνθήκες προκύπτουν πολύ καλά δείγματα γραφής.»

–Είστε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Κατά τη γνώμη σας τι χρειάζεται για να αγαπήσει κανείς τη λογοτεχνία και αντίστοιχα τι φταίει που κάποιοι την αποδοκιμάζουν ως μη αναγκαία;

«Εγώ αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να την καταλάβω γιατί η αγάπη για τη λογοτεχνία μου είναι κάτι αυτονόητο, σαν την αναπνοή. (γελάει) Ωστόσο πιστεύω ότι έχει να κάνει με το πόσο έχει καλλιεργηθεί κάτι τέτοιο από την παιδική ηλικία, πρέπει με άλλα λόγια αυτή η αγάπη και η ενασχόληση να ξεκινάει από νωρίς. Είναι λογικό να μην το θεωρείς απαραίτητο, εάν δεν έχεις από παιδί αυτή την τριβή. Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε, μόνο κέρδος έχει κανείς να αποκομίσει ανοίγοντας ένα βιβλίο.»

–Ένα από τα βιβλία σας, (Πάνθηρας Μαυρογάτος) ανήκει στην κατηγορία του παιδικού βιβλίου. Είναι απαιτητική δουλειά η παιδική λογοτεχνία;

«Θα σου πω. Το παιδί πρέπει να αγαπήσει το βιβλίο, άρα πρέπει να χρησιμοποιήσεις για παράδειγμα χιούμορ. Γιατί το παιδί έχει ανάγκη να γελάσει, όχι μόνο πρόσκαιρα αλλά το ζητούμενο είναι το παιδί να γελάσει και μέρες μετά, να μη του φύγει το χαμόγελο. Φυσικά, απώτερος σκοπός είναι να διδαχθεί και κάτι. Για αυτό και πρέπει να είσαι προσεκτικός όταν θέλεις να περάσεις ένα κοινωνικό μήνυμα ή να ευαισθητοποιήσεις, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος το παιδί να παρερμηνεύσει αυτά που εσύ του λες. Όπως και ο γονιός έχει ευθύνη για το παιδί, το ίδιο ισχύει και για το συγγραφέα. Υπάρχει με άλλα λόγια, ένα έντονο αίσθημα ευθύνης.»

Φωτογραφία: Έφη Λιότη

-Πιστεύετε ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν έντυπα βιβλία ή τα e-books θα τα αντικαταστήσουν βαθμιαία;

«Είναι οπωσδήποτε μια διευκόλυνση. Αλλά για μένα, ας διαβάζουν οι άνθρωποι και ας είναι σε οποιαδήποτε μορφή. Και αν έτσι εξυπηρετούνται περισσότερο, ας είναι. Ωστόσο πιστεύω πως δε θα καταργηθεί ποτέ το βιβλίο γιατί κάποιοι ρομαντικοί του είδους προτιμούν αυτή την επαφή. Αντίστοιχα και εγώ δε μπορώ να δεθώ συναισθηματικά με ένα κείμενο που διαβάζω σε οθόνη. Όμως για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, δε θα καταργηθούν γιατί το χαρτί μυρίζει όμορφα, ικανοποιεί την αφή σου, την αισθητική σου το μυαλό και τα μάτια σου. Άρα, όσο περισσότερες αισθήσεις ικανοποιούνται, τόσο πιο μαγική η εμπειρία.»

–Αν μπορούσατε να ήσαστε ηρωίδα ενός κλασικού βιβλίου, ποια θα ήσαστε και γιατί;

«Θα πω την Τζέιν Έιρ. Μου έχει μείνει η ιστορία της, γιατί η συγκεκριμένη είναι μια γυναίκα που εργάζεται και κερδίζει μόνη της χρήματα- άρα κάτι πολύ φεμινιστικό για την εποχή της. Τη θαύμαζα όταν την πρωτοδιάβασα και για τη δυναμικότητά της αλλά και για την ευαισθησία της. Κυρίως βέβαια επειδή η ζωή της έχει ένα νόημα, έχει αποφασίσει το τι θέλει να κάνει και είναι ανεξάρτητη.»

Φωτογραφία: Έφη Λιότη

–Ποια είναι τα κυριότερα συναισθήματα που όταν προσωπικά βιώνετε, λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για να σας οδηγήσουν στη συγγραφή;

«Όλα μπορούν να μου δώσουν κάποια έμπνευση, γιατί άλλωστε ο άνθρωπος είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Εντάξει η αγάπη με την πλατιά έννοια είναι πάντα ένας μεγάλος βράχος για να ακουμπήσω πάνω, αλλά και η φιλία, το γέλιο, το δάκρυ, η οργή έχουν παρόμοια βαρύτητα.»

Οπότε συνεχίστε να διαβάζετε. Συνεχίστε να ταξιδεύετε και να σκαλίζετε καρικατούρες ανθρώπων που δε γνωρίσατε ποτέ. Συνεχίστε να περπατάτε και να σφυρίζετε ονόματα και σκοπούς που κάπου αντικρίσατε-ίσως, σε δύο ξεσκισμένες σελίδες. Και αν απέχατε τόσο καιρό, τώρα είναι η στιγμή να “επανορθώσετε”. Γιατί στο κάτω-κάτω όλα γίνονται καλύτερα με ένα βιβλίο. Πόσο μάλλον όταν αυτό έχει γεύση γλυκού.

*Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Διόπτρα για τη συνεργασία.

*Ευχαριστούμε το μαγαζί Toms για την ευγενική διάθεση του χώρου.