
Ω Tempo(ne)ra, ω mores…!!!
Από τον τίτλο και την εικόνα του άρθρου, αμέσως καταλαβαίνει κανείς περί τίνος πρόκειται. “Ένα ακόμα άρθρο για τον καθηγητή, Νίκο Τεμπονέρα” θα πουν οι περισσότεροι και θα προσπεράσουν όντες αρκετά γνώριμοι με μια ιστορία που πλέον “δεν πουλάει” στα αυτιά μας. Και όμως, η ιστορία αυτή αποδεικνύει περίτρανα τον κατήφορο του κομματικού συνδικαλισμού στην χώρα μας, ο οποίος παραμένει στην ίδια μαύρη σελίδα του χθες.
Για την ιστορία…
Ο Νίκος Τεμπονέρας (1953 – 1991) ήταν καθηγητής μαθηματικών σε Λύκειο της Πάτρας και στέλεχος του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν σκοτώθηκε από μέλη της ΟΝΝΕΔ, έπειτα από συμπλοκή σε Λύκειο της Πάτρας, κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990 – 1991.
Γύρω στις 10:30 μ.μ. της 8ης Ιανουαρίου 1991, μέλη της ΟΝΝΕΔ προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυμνάσιο – Λύκειο Πάτρας. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους καταληψίες μαθητές του. Οι κινητοποιήσεις συνέβαιναν λόγω του νόμου Κοντογιανόπουλου επί Μητσοτάκη για την παιδεία.
Το σήμερα…
Η υπόθεση Τεμπονέρα παρόλο που στα αυτιά μας είναι είτε άγνωστη είτε δεν μας εξάπτει το ενδιαφέρον είναι σπουδαία για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ανέδειξε ξεκάθαρα ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας μας. Το αέναο δίπολο πολιτικών – συνδυκαλιστών και στη μέση θύμα ο αθώος πολίτης. Δεύτερον, γιατί συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μας υπενθυμίζει το καρκίνωμα των κομματικών νεολαίων στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Και αν με αυτή μου την πρόταση θίγω τον “ευγενή” φοιτητικό συνδικαλισμό, δεν είμαι εγώ αυτός (Ιωάννης Καλαμπόκας, Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Αχαϊας) που με ένα σιδερολωστό έσπασα το κεφάλι ενός καθηγητή επειδή δεν συμφωνούσα μαζί του.
Το τρανό παράδειγμα του αριστερού και του δεξιού της ημέρας
Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες αλλά κάτι μέρες σαν και αυτήν προσφέρονται προς ιδεολογική κατανάλωση από τα δυο αντίπαλα δέη του φοιτητικού “αουγκανισμού”. Από τους μεν (αριστερούς) που χρησιμοποιούν το σημερινό συμβάν ως μέσο για άσκηση παραταξιακού κατινισμού, ωρυόμενοι επειδή ακόμη και σήμερα οι φοιτητές διατηρούν υψηλά τα ποσοστά των δεξιών παρατάξεων και οι δε (δεξιοί) οι οποίοι αμαυρώνουν το όνομα του εκλιπόντος καθηγητή μην αναγνωρίζοντας και καταδικάζοντας τα γεγονότα της τότε περιόδου κρυβόμενοι πίσω από το “απυρόβλητο” της πρωτιάς τους. Θα μου πείτε, έχει τόσο σημασία να μιλάμε για ένα συμβάν που έγινε πριν 30 χρόνια; Θα σας απαντήσω για το πόσο προβλέψιμους και ανθεκτικούς σε παρόμοιες καταστάσεις μας καθιστά η ιστορία… εφόσον την γνωρίζουμε!!!!
“Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.”
Jean-Luc Godard, 1930-, Γάλλος σκηνοθέτης