
Πράγματα που μας έλειψαν στην καραντίνα
Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο. Σχεδόν όλος ο πλανήτης διανύει μια δύσκολη περίοδο, γεμάτη ανασφάλεια, αγωνία, φόβο. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο έχουμε στερηθεί πράγματα. Φυσικά, η υγεία είναι πάνω από όλα και οφείλουμε να προσέχουμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και φυσικά, το κοινωνικό σύνολο. Είναι γεγονός, παρόλα αυτά, πως μας έχουν λείψει κάποια πράγματα.
Μας έλειψε η παραγωγικότητα και η δημιουργικότητα. Το πρόγραμμα της σχολής ή της δουλειάς, η ρουτίνα, μέσα στην οποία κατάφερνες να παράγεις έργο. Στους μαθητές έλειψε το σχολείο, το περιβάλλον τους, η καθημερινότητά τους για την οποία συνήθιζαν να παραπονιούνται και να περιμένουν με ανυπομονησία μια αργία ή μια εκδρομή. Ο άνθρωπος χρειάζεται να νιώθει παραγωγικός. Μπορεί να μην υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες συνθήκες εργασίας, ειδικά στην χώρα μας, αλλά η ανάγκη για δημιουργία και εξέλιξη δεν αλλάζει.
Μας έλειψε το απρόοπτο. Όλα μοιάζουν οριοθετημένα. Ακόμα και η ώρα που επιβάλλεται να γυρίσεις σπίτι. Τα χιλιόμετρα που μπορείς να απομακρυνθείς από αυτό. Έχουμε έρθει ξαφνικά αντιμέτωποι με διάφορους περιορισμούς. Για να βγεις μια βόλτα πρέπει να το έχεις κανονίσει τουλάχιστον μια μέρα πριν, να βρίσκεσαι εντός δήμου και να στείλεις μήνυμα. Κατά κάποιον τρόπο χάνεται ο αυθορμητισμός, το δικαίωμα που έχεις να μπεις στο αυτοκίνητο σου, να πάρεις τηλέφωνο την κολλητή σου και να πάτε μια εκδρομή. Το δικαίωμα σου να δεις ένα καλό event στο Facebook, να ντυθείς και να βγεις. Ή πολύ πιο απλά, η ελευθερία του να μην κοιτάς το ρολόι, να μην σε ενδιαφέρει η ώρα, ούτε το μήνυμα.
Μας έλειψε η ασφάλεια. Μέσα σε ένα χρόνο μάθαμε να κρατάμε αποστάσεις. Όταν έρχεσαι σε επαφή με κάποιον φοβάσαι να τον πλησιάσεις. Σκέφτεσαι μήπως εκείνος δεν θέλει να τον πλησιάσεις. Σκέφτεσαι αν πρέπει να δώσεις το χέρι σου, αν μπορείς να αγκαλιάσεις έναν φίλο που είχες μήνες να δεις. Έχεις στο μυαλό σου τις κινήσεις σου, που ακούμπησες με τα χέρια σου και αν έβαλες αντισηπτικό. Όλα αυτά έχουν «καθίσει» μέσα μας σαν σκέψεις που κάπως ασυναίσθητα περνάνε πλέον από το μυαλό μας. Σε άλλους πιο συχνά, σε άλλους πιο σπάνια. Η συνεχόμενη αναπαραγωγή του ίδιου θέματος στην τηλεόραση και τα social media ευθύνεται για αυτό. Αν πάρεις λίγα δευτερόλεπτα να θυμηθείς τον εαυτό σου πριν τον Μάρτιο του 2020 και τον τρόπο που συνήθιζες να συναναστρέφεσαι θα παρατηρήσεις την αλλαγή.
Μας έλειψε «το επόμενο βήμα». Ξαφνικά όλα πάγωσαν. Σαν να πάτησε κάποιος ένα κουμπί «παύσης» στην καθημερινότητα. Βάλαμε τα όνειρα και τους στόχους σε μία διαδικασία αναγκαστικών αναβολών. Μπήκαν κι αυτά σε αναστολή μαζί με τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις. Μας έλειψε η τέχνη. Το θέατρο, η προετοιμασία που κάνεις με τον εαυτό σου πριν πας στην παράσταση. Τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτό που βλέπεις. Ο ενθουσιασμός πριν ξεκινήσει μια συναυλία. Οι παλμοί που ανεβαίνουν με τη δυνατή μουσική, η εκτόνωση όταν χορεύεις και τραγουδάς το αγαπημένο σου κομμάτι. Μας έλειψε ο συνωστισμός. Ο κόσμος και η ενέργεια που σου δίνει. Ένα πάρτι, μια γιορτή, ένα βράδυ με την παρέα στο αγαπημένο στέκι.
Μας έλειψε η ζωή μας. Με τη ρουτίνα, τις υποχρεώσεις και το άγχος. Μπορεί να μην ήταν τέλεια αλλά ήταν δική μας. Να μην συνηθίσουμε, λοιπόν, τους περιορισμούς. Να μην συνηθίσουμε την τηλεκπαίδευση και τα κρυμμένα κάτω από μάσκες χαμόγελα. Να μην συνηθίσουμε την απομόνωση και τον φόβο.
“Η ελευθερία είναι εύθραυστη και πρέπει να προστατεύεται. Το να τη θυσιάσεις, ακόμα και σαν προσωρινό μέτρο, σημαίνει να την προδίδεις” -Germaine Greer