Πηγή φωτογραφίας

Στις 24 Σεπτεμβρίου ο γερμανικός λαός κλήθηκε στις κάλπες για να επιλέξει την επόμενη κυβέρνηση. Τα αποτελέσματα… μια ακόμα θητεία -η τέταρτη κατά σειρά- για την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και το CDU/CSU. Είναι, όμως, ένας θρίαμβος για το κυβερνόν κόμμα ή απλά ένα ακόμα ταρακούνημα για την Ευρώπη; Και όλα αυτά γιατί αν και το CDU/CSU έπεισε το 33% του εκλογικού σώματος της Γερμανίας, φαίνεται πως το AfD, το ακροδεξιό κόμμα, έπεισε το  12,6% του γερμανικού λαού, έναντι του 4,7% που είχε συγκεντρώσει το 2013. Στην τρίτη, λοιπόν, θέση του κοινοβουλίου ένα κόμμα που οι προγραμματικές δηλώσεις βασιζόταν στη μεταναστευτική πολιτική που ακολούθησε η Γερμανία και στην ξενοφοβία. Για άλλη μία φορά η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το Σοκ της Ακροδεξιάς.

Η ξενοφοβία, βασικός άξονας της ρητορείας του AfD, κατάφερε να πείσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του γερμανικού λαού, που ζώντας στον καιρό της οικονομικής κρίσης και των τρομοκρατικών χτυπημάτων, εναποθέτει πολύ εύκολα τα προβλήματά του στους μετανάστες. Η καγκελάριος Μέρκελ θα είναι αυτή που θα μείνει σίγουρα στην ιστορία ως η πρώτη που δεν κατάφερε να αποτρέψει την είσοδο της ακροδεξιάς στο κοινοβούλιο, μετά την μεταπολεμική περίοδο. Εκεί όπου ο ναζισμός γεννήθηκε, το κουδούνι του κινδύνου χτυπά ξανά πιο δυνατά.

Γέννηση του AfD

Η “Εναλλακτική για την Γερμανία”, όπως ονομάζεται το ακροδεξιό γερμανικό κόμμα, ιδρύθηκε το 2013 από τους δυσαρεστημένους των υπολοίπων κομμάτων, με αφορμή την κρίση στην Ευρωζώνη και κυρίως το ζήτημα της Ελλάδας. Πήρε μάλιστα το όνομά της από το επιχείρημα που επαναλάμβανε τότε συνεχώς η Καγκελάριος: Δεν υπάρχει εναλλακτική στην πολιτική διάσωσης της Ελλάδας. «Υπάρχει Εναλλακτική», απάντησαν τότε οι ιδρυτές του κόμματος, το οποίο έκτοτε διασπάστηκε, για να «καβαλήσει» κατόπιν το προσφυγικό κύμα και να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια και τον φόβο των πολιτών, με αποκορύφωμα το χθεσινό αποτέλεσμα. Ηγέτης… μια γυναίκα, Άλις Βάιντελ, παντρεμένη με την Σάρα Μποσάρντ με την οποία έχουν υιοθετήσει δύο παιδιά.

Το 2013 συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκογές όπου συγκέντρωσε το 4,7% των ψήφων, ποσοστό που οριακά δεν του επέτρεψε να εισέλθει στο γερμανικό κοινοβούλιο. Το 2014, όμως, συγκεντρώνει το 7,1% των ψήφων και εισέρχεται πανηγυρικά στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου βρίσκει μία ομάδα ομοϊδεατών του, η λεγόμενη “Ευρώπη της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας, Εύρωπη των Εθνών και της Ελευθερίας”, συνασπισμός των ακροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης.

Το κόμμα τάσσεται κατά του κοινού νομίσματος(ΕΥΡΩ), αλλά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εξαγγελίες του αναφέρουν πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση απειλείται από το κοινό νόμισμα, καθώς καθιστά τις αδύνατες οικονομικά χώρες φτωχές και ανήμπορες να αντέξουν τον οικονομικό ανταγωνισμό.

Στο κοινωνικό επίπεδο οι εξαγγελίες του δεν διαφέρουν διόλου από αυτές του Ντόναλτ Τραμπ στην Αμερική, της Χρυσής Αυγής στη Ελλάδα, των υποστηρικτών του δημοψηφίσματος για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η παρεμπόδιση της επανένωσης των οικογενειών των προσφύγων που βρίσκονται ήδη στην Γερμανία, η αφαίρεση της γερμανικής υπηκοότητας από τους μετανάστες που έχουν ποινικές καταδίκες αλλά και η κήρυξη του ισλάμ ως ασύμβατου με την γερμανική κουλτούρα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η επόμενη γερμανική κυβέρνηση θα λοξοκοιτάζει προς μια καθαρά πιο συντηρητική πολιτική, προσπαθώντας να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους, που βρήκαν στέγη σε μια λαϊκίστικη, ξενοφοβική και κατά κόρον ρατσιστική προπαγάνδα του ακροδεξιού κόμματος.

Στην επαύριο, λοιπόν, των γερμανικών εκλογών, η Ευρώπη έρχεται αντιμέτωπη για άλλη μια φορά με το σκληρό πρόσωπο της ακροδεξιάς. Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την κρίση στη Μέση Ανατολή, δημιούργησαν συνθήκες που ο λαϊκισμός και ο ρατσισμός βρίσκουν έδαφος να αναπτυχθούν, δίνοντας μια εύκολη απάντηση στο λαό για το ποιος ευθύνεται για τα προβλήματα της ζωής τους.