Πηγή Φωτογραφίας

Την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκε στην Γαλλία ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών. Νικητής και νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο Εμμανουέλ Μακρόν, ανεξάρτητος κεντρώος υποψήφιος με το κίνημα «En Marche»(Εμπρός), το οποίο δημιουργήθηκε έναν χρόνο πριν τις εκλογές αφότου ο ίδιος ο Μακρόν παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών της απερχόμενης κυβέρνησης Ολάντ.

Η ηττημένη του δεύτερου γύρου ήταν η Μαρίν Λεπέν, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Εθνικό Μέτωπο» ενώ η διαφορά ήταν γύρω στις 30 μονάδες. Ενώ υπάρχουν αρκετές απόψεις πάνω στο θέμα αυτό, δεδομένων των επιλογών στον δεύτερο γύρο ο Μακρόν ήταν η μοναδική επιλογή για να μην οδηγηθεί μια χώρα, που είναι στον πυρήνα της Ευρώπης, στα χέρια του εθνικισμού και ίσως (διότι σε αυτό το σημείο μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε) ο ίδιος να καταφέρει και να επαναφέρει την Γαλλία σε ηγετική θέση στην Ευρώπη.

Εν πάση περιπτώσει αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Ωστόσο, μετά τις προεδρικές εκλογές σε κόμματα που πρωταγωνιστούσαν παλαιότερα στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας να υπάρχει έντονος προβληματισμός και ανησυχία τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για το τι μέλλει γενέσθαι στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν περίπου ένα μήνα μετά.

Καταρχάς, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν και το κυβερνών κόμμα επί Ολάντ, είδε τα ποσοστά του να πέφτουν ραγδαία και ο υποψήφιος του Μπενουά Αμόν συγκέντρωσε μόλις 6% των ψήφων θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό αυτό που έπαθε το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της κρίσης καθώς τα ποσοστά των δύο κομμάτων είναι σχεδόν τα ίδια ενώ η φθορά αυτή προήλθε και στα δύο από κυβερνητικές θητείες σε δύσκολες εποχές καθώς κατά τη διάρκεια της θητείας τους έκαναν μια μεταστροφή στην πολιτική τους. Για αυτό και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα υπάρχουν έντονες διεργασίες για το μέλλον ενώ με τις έριδες που είχαν δημιουργηθεί επί κυβέρνησης Ολάντ δεν αποκλείεται και η διάλυσή του.

Όσον αφορά τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ αρχικά στην προεκλογική εκστρατεία υπό την ηγεσία του Φρανσουά Φιγιόν ήταν το φαβορί για να κατακτήσουν την εξουσία, με τα σκάνδαλα που προέκυψαν σχετικά με την γυναίκα του-Πενέλοπε Φιγιόν-και τα οποία οδήγησαν και σε ποινική δίωξη προς το πρόσωπό του, του έκοψαν την δυναμική που είχε εξαρχής και πήρε την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο με ποσοστό γύρω στο 20%.

Βέβαια, αν υπολογίσει κανείς τη διάσταση που έδιναν στα σκάνδαλα αυτά τα ΜΜΕ, θα περίμενε ότι ο Φιγιόν θα έπαιρνε ένα ποσοστό αρκετά πιο χαμηλό από αυτό που έλαβε το οποίο σίγουρα δεν τον χαροποιεί αλλά δεν τον βγάζει τελείως και εκτός παιχνιδιού για τις βουλευτικές εκλογές. Παρόλα αυτά και επειδή η ήττα είναι ήττα ήδη φημολογείται ότι ο Νικολά Σαρκοζί επιθυμεί, μετά και την δική του ήττα στις εσωκομματικές εκλογές, να επιστρέψει στην διεκδίκηση της ηγεσίας ειδικά αν ακολουθήσει ένα άσχημο αποτέλεσμα για το κεντροδεξιό κόμμα και στις βουλευτικές εκλογές.

[widget id=”text-6″]

Αφού, λοιπόν, είδαμε λίγο πολύ τους «χαμένους» των εκλογών πάμε σε αυτούς που κέρδισαν τις εντυπώσεις και ανέτρεψαν αρνητικά προγνωστικά για αυτούς. Αναφέρομαι κυρίως στον υποψήφιο της γαλλικής αριστεράς Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ο οποίος συγκέντρωσε ένα ποσοστό πάνω από 19% με μία δυναμική η οποία αναπτύχθηκε κυρίως τις τρεις τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές και με αρκετά πειστικές εμφανίσεις στα ντιμπέιτ των υποψηφίων ξεπερνώντας μάλιστα ορισμένες φορές σε εντυπώσεις και την επίδοση του νυν προέδρου Μακρόν σε αυτά. Επικοινωνιακά, ο ίδιος το χειρίστηκε πολύ καλά και εκμεταλλεύτηκε και την μεγάλη πτώση της δύναμης των Σοσιαλιστών.

Μάλιστα, με τις εκλογές για την γαλλική εθνοσυνέλευση σε έναν μήνα θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η δυναμική αυτή θα αποτυπωθεί και εκεί ή θα τελειώσει άδοξα μια ακόμα απόπειρα της γαλλικής ριζοσπαστικής αριστεράς να ισχυροποιήσει την παρουσία της στο πολιτικό σύστημα. Πάντως, Μελανσόν και Λεπέν (αριστερός και ακροδεξιός λαϊκισμός αντίστοιχα) κατάφεραν και προσέγγισαν, σε συνδυασμό με άλλα μικρότερα λαϊκιστικά κόμματα, σχεδόν τον μισό πληθυσμό και σίγουρα δίχασαν την γαλλική κοινή γνώμη σε διάφορα θέματα.

Αυτό αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα για τον νέο πρόεδρο. Ουσιαστικά, ο ίδιος θα πρέπει να ενώσει ξανά την χώρα κάτω από ένα πειστικό αφήγημα για την πορεία της χώρας και να αποδυναμώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους ακραίους πολιτικούς αντιπάλους του καθώς αυτοί αποτελούν κυρίως τον κίνδυνο για τον ίδιο ειδικά και στις επικείμενες εκλογές.

Σε αυτές, θα πρέπει να επικρατήσουν είτε το ίδιο του το κόμμα πράγμα που θα ήταν ιδανικό για τον ίδιο και το πρόγραμμα που σκέφτεται να εφαρμόσει είτε κάποιο κόμμα που θα μπορεί να βρει μια κοινή συνισταμένη σε κάποια ζητήματα όπως είναι, ρεαλιστικά μιλώντας, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Τέλος, είναι αναμφισβήτητα μια νέα εποχή για την Γαλλία αλλά ακόμα και σε διάστημα ενός μήνα οι χειρισμοί και τα μηνύματα που δοθούν από την ηγεσία της χώρας θα δείξουν αν θα ολοκληρωθεί αυτή η αλλαγή ή αν ανακοπεί πριν καν ξεκινήσει.