GoT- Τι εστί για εμάς Game of Thrones;
Επιτέλους, μετά από ένα χρόνο αγωνίας, ήρθε η στιγμή να απολαύσουμε όσο μπορούμε -πριν σκοτωθεί κανένας άλλος- το νέο επεισόδιο του Game of Thrones. Στις 24 Απριλίου ,λοιπόν, και ώρα 9:00 θα προβληθεί το 1ο επεισόδιο του 6ου κύκλου της σειράς. Οι φανατικοί του αθλήματος μετράμε αντίστροφα όχι μόνο για την μέρα αλλά και για την ώρα μέχρι την προβολή του επεισοδίου. Φυσικά αυτή η φρενίτιδα θεωρώ πως δεν έγκειται στον απλό ενθουσιασμό αλλά στον μαγικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο που εκτυλίσσεται η ροή της ιστορίας. Για όσους έχουν παρακολουθήσει την σειρά σίγουρα γνωρίζουν πλέον του βασικούς κανόνες της.
- Μην πιστεύεις σε ευτυχισμένο γάμο
- Όποιον ήρωα αγαπάς πεθαίνει
- Οι καλοί δεν κερδίζουν
- Όλοι οι άντρες πρέπει να πεθάνουν ( Valar morghulis- Valar dohaeris)
- Ο χειμώνας έρχεται.
- Και ο Τζον Σνόου δεν ξέρει τι του γίνεται
Γι’ αυτούς όμως που δεν έχουν παρακολουθήσει την σειρά και βλέπουν εμάς του κα(η)μένους να παρακολουθούμε μία σειρά που στην πλειοψηφία μας εκνευρίζει, μας θυμώνει, μας σοκάρει και μας συγκινεί θα ήθελα να τους πω κάποια πράγματα για το τι εστί για εμάς και κυρίως για εμένα «Το παιχνίδι του θρόνου» ώστε να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η ερχόμενη Κυριακή.
Αρχικά, από άποψη αντικειμενική αποτελεί μία εξαιρετικά καλοδουλεμένη δουλειά με κόστος ανά επεισόδιο περίπου 6 εκατομμύρια ( υπολογίστε επι 10 που έχει κάθε season). Η σκηνοθεσία, τα κοστούμια, οι υποκριτικές ικανότητες ακόμα και των πιο απλών κομπάρσων καθώς και η τεχνολογική υποστήριξη –cgi που κρύβεται από πίσω είναι όλα άριστα. Όμως τα παραπάνω μπορεί κάποιος να τα βρει και σε κάποια άλλη σειρά εξίσου καλή. Δύσκολο! Αλλά ας υποθέσουμε πως βρίσκουμε!- καθόλου υποκειμενική-.
Ο λόγος που εθιζόμαστε, πιστεύω, οι περισσότεροι οφείλεται στον τρομερά ρεαλιστικό τρόπο αναπαράστασης του άνθρωπου που βρίσκεται κάτω από διάφορες καταστάσεις και συναισθήματα, όπως η εξουσία, η δύναμη, ο έρωτας, ο θυμός, η εκδίκηση, ο πόνος. Η αντίδραση του ήρωα απέναντι στην προδοσία, η αγάπη του απέναντι στην οικογένεια και τι είναι διατεθειμένος να κάνει γι’αυτήν. Σαν άτομο βλέποντάς την, αγωνιάς και πανικοβάλλεσαι γιατί σε αντίθεση με τις πιο πολλές τηλεοπτικές σειρές ξέρεις πως ο πρωταγωνιστής μπορεί ανά πάσα στιγμή να πληγωθεί ή– πιο πιθανόν- να δολοφονηθεί, στην προκειμένη περίπτωση. Με λίγα λόγια καταργείται ο άγραφος νόμος του «άβατου» των πρωταγωνιστών που ισχύει γενικότερα. Την αγαπάμε την σειρά γιατί δεν εθιζόμαστε μόνο στο παραφύσιν του έργου αλλά και σε μία πραγματικότητα που ματώνει στο ίδιο βαθμό με εμάς. Η αδυναμία της ανθρώπινης φύσης διαφαίνεται στο μεγαλείο της.
Επίσης, η ιστορία που υπάρχει πίσω από την δράση είναι ένας παράγοντας που λειτουργεί ανασταλτικά στην παρακολούθηση της. Δεν συζητάμε, πλέον, για την αυθυρπαξία απλώς 4-5 ηρώων χωρίς να παρουσιάζεται το πριν της ιστορίας τους αλλά μόνο το μετά και η εξέλιξη τους. Η σύνδεση των ηρώων στο έργο γίνεται με ένα πολύ πιο δυνατό τρόπο. Μιλάμε για οικογένειες και βασίλεια που εμπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας ένα πλέγμα σχέσεων, δυνάμεων και συμμαχιών. Ένα σκληρό και βάρβαρο παιχνίδι πολιτικής. Ο πιο απλός ήρωας μπορεί να αποδειχθεί κλειδί για ολόκληρη την εξέλιξη του έργου. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία.
Αν μου επιτρέπεται, με τον ίδιο, ίσως, τρόπο που ο Τόλκιν δημιούργησε ένα νέο κόσμο, μία νέα γλώσσα, ένα περιβάλλον πρωτόγνωρο τόσο με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών όσο και με τα Χόμπιτ, έτσι και το game of thrones έθεσε τις βάσεις για ένα νέο status quo. ( Ο Τολκιν είναι φυσικά ο πατέρας-καινοτόμος της ιδέας , μα η προσπάθεια είναι εξαίρετη από τον George R.R.Martin).
Γι’αυτό, λοιπόν, φίλοι την επόμενη φορά που θα μας δείτε να οριόμαστε για τον game of thrones θυμηθείτε
Υ.Σ. Προς George R.R. Martin. Λατρεύουμε το μυαλό σου αλλά νισάφι πια! Ξέρουμε πως όλοι οι άντρες πρέπει να πεθάνουν αλλά πρόσεχε γιατί και εσύ είσαι ένας από αυτούς.