Working Bells
Άλλη μια χρονιά μέσα στις 2 χιλιετίες ιστορίας της Χριστιανικής πίστεως που εορτάζεται η γέννηση του Θεανθρώπου. Μια ακόμα χρονιά που κουραμπιέδες και μελομακάρονα θα περιμένουν να καταναλωθούν, δίπλα στο αναμμένο τζάκι, με την οικογένεια να περνάει τις εορταστικές αυτές μέρες, στη θαλπωρή του σπιτιού της, με φόντο τους χιονισμένους δρόμους της πόλης. Και άλλη μια χρονιά, στην Ελλάδα του 2017, μέσα στα πλαίσια της πολυετούς οικονομικής κρίσης, που άπαντες εργαζόμενοι, θα βρίσκονται στα πόστα τους και τις 2 Κυριακές των Χριστουγέννων, ωσάν τα ξωτικά του Santa Claus, σε διαφήμιση της Coca Cola.Άραγε μέχρι πού φτάνει η εργοδοτική «αγάπη»; Με αφορμή το νέο «εορταστικό» πρόγραμμα των καταστημάτων, την «Χριστουγεννιάτικη αγάπη» που μοίρασαν οι μπράβοι της διοίκησης Καρυπίδη σε απεργούς της επιχείρησης Market In, αλλά και τις συνθήκες εργασίας που καταγγέλλουν εργαζόμενοι των Public, βουτάμε στα άδυτα της εργασιακής αυθαιρεσίας, που στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε άγραφο νόμο του «Εργατικού Δικαίου».
Κράτος αδίκου
Ο όρος «εργατικά δικαιώματα» στην Ελλάδα, αποτελεί πλέον προϊόν μυθοπλασίας. Δεν νοείται κλάδος που να μην έχει θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Το κράτος βέβαια τηρεί σιγή ασυρμάτου, μπροστά στις χιλιάδες καταγγελιών σε επιθεωρήσεις εργασίας, ενώ η εργασιακή εκμετάλλευση πλέον είναι πολύπλευρη, με τις μορφές της να εκτείνονται από την ανασφάλιστη και την απλήρωτη εργασία, σε περιστατικά εκβιασμών ή ακόμα και βιαιοπραγίας απέναντι σε εργαζόμενους.
Μελετώντας χιλιάδες καταγγελίες είναι εύκολο να γίνει κατανοητό το πώς η καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων έχει θέσει στην Ελλάδα το δικό της status quo, είτε μιλάμε για γνωστές υποθέσεις όπως η Μανωλάδα, είτε για άγνωστες όπως αυτή των Public, των Hot Hot ή της Συγγρού 61.
Υπόθεση Public
Προσφάτως γνωστοποιήθηκαν οι συνθήκες εργασίας στο πρώην όμιλο Multirama/Public από ομάδα πρώην εργαζομένων, οι οποίοι ταυτόχρονα γνωστοποιούν και τον δικαστικό τους αγώνα. Μιας και σε τέτοιες περιστάσεις δεν χωράει κανένας σχολιασμός, θεωρώ ορθότερο να δημοσιεύσω αυτούσιο το κείμενο που έστειλαν στην ιστοσελίδα candianews.gr.
«Είμαστε μια ομάδα από πρώην εργαζόμενους στον όμιλο… Multirama/Public και θέλουμε να σας ενημερώσουμε για τις εργασιακές συνθήκες που αντιμετωπίσαμε εκεί, και τον αγώνα μας να δικαιωθούμε. Η εταιρία προκειμένου να αποφύγει την πρόσληψη επιπλέον προσωπικού ή για να τιμωρήσει τη μη επίτευξη στόχων, έκανε κανόνα την 12ωρη εργασία, με αποδοχές 8ώρου… Ανάλογα το κατάστημα πάντα, εργαζόμασταν πολλές φορές και απροειδοποίητα 12ωρα (μας πληροφορούσαν το βράδυ της προηγούμενης ότι ¨αύριο όλοι 12ωρο¨)
Εντολή από τον περιφερειακό. Αυτό μπορούσε να συμβεί για μια συνεχόμενη εβδομάδα μέχρι και για πολλούς συνεχόμενους μήνες. Φυσικά ακριβώς επειδή υπήρχαν κενά που δεν μπορούσαν να συμπληρωθούν με επιπλέον υπαλλήλους (π.χ. στο service δεν γίνεται να μην υπάρχει υπάλληλος σε όλη τη διάρκεια λειτουργίας ενός καταστήματος) αναγκαζόμασταν σχεδόν πάντα να εργαζόμαστε και στα ρεπό μας για να καλύπτουμε βάρδιες, ή και Κυριακές για τις εσωτερικές εργασίες της εταιρίας (οργάνωση αποθήκης, απογραφή, κτλ.) όλα αυτά δωρεάν πάντα, γιατί όπως μας ενημέρωναν στα εταιρικά meeting το κατάστημα δεν πάει καθόλου καλά, δεν πιάνει στόχους, και αν δεν θέλουμε να βρεθούμε όλοι μαζί στον δρόμο πρέπει ¨να βάλουμε πλάτη για να το στηρίξουμε¨. Μια συνηθισμένη εβδομάδα για εμάς, ήταν περίπου 78ώρες εργασίας, καθώς πέρα από τυπικό 12ωρο που το κατάστημα ήταν ανοιχτό, έπρεπε να είμαστε εκεί τουλάχιστον μισή ώρα πριν για να το ετοιμάσουμε, και συνήθως μισή με μία ώρα μετά το κλείσιμο μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι πελάτες, να κλείσουν τα ταμεία κτλ.
Κάθε μήνα η εταιρία έθετε ορισμένους ¨στόχους¨ που οι πωλητές ή οι τεχνικοί θα έπρεπε να πιάσουν και οι οποίοι ήταν είτε πωλήσεις σε κάποιο συγκεκριμένο προϊόν, είτε έσοδα από service, είτε πώληση υπηρεσιών όπως π.χ. 3ετής ή 5ετής επέκταση εγγύησης σε κάποια συσκευή, αναγκάζονταν λοιπόν έτσι οι πωλητές να προωθήσουν επιθετικά το προϊόν που ήθελε η εταιρία, και όχι αυτό που σύμφερε ή ταίριαζε στον πελάτη. Όσοι δεν έπιαναν τους στόχους δέχονταν μεγάλη ψυχολογική πίεση και κράξιμο στα εταιρικά meeting, και η ¨τιμωρία¨ τους με συνεχόμενα 12ωρα (ακόμα και αν αυτά δεν χρειάζονταν) θεωρούνταν βέβαιη! Η συνεχόμενη 12ωρη εργασία χωρίς το επιπλέον προσωπικό οδηγούσε συχνά σε λάθη και καθυστερήσεις σε βάρος των πελατών, τα καθήκοντά μας λοιπόν επεκτείνονταν και σε διάφορα blog ή σελίδες που περιστασιακά δημοσίευαν παράπονα πελατών, καθώς όταν γίνονταν αντιληπτό κάτι τέτοιο σήμαινε συναγερμός, και με εντολή ¨από πάνω¨ μπαίναμε και γράφαμε σαν ¨πελάτες¨ ότι εμείς κάθε φορά είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι, και μάλλον ο καταγγέλλων έχει κάποιο συμφέρον να ¨χτυπήσει την εταιρία με λάσπη¨
Παρόλο που κανείς εργαζόμενος υπό τον φόβο της απόλυσης και του στιγματισμού που θα δεχόταν στην αγορά εργασίας ειδικά σε επαρχιακή πόλη δεν κατέφυγε ποτέ στην επιθεώρηση εργασίας, ήρθε η επιθεώρηση σε εμάς από τύχη , αφού μία υπάλληλος της επιθεώρησης που ήταν συχνή πελάτης και χρειάστηκε και εξυπηρέτηση από το service, έβλεπε συνεχώς το ίδιο άτομο στον πάγκο ανεξάρτητα από την ώρα που ερχόταν, οπότε αναρωτήθηκε για το ωράριο που δουλεύουμε εκεί, ο τεχνικός της είπε την αλήθεια, και την επόμενη μέρα ήρθαν για επίσημο έλεγχο. Υπό το κλίμα των απειλών από την διοίκηση της εταιρίας, όλοι οι εργαζόμενοι απάντησαν ότι εργάζονται 8ωρο, εκτός του συγκεκριμένου τεχνικού που απάντησε ότι όντως δουλεύει 12ωρο.
Μετά από αυτό το περιστατικό η επιθεώρηση εργασίας ξανά έκανε ελέγχους και πάντα έβρισκε άτομα να δουλεύουν εκτός του ωραρίου που ήταν δηλωμένοι ή είχαν ρεπό. Και πάλι στην εταιρία δεν άλλαξε τίποτα. Δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο τα 12ωρα, αντιθέτως αυξήθηκαν οι απειλές και το κλίμα εκφοβισμού. Ο εν λόγω τεχνικός μετά από λίγες μέρες αποφάσισε να ανακοινώσει στην εταιρία ότι πλέον θα εργάζεται μόνο για το 8ωρο που πληρώνεται, και εντός 2 ημερών απολύθηκε με το πρόσχημα ότι ¨υπήρξε παράπονο πελάτη για το service¨ Όλοι οι απολυμένοι οργανωθήκαμε και απαιτήσαμε τα δεδουλευμένα μας απλήρωτα 12ωρα που κάναμε τόσα χρόνια. Ήταν όλοι εναντίον μας, ακόμα και η ίδια τοπική επιθεώρηση εργασίας που έκανε τον έλεγχο στο συγκεκριμένο κατάστημα, καθώς αρνούνταν να μας δώσει το παραμικρό έγγραφο ή βεβαίωση ότι πράγματι βρήκαν παράνομα 12ωρα και εργασία σε ρεπό στο συγκεκριμένο κατάστημα ώστε να προστεθεί στη δικογραφία!
Χρειάστηκε τελικά έγγραφη παραγγελία από τον εισαγγελέα για να μας δώσουν τα έγγραφα για τους ελέγχους που είχαν γίνει. Μετά από πολλά εμπόδια και καθυστερήσεις από εκεί που δεν το περιμέναμε, η αγωγή μας κατατέθηκε αρχές του 2014. Όσο να και προσπαθήσαμε να κάνουμε γνωστή την ιστορία μας, κανένα ΜΜΕ δεν ήταν πρόθυμο για δημοσιοποίηση, όταν γράφαμε σε social media ή ενημερωτικές σελίδες, μας κατηγορούσαν ότι δουλεύαμε σε ανταγωνιστές ή είμαστε τρόλ (σύμφωνα με την προηγούμενη εμπειρία μας, ένα ποσοστό από αυτούς ήταν σίγουρα εργαζόμενοι του ομίλου…) Ο όμιλος προσπάθησε να το καθυστερήσει όσο μπορεί με αναβολές και δικαιολογίες, και εν τέλει μετά από σχεδόν 4 χρόνια στο πρωτοδικείο Αθηνών και με αριθμό απόφασης 1761/2017 δικαιωθήκαμε.
Ο όμιλος όμως μας καθυστερεί και δεν θέλει να πληρώσει, προτείνοντάς μας εξευτελιστικό συμβιβασμό και απειλώντας με προσφυγή στο εφετείο αν δεν το δεχτούμε. Να προσθέσουμε εδώ, ότι εκτός από τη δική μας αγωγή υπάρχει και προηγούμενη από υπαλλήλους του καταστήματος της Πάτρας όπου και εκεί κέρδισαν τα δεδουλευμένα τους τα οποία και εκεί τα πήραν με τα χίλια ζόρια.
Ελπίζουμε σε δημοσιοποίηση και ενημέρωση για την αλυσίδα καταστημάτων που συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους σαν κωπηλάτες σε γαλέρα, που καθιέρωσε τα μαύρα αδήλωτα και απλήρωτα 12ωρα, εισήγαγε τον θεσμό της Black Friday και εργασίας τις Κυριακές στην Ελλάδα, και πολλά άλλα κατορθώματα που θα επιλέξουμε να μην αναφέρουμε αναλυτικά. Θα αναφέρουμε μόνο την ειρωνεία της βράβευσής τους στην HR Excellence awards 2014 στην κατηγορία ¨Συστήματα Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού¨!”
Υπόθεση Hot Hot
Παράλληλα μια διαφορετική και συνάμα τρομακτική καταγγελία «τρέχει» εις βάρος της επιχείρησης Hot Hot. Στην καταγγελία που αναβιώνει μνήμες Μανωλάδας, διανομέας καταγγέλλει πως από τον Απρίλιο του 2017 και με αφορμή τη μη καταβολή του δώρου Πάσχα, ο ίδιος και ένας συνάδελφος του απαίτησαν μη καταβεβλημένα δώρα, επιδόματα και δεδουλευμένα. Μετά από σωματειακή παρέμβαση ο εργοδότης της επιχείρησης δεσμεύτηκε για αγορά εταιρικών δίκυκλων και άλλαξε τις συμβάσεις των 2 διαμαρτυρόμενων σε 6ήμερες.
Παρόλα αυτά όταν ο καταγγέλλων προσήχθη στην επιχείρηση στις 10 Ιουνίου για να εργαστεί, ο εργοδότης του επιτέθηκε φραστικά απειλώντας τον ότι «θα τον θάψει» καθώς και «θα τον πιστολιάσει». Ο καταγγέλλων, φοβούμενος για την σωματική του ακεραιότητα, αποχώρησε από την επιχείρηση, ενώ κατέθεσε και μήνυση στο Α.Τ της περιοχής.
Υπόθεση Συγγρού 61
Τελευταία υπόθεση παραμένει αυτή της Συγγρού 61. Τι να πρωτοειπωθεί για το «εργασιακό», αυτό κάτεργο;
Μια συστάδα τηλεφωνικών κέντρων, σε μια παμπάλαια πολυκατοικία, στον αριθμό 61 της Λεωφόρου Συγγρού, δεσπόζει, εδώ και κάποιον καιρό, υπενθυμίζοντας ουσιαστικά το El Paso, στο οποίο έχει μετατραπεί το Ελληνικό εργασιακό καθεστώς, με τον νόμο του ισχυρού να κυριαρχεί.
Ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της διαβόητης συμμορίας της Λιοσίων 104, όπου μέσα από χιλιάδες καταγγελίες (μέσω ενός απλού google search των διευθύνσεων) και μέσα από την εκπομπή του Αντώνη Σρόιτερ «Αυτοψία», μπορούν να ακουστούν χιλιάδες ιστορίες εξαπάτησης που φτάνουν, από μη καταβολή δεδουλευμένων έως και την απάτη με υποτιθέμενες θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, με μόνη εκκρεμότητα την εξόφληση ενός ποσού, για διαδικαστικά και βίζες, από μέρους του θύματος. Μια καλοστημένη, εργασιακή απάτη, που λειτουργεί εδώ και 15 χρόνια, υπό την ανοχή φορέων, με τον εγκέφαλό της να έχει αποφυλακιστεί στο παρελθόν για παρόμοιες απάτες.
Λήξη βάρδιας
Είναι προφανές ότι πλέον η Ελλάδα ζει τη δική της εργασιακή δικτατορία. Ατάκες όπως «Αν δεν σ’αρέσει φύγε, έχω άλλους 100 στην ουρά», ακούγονται όλο και περισσότερο (ή αναρτώνται σε τοίχους, όπως στην περίπτωση των καταστημάτων Μουστάκας), και ταυτόχρονα ενδυναμώνουν το δικτατορικό αυτό καθεστώς, που πατάει πάνω στην απελπισία του εργατικού δυναμικού, σε μια χώρα της οποίας η ανεργία ανέρχεται στο 21%, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία.
Ίσως το πιο στενάχωρο και ταυτόχρονα πιο τρομακτικό, όσον αφορά τον εγωισμό της ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι παλιότερα το εργατικό δυναμικό της χώρας, ανησυχούσε ότι οι «ξένες πολυεθνικέ» θα αποτελούσαν τον μεγαλύτερο εργασιακό δυνάστη. Και δυστυχώς απέτυχαν να επαληθευτούν. Η ίδια η επικαιρότητα πλέον αποδεικνύει ότι ο Έλληνας θα αποτελεί το χειρότερο αφεντικό (είτε στην Ελλάδα την ίδια είτε στην ομογένεια), και δυστυχώς κάποιες φορές πίσω από το προσωπείο τελικά, δεν κρύβεται ο«καπιταλιστής μεγαλοκαρχαρίας», αλλά ο επιχειρηματίας της διπλανής πόρτας.
