Ολοένα και περισσότερα άρθρα καθημερινά προάγουν έννοιες όπως ‘ανθρωπιά’, ‘αλληλεγγύη’ κλπ  προς το συνάνθρωπο, με αφορμή ιδίως το νέο έτος. Δυστυχώς, αδυνατώ να κατανοήσω τις παραπάνω έννοιες σε τέτοιες περιόδους. Μολονότι γίνονται προσπάθειες ανέλιξης της διάθεσης μας, όσο παρατηρούμε τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, αισθανόμαστε τυχεροί αν δεν πάσχουμε ήδη από καταθλιπτική διαταραχή.

Κατά τη διάρκεια του 2015 προχωρήσαμε στις κάλπες επίσημα 3 φορές (ίσως και παραπάνω για τους υποστηρικτές της ΝΔ), θεωρώντας κάθε φορά πως θα καταφέρουμε το ακατόρθωτο. Εκκινώντας απ’ το όνειρο πολλών για μια αριστερά διακείμενη κυβέρνηση, που εντέλει αποδείχτηκε πιο δεξιά απ’ τους δηλωμένους δεξιούς, έπειτα ευχόμενοι σε μια διαπραγμάτευση και λήξη των capital controls, και τέλος φοβισμένοι ωσάν πρόβατα στη σφαγή, ψηφίζοντας ότι πιστεύαμε πως θα μας βλάψει λιγότερο.

Μολαταύτα, συνεχίζουμε να επιδιώκουμε μια χώρα υπό Ευρωπαϊκές προδιαγραφές και να κατατασσόμαστε με περηφάνια «Ευρωπαίοι». Για ποιο λόγο όμως, σε μια Ευρώπη που νοσεί σε αξίες και νόμους, σε μια Ευρώπη αυταρχική;

Ο καιρός που τα προσχήματα και οι φαντεζί επιδοτήσεις φούσκωναν τα μυαλά του κόσμου έχουν πια τελειώσει. Έφτασε πια η στιγμή να σταματήσουμε να κινούμαστε γύρω απ’ τον άξονα μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Τη δεδομένη περίοδο η χώρα έχει να αντιμετωπίσει πέρα απ’ την ήδη ανεξέλεγκτη οικονομική και κοινωνική κρίση, το μεταναστευτικό ζήτημα. Φυσικά, η Ελλάδα δεν στάθηκε ικανή να αντεπεξέλθει σ’ αυτό, και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις οι εξωτερικές δυνάμεις γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση και τα media κινούνται σε πλαίσια τραγελαφικά προσπαθώντας να αποσπάσουν τα βλέμματα απ’ το μεταναστευτικό και το ασφαλιστικό, δίνοντας βάση σε θέματα τύπου «Σύμφωνο Συμβίωσης», κακοκαιρία σε όλη τη χώρα κλπ.

Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε αποφάσεις παρμένες από άλλους, για εμάς, χωρίς εμάς. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να αρκούμαστε σε μια κατάσταση μιζέριας και απαισιοδοξίας, κι ας προσπαθήσει ο καθένας ξεχωριστά με όποιον τρόπο μπορεί να κάνει αυτήν την «ανθρωπιά» που όλοι βροντοφωνάζουν πράξη. Είναι κρίμα να μιλούμε για ανθρωπιά κι αλληλεγγύη, και να βλέπουμε διοργανωμένα Bazaar μόνο σε γιορτινές μέρες, να βλέπουμε αξιοποιημένα τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της πόλης μόνο για τους μετανάστες αγνοώντας τους χιλιάδες άστεγους. Εν γένει να βλέπουμε μια τάση επίδειξης και μια συνεχή έλλειψη αυθεντικότητας.

Οι μέρες κοροϊδίας του κόσμου πέρασαν. Ας δείξουμε έμπρακτα πως δεν είμαστε ο λαός του καναπέ και της καλοπέρασης, μα λαός με αξίες και μέλλον. Ένα μέλλον διαμορφωμένο από εμάς…