Πρόσφατα είχα την «ευκαιρία» να βρεθώ για δύο μέρες περίπου με τον κλειστό πυρήνα μιας γνωστής φοιτητικής παράταξης. Πολλά μπορεί να φαντάζεται κανείς για την λειτουργία και την οργάνωση μιας τέτοιας παράταξης αλλά όταν τα ζεις από μέσα και οι φαντασιώσεις παίρνουν σάρκα και οστά, σοκάρεσαι.
«Οργανωτικό» σε καφετέρια
Στο άκουσμα του όρου «οργανωτικό» το μυαλό μου πήγε σ’ έναν χαλαρό καφέ που θα συζητηθούν οι επόμενες κινήσεις-προτάσεις. Για παράδειγμα τι θα περιέχει το επόμενο πλαίσιο, πως θα λυθούν διάφορα ζητήματα της σχολής κοκ. Ήταν κάτι παραπάνω όμως από αυτό. Ήταν κάτι πιο «τρομακτικά» οργανωμένο από αυτό.
Φανταστείτε ένα τεράστιο τραπέζι των 10-15 ατόμων. Τώρα φανταστείτε οκτώ άτομα διασκορπισμένα γύρω από το τραπέζι με φακέλους, χαρτιά, καταστάσεις με ονόματα και υπολογιστές μπροστά τους. Στην αρχή, φαινόταν κάτι λογικό, μιας και ετοίμαζαν εκδρομή στο εξωτερικό και είχαν καταστάσεις με τους συμμετέχοντες και το ποσό που οφείλει ο καθένας. Η διαδικασία αυτή κράτησε περίπου 30-45 λεπτά.Όμως, για τις επόμενες 3,5 περίπου ώρες έζησα έναν παραλογισμό που δεν πίστευα.
Οι φοιτητές (απ’ όλα τα έτη) του συγκεκριμένου τμήματος είναι χωρισμένοι σε οκτώ ισάριθμα «γκρουπάκια», καθένα εκ των οποίων «ανήκει» σε κάποιον απ’ τους παρευρισκόμενους. Για την διευκόλυνση της διαδικασίας κάθε άτομο έχει καταστάσεις με τα ονόματα και τα τηλέφωνα των φοιτητών απ’ το «γκρουπάκι» που έχει αναλάβει, εκτός από τον γραμματέα που έχει απ’ όλους. Η συνάντηση αυτή γίνεται κάθε εβδομάδα και σκοπός της είναι να υπάρχει μία αξιολόγηση με τους εξής όρους ΧΑΛΙΑ, ΜΕΤΡΙΑ, ΚΑΛΑ, ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ΤΕΛΕΙΑ ανάλογα με το αν ο εκάστοτε φοιτητής είναι «κοντά» με τον υπεύθυνο του συγκεκριμένου «γκρουπ». Για παράδειγμα κάποιος που έχει πάει για καφέ με τον υπεύθυνο, που μιλάει μαζί του ή έχει ζητήσει και σημειώσεις θα πάρει τον χαρακτηρισμό ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ή ΤΕΛΕΙΑ. Προφανώς, γιατί είναι πιθανός ψηφοφόρος ή ακόμη και αυριανό μέλος. Στην συνάντηση ακούστηκαν διάλογοι όπως:
//-Πως να τον προσεγγίσω; -Εεε, κάντον add στο facebook και πες ότι είμαστε στην ίδια σχολή.
//-Θέλω να πάω για ένα καφέ ακόμα μαζί του, νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο.
//-Δεν έχω το τηλέφωνό. -Πρέπει να το βρεις, σου δίνω μια εβδομάδα.
//(Στην εκδρομή που θα πάμε) θα πάμε να περάσουμε καλά, αλλά όχι μόνο αυτό, έχουμε και δουλειά.(αναφέρεται στην προσέγγιση των ανένταχτων)
Στο τραπεζάκι της παράταξης
Την επόμενη μέρα έκατσα για λίγο στο τραπεζάκι της παράταξης. Οι τοίχοι φυσικά ήταν σκεπασμένοι με αφίσες. Είχα την απορία τι φυλλάδια μπορεί να έχει ένα τραπεζάκι γι’ αυτό κοίταξα με προσοχή. Υπήρχαν σημειώσεις, ένας οδηγός σπουδών, οι διευθύνσεις των βιβλιοπωλείων που μοίραζαν τα συγγράμματα, μία επιστολή της εν λόγω παράταξης και ένα ακόμα μικρό φυλλάδιο που παρότρυνε τη συλλογή από πλαστικά καπάκια για φιλανθρωπικό σκοπό. Γύρω από το τραπέζι συγκεντρωμένα άτομα που συζητούσαν για διάφορα θέματα. Βασικό θέμα ήταν η εκδρομή που ερχόταν, πόσα ποτά και τι θα πάρει ο καθένας, αν θα καπνίσουν και τί.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, υπήρξε και ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Στο τραπεζάκι αυτό, υπήρξαν και δύο φοιτητές που συζητούσαν για τις εμπειρίες των παππούδων τους σε σχέση με την πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Μία συζήτηση που δεν ακούς συχνά από άτομα τέτοιας νεαρής ηλικίας.
