Γράφει η Ιωάννα Δεληγιαννίδου, Ειδική Παιδαγωγός
Ανθρωπιά, βοήθεια, χαμόγελο. Λέξεις που είναι στενά δεμένες με το φάσμα της καλοσύνης. Άλλοι δίνουν κάτι από αυτά, άλλοι τα δίνουν όλα. Άλλοι παίρνουν κάτι πίσω σαν αντάλλαγμα ή ευγνωμοσύνη, άλλοι τίποτα…
Αξίζει να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία; Αξίζει να προσπαθήσω; Έχει νόημα να του σταθώ σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, ενώ αυτός δεν το είχε κάνει τότε, το θυμάμαι…
Οι ανθρώπινες σχέσεις φεύγουν κι έρχονται, αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Τα άσχημα περνάνε, τα όμορφα όμως μένουν. Δεν θα ξεχάσεις αυτόν που σε βοήθησε να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα, δεν θα ξεχάσεις την αγκαλιά που πήρες στο τέλος μιας πολύ δύσκολης ημέρας. Ένας άστεγος δεν θα ξεχάσει το φαί που του πρόσφερες, κι ένας ηλικιωμένος θα σε ευγνωμονεί που τον βοήθησες με τα ψώνια ως το σπίτι. Κι ούτε κι εγώ θα ξεχάσω όταν πήρα τηλέφωνο την φίλη μου τα ξημερώματα που είχα φύγει από το σπίτι και μου είπε να πάω να μείνω σε αυτήν, όπως επίσης κι εκείνα τα Χριστούγεννα, που είχαμε πιεί πολύ, και με πήγε σπίτι και περίμενε μέχρι το πρωί για να με πάρει ο ύπνος, και να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά. Και σίγουρα, δεν θα ξεχάσω τότε που παράτησες όλες σου τις δουλειές και ταξίδεψες ώρες για να είσαι δίπλα μου, εκείνη την πιο ευτυχισμένη μέρα…
Δεν μπορείς να απαιτήσεις καλοσύνη από κάποιον, ούτε να περιμένεις να στην ανταποδώσει. Κάνεις το καλό γιατί νιώθεις εσύ καλά, γιατί θα κερδίσεις εσύ από αυτό. Δεν είσαι κορόιδο όταν φέρεσαι όμορφα σε κάποιον που σου φέρθηκε χάλια, ούτε όταν είσαι εκεί για κάποιον, ακόμα κι αν είσαι η τελευταία του επιλογή. Είσαι άνθρωπος, κι όχι ανώτερος από αυτούς, απλά λίγο πιο τυχερός που κατάφερες να καταλάβεις πρώτος την αξία των ανθρώπινων σχέσεων…
