Αγνά ψέματα
Πόσοι λέμε στην καθημερινότητα μας ψέματα; Όλοι θ’ απαντήσω, μηδενός εξαιρουμένου.
Ψέματα, ”ψεματάρες”, ψεματάκια, ”ψεματίνια”, όσο γλυκό η ωμό είναι το ντύσιμο και η κατάληξη της λέξης το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ακόμη κι εσύ που διαβάζεις αυτές τι πρώτες σειρές και δυσανασχετείς επειδή στο ένα χέρι κρατάς το Ευαγγέλιο και στο άλλο τον ορό της αλήθειας, λες τα ψέματα σου.
Οι λόγοι που χρησιμοποιούμε επίπλαστες λέξεις ή φράσεις διαφέρουν. Πρώτα απ’ όλα για να ανέβουμε λίγα σκαλοπάτια στα επαγγελματικά, ερωτικά, κοινωνικά μας, δίχως να ανέβουν οι ”σφυγμοί” μας και χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Επίσης υπάρχουν και οι επαγγελματίες ψεύτες, αυτοί που από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα παραφράζουν και μεταμορφώνουν κάθε τι αληθινό, συνήθως χωρίς να υπάρχει κέρδος απ’ την ενέργεια αυτή. Πιθανολογώ πως στην συγκεκριμένη κατηγορία ψευτών η τάση των πλαστών ειδήσεων οφείλεται στην πάστα των ανθρώπων αυτών που λέμε και στο χωριό μου.
Φτάνω τώρα στα αγνά ψέματα, αυτά που αναπτερώνουν το ηθικό του διπλανού σου και του δίνουν δύναμη. Για την συγκεκριμένη κατηγορία έχω να μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας. Πριν μερικές μέρες έτρεχα ανέμελος στον πεζόδρομο της Λεωφόρου Δεκελείας (Νέα Φιλαδέλφεια), μέρος που συναντάς από έμπειρους δρομείς που κάνουν την προπόνηση τους μέχρι κόσμο που ξεκινά δειλά-δειλά το περπάτημα. Οι τελευταίοι το κάνουν συνήθως λόγω των παραπανίσιων κιλών, σε συνδυασμό με τις συμβουλές του γιατρού να βάλουν στην ζωή τους την ήπια άσκηση. Την ανεμελιά μου αυτή σταμάτησε μία κυρία που με καλούσε να βγάλω τ’ ακουστικά για να μου πει κάτι. Ήταν γύρω στα 60 με αρκετά παραπανίσια κιλά και μου εξήγησε πως ξεκινά μια προσπάθεια να χάσει κάποια απ’ αυτά. Εκείνη η μέρα ήταν η πρώτη που βγήκε για περπάτημα. Μόλις είχε τελειώσει με την παρθενική της προπόνηση και κατάκοπη καθώς ήταν μου ανέλυσε την διαδρομή που ακολούθησε.
”Ξεκίνησα απ’ το σπίτι μου, μένω εδώ πίσω απ’ το Δημαρχείο. Περπάτησα στον πεζόδρομο μέχρι το μεγάλο περίπτερο και γύρισα πίσω, δύσκολο πράγμα αγόρι μου να ξεκινάς κάτι μετά από τόσο μεγάλη αποχή. Δεν θα κάνα ένα χιλιόμετρο σήμερα;” Με κοίταξε με ύφος μικρού παιδιού που δεν μπορείς να του αρνηθείς το παραμικρό. Η απόσταση που διένυσε ήταν περίπου τα μισά απ’ όσα υπολόγισε, έκανα σκληρή διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου για να της πως ότι είναι περίπου όσο είπε. Γέμισε χαρά και ικανοποίηση, για να καλύψω όσο μπορούσα το ψέμα μου την συμβούλεψα να βγαίνει καθημερινά και όσο περνά ο καιρός να προσπερνά το μεγάλο περίπτερο και να περπατά όλο και περισσότερο. ”Τώρα δεν το βάζω κάτω Παναγιώτη (είχαμε συστηθεί πια), θα βγαίνω κάθε μέρα, αρκετά άφησα τον εαυτό μου.”
Αν της έλεγα την αλήθεια φοβάμαι ότι θα την κυρίευε η απογοήτευση. Πραγματικά περήφανος γι αυτό μου το ψέμα συνέχισα την δική μου προπόνηση.
Κυρία Μαρία κάτι μου λέει ότι θα συναντηθούμε ξανά, ελπίζω να είναι πολλά μέτρα μακριά απ’ το μεγάλο περίπτερο…
[widget id=”text-6″]
