Σε σκληρό crash test για τους πολίτες αλλά και την ίδια την κυβέρνηση αναδείχθηκε το θέμα των σκουπιδιών με τους συνδικαλιστές να απειλούν κράτος και κοινωνία και τις πόλεις να ‘πνίγονται’ στα σκουπίδια την τελευταία βδομάδα.

Μάλιστα, το ‘’εκρηκτικό” μείγμα ζέστης και σκουπιδιών δημιούργησε συνθήκες ασφυξίας για τους πολίτες ,επικίνδυνες για την δημόσια υγεία. Χαρακτηριστική ήταν, άλλωστε, και η ανακοίνωση του ΚΕΕΛΠΝΟ, το οποίο προειδοποίησε  για μετάδοση μολυσματικών ασθενειών σε περίπτωση που δεν λαμβάνονταν τα κατάλληλα μέτρα. Ωστόσο, οι αρνητικές επιπτώσεις δεν περιορίστηκαν μόνο στην δημόσια υγεία. Η πολυήμερη απεργία των συμβασιούχων, την ίδια ώρα, δημιούργησε πρόβλημα  στην ‘’βαριά βιομηχανία της χώρας μας’’, τον τουρισμό.

Οι εικόνες των σκουπιδιών στους δρόμους, έκαναν τον γύρω του κόσμου με τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα παγκοσμίως να κατακρίνουν την χώρα μας γι αυτήν την τριτοκοσμική κατάσταση, ενώ  δεν ήταν  λίγοι και οι τουρίστες που διαμαρτυρήθηκαν, σοκαρισμένοι από αυτές τις πρωτοφανείς (γι αυτούς) εικόνες. Την επικινδυνότητα της κατάστασης, εξάλλου, επιβεβαίωσε και η παρέμβαση της Δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή, με τους Εισαγγελείς των μεγάλων πόλεων να ζητούν την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την τυχόν διάπραξη αξιόποινων πράξεων.

Και ενώ η απεργία έληξε  και τα απορριμματοφόρα άρχισαν να βγαίνουν και πάλι στους δρόμους, τα ερωτήματα παραμένουν πολλά και οι ευθύνες βαραίνουν τους πάντες, ιδίως δε την κυβέρνηση, η οποία αντί να εφαρμόσει τον νόμο επέλεξε να υπαναχωρήσει απέναντι στα παράλογα και αντισυνταγματικά αιτήματα των κρατικοδίαιτων συνδικάτων. Πιο συγκεκριμένα η ΠΟΕ-ΟΤΑ,  ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, απαιτούσε -μεταξύ άλλων- την μονιμοποίηση των συμβασιούχων στην καθαριότητα και την κατάργηση του  άρθρου 61 του Ν.3979/2011 που δίνει το δικαίωμα στις Δημοτικές Αρχές να εκχωρούν την αρμοδιότητα της υπηρεσίας καθαριότητας σε ιδιώτες.

[widget id=”text-6″]

Την απάντηση, ωστόσο, στις απαιτήσεις αυτές  δίνει το ίδιο το Σύνταγμα που στο άρθρο 103 παράγραφο 8 απαγορεύει ρητά μονιμοποίηση προσωπικού που προσλήφθηκε προσωρινά ή με σύμβαση έργου ή την μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Και ενώ η κυβέρνηση θα μπορούσε, χρησιμοποιώντας το μέτρο της επιστράτευσης να λύσει την καταχρηστική αυτή απεργία εδώ και μέρες, ωστόσο επέλεξε να ‘’συζητήσει’’ τα αιτήματα αυτά ψηφίζοντας μάλιστα σχετική τροπολογία στη Βουλή, η οποία στην πραγματικότητα εισάγει μια  φωτογραφική ρύθμιση σχετικά με την μοριοδότηση των συμβασιούχων. Τι λιγότερο θα μπορούσε, άλλωστε, να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση που ιδεολογικό της  DNA είναι ο κρατισμός και οι προσλήψεις ‘’ημετέρων’’;

Εν πάση περιπτώσει, πέρα από τους ανεύθυνους αυτούς χειρισμούς, το ζήτημα είναι να εξετάσουμε τι πρέπει  πραγματικά να γίνει για την οριστική λύση του προβλήματος. Το πρώτο βήμα θα ήταν σαφώς η καταβολή των δεδουλευμένων στους συμβασιούχους που παραμένουν απλήρωτοι. Ωστόσο, δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Μια sine qua non προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κατάστασης και την πρόληψη παρόμοιων φαινομένων ,θα ήταν η μερική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας των δήμων κατά το ποσοστό που έχουν εργαζομένους προσωρινής απασχόλησης, με την παράλληλη υποχρέωση των ιδιωτών να χρησιμοποιήσουν τους εργαζόμενους αυτούς για προσωρινό διάστημα με τα χρήματα που σήμερα λαμβάνουν. Οι ιδιωτικές υπηρεσίες καθαρισμού θα πρέπει να αναλάβουν ένα συγκεκριμένο γεωγραφικά τμήμα του κάθε δήμου και ανάλογα με τη δουλειά που κάνουν και τις υπηρεσίες που προσφέρουν να κρίνονται και να συγκρίνονται με την δημόσια υπηρεσία καθαριότητας ( με τους μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους), που θα προσφέρει τις υπηρεσίες της στις υπόλοιπες περιοχές του δήμου.

Έτσι θα δημιουργηθεί μια ανταγωνιστική σχέση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προς όφελος όλων των πολιτών, ενώ επιτέλους θα ‘’σπάσει’’  το μονοπώλιο του κράτους στην καθαριότητα. Βέβαια η παραπάνω λύση απαιτεί πολιτική βούληση και πυγμή. Απαιτεί μια κυβέρνηση αλλά και μια κοινωνία απαγκιστρωμένη από τις ρουσφετολογικές και ιδεοληπτικές τάσεις του παρελθόντος.