Γράφει ο Νατσιόπουλος Δημήτρης

Μετά από ένα γεμάτο τετραήμερο ξεγνοιασιάς και ηρεμίας, έκανα το λάθος να γράψω στο google “οικονομικά νέα” σε μια απόπειρα μου να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα. “Περικοπές στις επικουρικές”,”Νέες μειώσεις στον κατώτατο μισθό”,”8 δις επιπλέον για φόρους” είναι μερικές από τις επικεφαλίδες που φιγουράρουν στα μεγαλύτερα ενημερωτικά site. Βέβαια σε μια χώρα που δοκιμάζεται από τα μνημόνια τα τελευταία 6 χρόνια, λίγο πολύ όλοι είμαστε εξοικειωμένοι στο άκουσμα δυσμενών πολιτικών ειδήσεων. Ωστόσο, πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα; Πόσοι από εμάς είναι σε θέση να αξιολογήσουν τόσο το περιεχόμενο των πολιτικών που εφαρμόζονται αλλά και να αναγνωρίσουν το αποτύπωμά τους στην κοινωνία;

Η απάντηση είναι πάρα πολλοί και πάρα πολλοί λίγοι ταυτοχρόνως. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται γιατί αφενός το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έχει βιώσει μια πλευρά της κρίσης(ανεργία,φτώχεια,εγκληματικότητα κ.λ.π) αλλά και ένα αποτυχημένο πολιτικό αντίμετρο(αυξημένη φορολογία,περικοπές,κατασχέσεις κ.λ.π), αφετέρου είναι λίγοι αυτοί που μέσα σε αυτή τη λαίλαπα μπορούν να ξεχωρίσουν το δέντρο από το δάσος.

Δεν πρόκειται ωστόσο για μια άδικη παρατήρηση. Πράγματι,οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν πάρα πολλά ατομικά προβλήματα που προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις συνέπειες της κρίσης με αποτέλεσμα να μικραίνει η αντίληψη τους για το συνολικό πρόβλημα. Αυτή την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας εκμεταλλεύτηκαν οι πολιτικοί τυχοδιώκτες που μας κυβερνούν και ανήλθαν στην εξουσία, ακριβώς βασιζόμενοι στο ότι η ενιαία κοινωνία έπαψε να λειτουργεί ως σύνολο και διασπάστηκε σε αυτόνομες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων.

Τι εννοώ με αυτό. Θα χρησιμοποιήσουμε για παράδειγμα τους επιχειρηματίες. Οι περισσότεροι διατρανώνουν ως λύση στο πρόβλημα της κρίσης τη μείωση της φορολογίας ούτως ώστε να μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους αυξάνοντας την κατανάλωση και την εισροή πελατών. Δεν διανοούνται πως η οικονομία είναι ένας κύκλος, ένα σύστημα όπου τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών ομάδων συνδέονται άμεσα και επηρεάζονται ανάλογα από τους εκάστοτε πολιτικούς νόμους.

Τον επιχειρηματία τον ενδιαφέρει να πουλήσει, εμένα με ενδιαφέρει να βρω μια ικανοποιητική δουλειά και να πληρώνομαι καλά, τον συνταξιούχο τον ενδιαφέρει να απολαμβάνει μια ικανοποιητική σύνταξη. Δεν με ενδιαφέρει(όχι εμένα προσωπικά,έναν μέσο νέο της ηλικίας μου) που κόβονται οι συντάξεις εφόσον το δικό μου εισόδημα είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα, τον επιχειρηματία δεν τον ενδιαφέρει αν εγώ δεν θα έχω λεφτά να αγοράσω ψωμί εφόσον κάποιος άλλος θα έχει την δυνατότητα να το κάνει, και τον συνταξιούχο δεν τον ενδιαφέρει η προσέλκυση επενδύσεων εφόσον τόσα χρόνια δούλευε σε μια Ελλάδα του χθες και σήμερα περιμένει την ανταπόδοση από την Ελλάδα του σήμερα.

Θα μου πείτε,γενναίο μας το λες, στην Ελλάδα του σήμερα και ποιος δεν κοιτάει την πάρτι του. Δεν χρειάζεται δα και τόση μεγάλη διείσδυση στα μύχια της κοινωνιολογίας για να διαπιστώσουμε πως την κοινωνική ευαισθησία αλλά και το ορθολογικό αισθητήριο έχει απολέσει προ πολλού ο Έλληνας πολίτης. Ναι, εφόσον όλοι γνωρίζουμε ή έστω έτσι θέλουμε να πιστεύουμε πως έχει η κατάσταση γιατί συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς; Γιατί θυσιάζουμε στο βωμό των ατομικών συμφερόντων την κοινωνική ευθυκρισία μας; Γιατί είναι ανθρώπινο.

Είναι ένας μηχανισμός άμυνας του ανθρώπινου εγκεφάλου που στοχεύει στην επίλυση των ατομικών αναγκών και αποπροσανατολίζει το άτομο από το δάσος στο ατομικό του δέντρο. Έτσι το άτομο πιστεύει πως αν λύσει τα προσωπικά του ζητήματα, αν το κράτος δηλαδή ικανοποιήσει τα συμφέροντα του τότε τα προβλήματα θα λυθούν δια μαγείας και θα ευημερήσει και η υπόλοιπη κοινωνία. Διαχωρίζουμε δηλαδή τον εαυτό μας από το υπόλοιπο δάσος, εγείρουμε αξιώσεις και αιτήματα και λησμονούμε το γεγονός πως αν καεί το υπόλοιπο το δάσος,τότε δεν θα έχει πραγματικό αντίκρυσμα η δικιά μας ευημερία.

Επομένως αν το κράτος επικεντρωθεί στους συνταξιούχους θα αναγκαστεί να πυρπολήσει τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά με μπαράζ φόρων για να καλύψει το έλλειμμα. Αν επικεντρωθεί στις επιχειρήσεις θα διαλύσει τα ατομικά εισοδήματα και τους συνταξιούχους. Και τι θα γίνει; Σε ένα κράτος με χρέος 328 δις ευρώ εκ των οποίων τα 228 τα χρωστάει ο ιδιώτης σε ΔΕΚΟ,ασφαλιστικά ταμεία,τράπεζες,δάνεια κλπ δεν χωράνε και πολλά περιθώρια. Παρά μόνο αφύπνιση,αντίσταση και διεκδίκηση.Ίδωμεν…..