Η ελληνική κοινωνία βιώνει καθημερινώς την προοδευτική φθορά του ελληνικού κρατικού οικοδομήματος. Το ελληνικό Σύνταγμα, ένα από τα δημοκρατικότερα της Ευρώπης, καταπατάται κατ΄ εξακολούθηση  με συνέπεια την απαξίωση ελευθεριών και κοινωνικών διεκδικήσεων και την υποβάθμιση της ζωής των πολιτών, οι οποίοι με τη σειρά τους, μέσα σε ένα κλίμα γενικής εξαθλίωσης και βαθμιαίας αποσύνθεσης, θέτουν εαυτούς είτε σε κατάσταση αδράνειας και παθητικότητας είτε σε ενεργή εμπλοκή στον πολιτικό και κοινωνικό εκφαυλισμό και σε επικίνδυνες ισοπεδώσεις αξιών και θεσμών.

Ο αγώνας για πραγματική αλλαγή με την παράλληλη διαφύλαξη των ώριμων και ωφέλιμων καρπών του ελληνικού μόχθου, παραμένει ακόμα διασπασμένος, ενώ οι στόχοι του λαού είναι κατ΄ αρχήν κοινοί· υψηλό βιοτικό επίπεδο για όλους τους πολίτες, εξάλειψη ανισοτήτων και δικαιοσύνη. Ο αγώνας αυτός αποπροσανατολίζεται σκοπίμως από το υφιστάμενο πολιτικο-οικονομικό σύστημα το οποίο, όμως, βρίσκεται σε τέτοια κρίση που φανερώνει το τέλος του.

Καμιά διαδικασία αναγέννησης δεν γίνεται αυτόματα και χωρίς τη θυσία προσωπικών κεκτημένων, επιθυμιών και φιλοδοξιών για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας. Άλλωστε, η προσωπική ανάπτυξη προϋποθέτει ένα υγιές κοινωνικό πλαίσιο που παρέχει τα κατάλληλα εφόδια σε κάθε πολίτη για την επίτευξη προσωπικών του στόχων.

Οι πολίτες θα πρέπει να αντισταθούν στις προωθούμενες από το καπιταλιστικό σύστημα υλικές «ανάγκες», στη «χρηματο-λατρεία», στα προβαλλόμενα ατομικιστικά πρότυπα οργάνωσης, στη μαζική κουλτούρα, στον εκχυδαϊσμό αξιών, και στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας. Η κυριαρχία αυτή αφορά ολόκληρη την κοινωνία, διότι σε μια υγιή δημοκρατία ασκείται από την ίδια. Άλλωστε, θα πρέπει να σταματήσουμε να αναζητούμε σωτήρες, ιδίως μέσα από το υπάρχον κομματικό σύστημα που ευθύνεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου για τα δεινά του τόπου μας.

Οφείλουμε, να αποτρέψουμε την προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένων μειοψηφιών εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, το πελατειακό κράτος και τη διαπλοκή, την ιδιοποίηση εθνικού πλούτου και την καταπάτηση δημοκρατικών θεσμών.

Κλείνοντας, παραθέτω απόσπασμα από το «Πνευματικό Εμβατήριο» του μεγάλου Έλληνα ποιητή Άγγελου Σικελιανού:

Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου!

Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη,

να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει

ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει

τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα!

Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη,

και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,

ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,

σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του

ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»