Προσω-ΠΟΙΟ ;

Κάθεσαι μπροστά στον καθρέφτη συνήθως για να επεξεργαστείς την εξωτερική σου εμφάνιση, να την τελειοποιήσεις, να βάλεις το προσωπείο σου και να βγεις έξω. Υποδύεσαι με μεγάλη επιτυχία για ακόμη μια φορά αυτό που θα ήθελες να ήσουν ή αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είσαι. Θα γυρίσεις σπίτι  θα χειροκροτήσεις τον εαυτό σου για την τέλεια παράσταση που έδωσες , θα βγάλεις τη μάσκα και θα ξεκουραστείς. Γιατί όμως ποτέ δεν γυρίζεις να δεις τον εαυτό σου όταν επιστρέφει από την παράσταση ; Γιατί τον “γδύνεις” με κλειστά τα φώτα; Φοβάσαι…

Φοβάσαι πως δεν ξέβαψες μόνο το πρόσωπο σου αλλά και τη ψυχή σου. Δεν θες να το συνειδητοποιήσεις . Ποιος θα ήθελε άλλωστε; Κάθε μέρα στερείς άλλο ένα μη ορατό κομμάτι  της προσωπικότητας σου που με τόση προσοχή προσπάθησες να δημιουργήσεις πριν φτάσεις στο τέλος. Κάπου εκεί χάθηκες όμως , στο τέλος. Έχασες ένα κομμάτι του παζλ και το αντικατέστησες με κάποιο άλλο , είδες ότι δεν ταίριαζε και τελικά τα άλλαξες όλα. Έπεισες τον εαυτό σου πως δεν τα παράτησες , πως αυτή ήταν η μόνη λύση και αναπαύθηκες. Δεν χρειάστηκε να ψάξεις κάτι που δεν φαίνεται. Εξάλλου κανείς δεν το κάνει πια. Δίνουμε τόση σημασία στην εξωτερική λάμψη και έχουμε ξεχάσει πως την “κλέβει” από την εσωτερική μας ολοκλήρωση. Αν στερήσεις από τον εαυτό σου τα ακριβά ρούχα , τα ξενύχτια, τη διασκέδαση και την αναγνώριση από τους άλλους  θα μείνει ένα άδειο σώμα , ένα καλά επεξεργασμένο άδειο καλούπι. Ίδιο για όλους , αποδεκτό από όλους. Όμως δεν θα σου έλειπε κάτι ουσιαστικό αν δεν το είχες αφήσει άδειο.

Πρέπει να σε γεμίζει ο άνθρωπος που ξέρεις ότι είσαι ,αυτός που με τόση δουλειά έφτιαξες. Νιώσε υπερήφανος για αυτόν γιατί κανείς δεν κατάφερε να σου στερήσει αυτή την ιδιότητα , την ιδιότητα που σε καθιστά άνθρωπο και την οποία αγωνίζεσαι καθημερινά να κρατήσεις. Μέσα από τις πράξεις σου και τις αποφάσεις σου προσθέτεις νέα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα σου και τα αποτελέσματα αυτών σου δίνουν τα ανάλογα συναισθήματα. Νιώθεις ολοκληρωμένος όταν γνωρίζεις πως κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει την χαρά που σου προσφέρει μια ενάρετη πράξη , όταν συνειδητοποιείς ότι βοήθησες κάποιον που είχε πραγματική ανάγκη και έδωσες ώθηση σε κάποιον που ήταν έτοιμος να σταματήσει. . Καθημερινά θα γίνεσαι ο άνθρωπος που θα ήλπιζες να συναντήσεις κάποτε , αυτός που θα σε βοηθούσε με δύο φράσεις του και θα άνοιγες την πόρτα της ζωής σου για να μπει. Και έτσι , ασκώντας την απαραίτητη επιρροή πάνω σε αυτή θα σου χάριζε το κλειδί που θα άνοιγες όλες τις πόρτες μα δεν θα χρειαζόταν ποτέ να το χρησιμοποιήσεις γιατί θα τις έβρισκες πάντα ανοιχτές.

Θα νιώσεις όμως ευτυχισμένος μόλις αντιληφθείς πως όλα αυτά γυρνάνε πίσω σε εσένα. Όχι περιμένοντας να σου ανταποδώσουν τη βοήθεια που έδωσες αλλά συνειδητοποιώντας πως κατάφερες να γεμίσεις το άδειο καλούπι που σου είχαν φορτώσει . Νόμιζες πως γεμίζοντας το θα ήταν πιο βαρύ μα μόλις κατάλαβες πως γίνεται όλο και πιο ελαφρύ γεμίζοντας το κενό που άδειαζε τη ψυχή σου. Συνειδητοποίησες πως  το ζωγραφισμένο χαμόγελο στο προσωπείο σου πλέον αποτυπώνεται μέσα σου και πως την άδεια καθημερινότητα σου δεν την γεμίζουν πια τα υλικά αγαθά. Μα το σημαντικότερο είναι πως αν σου τα πάρουν μια νύχτα όλα αυτά , αν σου τα αρπάξουν με βία, δεν θα προσπαθήσεις με όλο σου το “είναι” να τα κρατήσεις . Γιατί πολύ απλά , το “είναι” σου δεν κρύβεται σε αυτά, αλλά μέσα σου.