Πηγή Φωτογραφίας

Όταν έκλεισα τα 18, ένας φίλος μου είχε πει πως δεν αλλάζουν και πολλά στη ζωή μου, εκτός από το γεγονός ότι οι «αβλεψίες» μου μπορούν πλέον να με στείλουν φυλακή. Τυπικά δεν είχε άδικο. Ωστόσο, η ενηλικίωση, όπως αποδεικνύεται, είναι υπόθεση ετών. 

Η μετάβαση από τη γυάλα του σχολείου σε μια αχανή κοινωνία, χωρίς όρια και κανόνες, δεν είναι ούτε ομαλή, ούτε εύκολη. Μπορεί να είναι πολύ όμορφη, πολύ ατυχής ή και τα δύο. Κι όσο νομίζεις ότι συνηθίζεις τον κόσμο, αλλεπάλληλα κύματα αλλαγών έρχονται για να σου υποδείξουν το λάθος σου.

Η επόμενη στάση είναι τα 20. Από τότε που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και την αυθυπαρξία σου, η ηλικία σου είχε μια μονάδα μπροστά. Τώρα αυτό το 2 είναι υπερβολικά ξένο για να είναι εσύ. Δεν αντιλέγω πως ίσως είναι η καλύτερη δεκαετία της ζωής ενός ανθρώπου, ωστόσο όταν έρχεται η στιγμή να περάσεις τη διαχωριστική γραμμή νιώθεις πάντα ανέτοιμος. Ευτυχώς, γίνεται αυτόματα, όταν το ρολόι δείξει 00.00.

[widget id=”text-6″]

Αν κάτι είναι σίγουρο από αυτήν τη μεριά της γραμμής, είναι πως δεν είσαι πια παιδί. Ο κόσμος είναι μπροστά σου και αν είσαι από τους τυχερούς, όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί να τους διαβείς. Έχεις μια δεκαετία στην οποία θα βασίσεις μια ολόκληρη ζωή. Πρέπει να φτιάξεις αναμνήσεις και να χαράξεις πορείες. Όποιος μπει στα 30 χωρίς απωθημένα κερδίζει.

Όσο αμήχανη κι αν φαίνεται αυτή η αλλαγή, κρύβει μια γοητεία απαράμιλλη -όπως κάνουν πάντα οι αλλαγές. Κάτι, μέσα σου, σου υπαγορεύει να βιώνεις τα πάντα πιο έντονα και να κάνεις πολλά λάθη. Ό, τι είναι να έρθει, θα έρθει και θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει. 

Στα 20 νιώθεις σαν παιδάκι πρώτης γυμνασίου, που μεγάλωσε και έφυγε από το σχολείο των μικρών, αλλά εκεί που πήγε είναι ξανά το πιο μικρό. Είσαι ο πιο μικρός σε μια κοινωνία ενήλικων κακώς κειμένων και αναρωτιέσαι πώς θα μπορέσεις να αλλάξεις όλον αυτόν τον άδικο, αναξιόπιστο, άσχημο κόσμο.

Αλλά τελικά ο προβληματισμός είναι βαρύς, στο κάτω κάτω μόνο 20 είσαι…