Τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν την κατάσταση εκτός ελέγχου,την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι ως το μεγαλύτερο λουτρό αίματος μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, την αστυνόμευση στους δρόμους απαραίτητη και το κλείσιμο των συνόρων που ανακοίνωσε ο Ολάντ ως την μοναδική λύση. Και ποιοι είμαστε εμείς για να τους αμφισβητήσουμε; To facebook έχει γεμίσει με πολιτικούς αναλυτές, μεγάλους ανθρωπιστές, σημαίες γαλλικές και αδιαμφισβήτητες γνώμες. Παντού προβάλλονται εικόνες με τους σωρούς των αθώων θυμάτων και φυσικά καταφέρνουν για ακόμα μια φορά το έργο τους. Τον εκφοβισμό και την παραπληροφόρηση.

Μόνο που όλα αυτά παρουσιάζονται πίσω από το πέπλο της άγνοιας ως αιφνίδιες επιθέσεις, ξαφνικός πόλεμος και τα μοναδικά αδικοχαμένα θύματα των τελευταίων χρόνων. Και φυσικά το χειρότερο είναι πως προβάλλονται μόνο αυτά. Η διπλή βομβιστική επίθεση στο Λίβανο χαρακτηρίστηκε ως “μικρό Παρίσι” καθώς συνέβη ένα σχεδόν εικοσιτετράωρο αργότερα και τέθηκε σε σύγκριση με την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι. Μέσα σε αυτή τη σύγκριση λοιπόν, έχασε. Οι 44 νεκροί και 200 τραυματίες θεωρήθηκαν αμελητέα ποσότητα και δεν αναφέρθηκαν από τα ΜΜΕ . Πόσο να κλάψει κανείς για το Λίβανο εξάλλου; Πόσο να κλάψει κανείς και για τον πόλεμο στη Συρία, ο οποίος μετράει ήδη 4 χρόνια; 4 χρόνια, αμέτρητα θύματα, χιλιάδες δολοπλοκίες και εμπλοκές ξένων χωρών και ένας πόλεμος που δεν έχει τέλος. Καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις, άτομα που η ζωή τους έχει παγιδευτεί σε έναν διαρκή πόλεμο και μια χώρα που έχει διασπαστεί πλήρως, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία καθώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δυνατών. Και παρόλα αυτά η μια μέρα επίθεσης στο Παρίσι κατάφερε να διαγράψει αυτά τα χρόνια.

Ίσως ανθρωπισμός τελικά είναι όταν μπορούμε να μετρήσουμε τον αριθμό των θυμάτων, να φτιάξουμε πρωτοσέλιδα με αυτόν και να ρίξουμε τα κροκοδείλια δάκρυα μας για μια τρομοκρατική επίθεση. Επίθεση που το Παρίσι βέβαια περίμενε καθώς έχει εμπλακεί στον πόλεμο στη Συρία, όπως και η Μεγάλη Βρετανία η οποία το βοηθούσε, και έχει εξοπλίσει παράνομα τη Συριακή αντιπολίτευση το 2012. Ο Ολάντ φυσικά μπορούσε να παραβιάσει το ευρωπαϊκό εμπάργκο, να στείλει ελαφρύ οπλισμό όπως λέει ο ίδιος, που θα πήγαινε σε σίγουρα χέρια και να εκπαιδεύει τους αντάρτες καθώς σύμφωνα πάντα με τον ίδιο ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να εγγυηθούν ένα δημοκρατικό μέλλον.

Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ξεχνά, να επαναλαμβάνει τις ίδιες πράξεις και να έρχεται αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα τους. Να δέχεται το αντίκτυπο σαν να ήταν πρώτη φορά.

Δεν λυπάμαι λοιπόν για το Παρίσι, δεν λυπάμαι για καμιά χώρα. Εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε έννοιες, σύνορα, θρησκείες και απόψεις που μας χωρίζουν. Και κάπου εκεί χάθηκε η βασικότερη έννοια, ο άνθρωπος. Λυπάμαι για τα 129 αθώα άτομα που έχασαν τη ζωή τους άδικα, φορτώνοντας στις πλάτες τους την πολιτική του κράτους τους. Λυπάμαι για του ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά στις θάλασσες μας, για τους ανθρώπους που δεν θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν ποτέ τα όνειρα τους και για τα μικρά παιδιά που είδαν το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωή με τα πιο αθώα μάτια. Λυπάμαι για κάθε αθώο νεκρό που βρέθηκε σε πεδίο μάχης, για εμένα και εσένα. Λυπάμαι για την ανθρωπότητα! 

Και σαφώς δεν θα προσευχηθώ για το Παρίσι, για το Παρίσι που δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση στο όνομα της τυφλής πίστης, του φανατισμού και της θρησκείας. Μιας θρησκεία που έτυχε ο Θεός τους να είναι ο «κακός» ενώ ο δικός σου ο «καλός». Μια θρησκείας μέσα στην οποία έτυχε να μεγαλώσουν ενώ εσύ όχι. Είναι θέμα τύχης και όχι άποψης ή ενσυνείδητης επιλογής. Όταν λοιπόν έχεις θρησκευτικό πόλεμο, δεν χρησιμοποιείς τη θρησκεία σου ως όπλο διότι αυτή η ίδια ήταν η αιτία ύπαρξης του. Όπλο τους τα πραγματικά όπλα θα μου πεις ενώ δικό σου η προσευχή; Τότε μάθε πως η πραγματική προσευχή είναι εσωτερική επικοινωνία, μυστική και σημαντική για όσους πιστεύουν πραγματικά. Μην κάνεις viral το #prayforparis. Αυτό δεν είναι προσευχή, είναι μόδα που κατάφερε να σε παρασύρει πάλι. Και ακόμα χειρότερα είναι επιλεκτικός θρήνος αθώων θυμάτων.