Πηγή Φωτογραφίας

Έχεις βιδωθεί κυριολεκτικά σε μια χαμοκαρέκλα. Σε έναν καναπέ. Δε σηκώνεσαι για να βγάλεις βόλτα το σκυλί, ούτε για να πάρεις τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. « Θα δέχομαι και διαταγές τώρα;» με ύφος. Θέλεις διαρκώς να κάθεσαι αδρανής, παθητικός μέσα στη απραξία σου, δικαστής του βασιλείου- σπιτιού σου αλλά χωρίς να κατεβαίνεις λεπτό από το σκονισμένο θρόνο σου.

Είσαι άνεργος. Ημι-άνεργος. Ζεις με τη σύνταξη του παππού ή περιμένεις απαντήσεις από πρώην/νυν/πιθανούς εργοδότες. Η ψυχολογική-συναισθηματική σου κατάσταση μοιάζει τοπίο που έχουν βομβαρδίσει αναρχικοί στα Εξάρχεια  και μισείς τα πάντα και τους πάντες. Τον ήλιο που ανατέλλει και το γιο σου που θέλει να αρχίσει ποδόσφαιρο και κάνει όνειρα. Γιατί να κάνει όνειρα ε; Γιατί δεν παίρνει παράδειγμα τον πατέρα του που έχει κλειστεί στην τρύπα του και καπνίζει/πίνει/φωνάζει/βρίζει. Ας δώσουμε μια κλωτσιά στα όνειρα του μικρού Κωστάκη που νομίζει ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ασφαλές φελιζόλ και μπλε- το χρώμα που βοηθάει στη συγκέντρωση. Σκας χαμόγελο ειρωνικό, μα πάνω απ’ όλα σίγουρο.

Εσύ ξέρεις. Οι από γύρω σού φωνάζουνε διαρκώς να βγεις έξω, να περπατήσεις, να «ψαχτείς» και γενικότερα το περιβάλλον σου μοιάζει τελευταία με inspirational talk του TEDx. Κουραστικό γνωρίζω. Όπως και να ‘χει όμως, ξεχνάς ότι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να σε ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ. Βγες από αυτό τον κυκεώνα εγωκεντρισμού, αυτολύπησης, και καλπάζουσας κατάθλιψης στον οποίο οδηγείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε ότι θα νιώθεις πάντοτε δυνατός. Αλλά. Υπάρχει ένα τεράστιο αλλά  στη μέση. Κάνε πράγματα που θα βοηθήσουν εσένα. Μην κάθεσαι διαρκώς μπροστά από μια οθόνη είτε υπολογιστή είτε τηλεόρασης. Αρκετά το μπούκωσες το ρημάδι. Σήκω και πάνε μια βόλτα και νιώσε αυτό που λέει ο Παπαδιαμάντης «φυσικός άνθρωπος». Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν. Και ταυτόχρονα ψάξε. Ψάξε. Η απόρριψη θα είναι ενδεχομένως σταθερή και θα επιμένει, σωστό αγύριστο κεφάλι. Όπως και εσύ. Δεν υπάρχει λόγος να το βάλεις κάτω. Θα προσπαθείς ώστε ο μικρός Κωστάκης να πάει ποδόσφαιρο και εσύ ο ίδιος να νιώσεις πάλι άνετα.

[widget id=”text-6″]

Αλλά μπορεί και να μην τα καταφέρεις σε τούτη την αναζήτηση. Ας είμαστε ρεαλιστές. Μπορεί η τύχη να μη σε ευνοήσει. Και πάλι. Εσύ θα ξέρεις ότι έπραξες και προσπάθησες. Και δεν κλείστηκες στο σπίτι σου να μουχλιάσεις και να μοιάσεις στην πρωταγωνίστρια από τη «Μελαγχολία» του Λαρς Φον Τρίερ.

Α, και κάτι ακόμη. Μια, ας πούμε προσωπική χάρη για έναν άνθρωπο χαζοευαίσθητο και ονειροπόλο. Μη στενοχωρείς τους ανθρώπους που σε σπρώχνουν από την καρέκλα για να πας να πάρεις γλυκά και καθαριστικά για τζάμια. Αυτά τα χέρια είναι εκείνα που νοιάζονται περισσότερο από κάθε άλλο για σένα, και αν σε ταρακουνάνε από τη φαινομενικά βολική θέση της παλιοπολυθρόνας, είναι γιατί ξέρουν τον κίνδυνο να μείνεις για πάντα εκεί. Ή να μη ξαναχαμογελάσεις. Μην φωνάζεις λοιπόν σε αυτά τα χέρια, ως δήθεν υποδειγματικά και αυταρχικά που σου φαίνονται. Αντίθετα, πάρ’ τα και φίλησέ τα με ευλάβεια. Είναι τα χέρια που σε αγάπησαν όσο κανείς άλλος. Και δεν τα νοιάζει αν είσαι άνεργος ή εκπληρώνεις το Αμερικάνικο όνειρο.

Βαθιά μέσα μας, όλοι γνωρίζουμε ένα τέτοιο ζευγάρι χεριών. Απλώς κάποιοι τα έχασαν πρόωρα ή δεν τα αναγνώρισαν ποτέ. Μη γίνεις σαν αυτούς.

Εσύ δεν είσαι αδαής. Έτσι;