Στην πραγματικότητα του 2016 η κοινωνία επιβιώνει από αλλεπάλληλα χτυπήματα, σ’ όλα τα επίπεδα. Με μια αρμονική συμβίωση ως ουτοπία, και μια καθημερινότητα νοσηρή, 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι παλεύουν για να ζήσουν.

Μολαταύτα, σήμερα διαθέτουμε το πλεονέκτημα της γνώσης και της ενημέρωσης. Συνεπώς, μαθαίνουμε συνεχώς τις εξελίξεις, τα δρώμενα και τις συνθήκες, όχι πια απ’ τα καμπαναριά μιας εκκλησίας αλλά μόνο “με ένα κλικ”. . . Ως απόρροια των παραπάνω παρατηρεί κανείς γεγονότα να λαμβάνουν χώρα ανά τον κόσμο, ή ακόμη και στην πόλη, την γειτονιά του χωρίς να τον επηρεάζουν (τουλάχιστον άμεσα).

Τι είδους επιρροή μας ασκεί όμως μια τέτοια εξέλιξη;

Ενώ η τεχνολογία έχει φτάσει σε παρανοϊκά επίπεδα, η κοινωνική πραγματικότητα στέκει σχεδόν αδρανής. Είναι εκ των πραγμάτων παράλογο, να μας παρέχουν τόσες πληροφορίες για τις αρνητικές συνέπειες της ελευθερίας-δημοκρατίας (βλέπε δημιουργία οργανώσεων τύπου ISIS) κι εμείς να παρακολουθούμε αγέρωχοι απ’ τη βολή μας.

Ακόμη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ανάξιο για το ανθρώπινο είδος και την πρόοδο που έχει σημειώσει, να επιτρέπει την άνοδο παράνομων διεργασιών κατά της ασφάλειας του, και να μην πράττει το παραμικρό για τα κυρίαρχα προβλήματα του. Παράδοξη μοιάζει λοιπόν η έλλειψη συλλογικότητας απ’ την πλευρά μας έναντι της τελμάτωσης που μας περικλείει.

Για να επιτύχουμε την κοινωνική αρμονία θα ήταν πρέπον να βαδίζουμε προς την επίτευξη της κι όχι να λειτουργούμε ως εξωτερικοί παρατηρητές, σαν να ζούμε την ζωή κάποιου άλλου. Η απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης σταδιακά οδηγεί στην μοναχικότητα, την ατομικότητα και εντέλει την απουσία ευτυχίας απ’ τη ζωή μας. Όπως είχε πει κι ο Αριστοτέλης άλλωστε, είμαστε όντα κοινωνικά…

Οπότε, ιδανικό θα ήταν να τοποθετηθούμε υπέρ της συλλογικότητας, ενώνοντας τις δυνάμεις μας, για την επίτευξη του ομαδικού στόχου. Το μέλλον ποτέ δεν ήταν πιο αβέβαιο, μα έχουμε περισσότερη δύναμη απ’ όσο νομίζουμε(-νε). Επειδή όμως τα λόγια δεν έχουν πια νόημα… αύριο ας ξεκινήσουμε με πράξεις.