ΑΠΘ: Join the underworld!
Πρόσφατα, το γέρικο campus του ΑΠΘ ζώστηκε με τη δυσάρεστη είδηση περί κλοπής σε βάρος δύο 20χρονων παιδιών και τον ακόλουθο βιασμό -ασέλγεια;- της κοπέλας της παρέας. Όπως γίνεται πάντα, τα στόματα άρχισαν να αναμοχλεύουν τα γνώριμα θέματα που αφορούν το πανεπιστημιακό συγκρότημα, ανάλογα με την οπτική που βολεύει τον καθένα. Πράγματι, υπάρχουν ποικίλες γωνίες για να κοιτάξεις την προβληματική στην περίπτωσή μας. Τι εννοώ;
Αρχικά, το εύλογο ερώτημα ενός φοιτητή του ΑΠΘ είναι γιατί να βρίσκεσαι στο συγκεκριμένο χώρο το βράδυ και δη ξημερώματα. Και σαν αλυσίδα, το επερχόμενο ερώτημα είναι γιατί το πανεπιστήμιο να έχει καταντήσει χώρος όπου μέρα και νύχτα προσέχεις τον τρόπο που κινείσαι, σαν να διασχίζεις γκέτο στο Μπρούκλιν της Αμερικής. Η απάντηση είναι πιθανότατα η καραμέλα περί ασύλου. Η κατοχύρωση με άλλα λόγια, του εν λόγω δικαιώματος συνεπάγεται την παρεμπόδιση των αστυνομικών από την οποιαδήποτε παρέμβασή τους στον πανεπιστημιακό χώρο, ως απόρροια της νίκης της δημοκρατίας με τη λήξη της Χούντας.
Και τελικά εμείς γιατί μιλάμε για άσυλο; Με ποια έννοια το χρησιμοποιούμε, εκφυλίζοντας το αναίσχυντα, απ’ ότι αποδεικνύεται καθημερινά; (Θεωρητικά λοιπόν) μιλάμε για άσυλο ιδεών. Που σημαίνει ότι πραγματοποιείται ανεμπόδιστα επιστημονική έρευνα και διαδίδονται απόψεις, θεωρήματα και τα συναφή στο χώρο του πανεπιστημίου .
Αλλά αυτό με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη η κολλητή μου, η παρέα μου, εγώ και άλλοι τόσοι χιλιάδες φοιτητές, στην έξοδο μας από το συγκρότημα, είναι η διακίνηση ουσιών. Μεγάλη η διαφορά δε νομίζετε; Οι ιδέες απέχουν παρασάγγας από τις ουσίες, νοηματικά τουλάχιστον. Και έτσι καταλήγω στο αποτέλεσμα που είναι η παρακινδυνευμένη καθεστηκυία τάξη την οποία συνοδεύει η πανεύκολη πρόσβαση στα ναρκωτικά.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι επειδή ακριβώς έχουμε να κάνουμε με χρήστες, οι οποίοι στο όνομα της δόσης τους θα κλέψουν ή θα μετέλθουν τη βία, γνωρίζοντας ότι εκεί το πόδι αστυνομικού δεν έχει καμία θέση, καταλήγει να καλλιεργείται ο φόβος με τη σέσουλα. Πού; Στο χώρο που πάω να μορφωθώ και να ολοκληρωθώ όσο γίνεται σαν άνθρωπος. Και τελικά αξίζει εγώ να φοβάμαι προκειμένου κάποιος επιτήδειος να οικονομήσει από την κάνναβη που θα μοσχοπουλήσει στο αδαές φοιτηταριό; Όχι, κι αν θέλεις τη γνώμη μου, το δικαίωμα που κατέκτησαν οι προκάτοχοι μας δεν έδωσε σε κανέναν την έγκριση για βία, αέρα που μυρίζει χόρτο και σεξ χωρίς συναίνεση.
Και για να πάω στην άλλη οπτική του θέματος, το οποίο φυσικά πρόλαβαν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και φρόντισαν, είναι ο παράγων δράστης. Το γεγονός ότι πρόκειται για Σύριο, Αφγανό ή οτιδήποτε άλλο δεν καθιστά όλη τη φυλή στην ίδια ατυχή μοίρα. Προσωπικά φοβάμαι τα μάτια ανδρών που με «διασχίζουν» βρώμικα και φτηνά και γνωρίζω πολύ καλά ότι τέτοιου είδους μάτια μπορεί να ανήκουν σε λευκούς, μαύρους, Έλληνες, Τούρκους, Ισπανούς κοκ.
Οι μέρες πέρασαν, ο σάλος καταλάγιασε και όλα είναι ξανά ρόδινα. Η ζωή συνεχίζεται με τις καταχρήσεις, το φόβο, τα αγκομαχητά του πόνου ή της βιασύνης και –φυσικά-της ελευθεριότητας. Να’ ναι καλά το άσυλο που μου παρέχει πρόσβαση στον υπόκοσμο. Άλλωστε πάντοτε με διακατείχαν γκανγκστερικά ένστικτα. Ευκαιρία λοιπόν να βγουν στην επιφάνεια.
[widget id=”text-6″]
