Πηγή φωτογραφίας

60.000.000 νεκροί, χιλιάδες απελάσεις, βασανιστήρια, εξορίες, διώξεις, αυθαίρετες φυλακίσεις: αυτή είναι η πραγματικότητα και μερικά από τα θύματα του «κόκκινου φασισμού» ή αλλιώς του κομμουνισμού.

Η Σφαγή του Κατύν στην Πολωνία, ο τεχνητός λιμός της περιόδου 1932-1934, οι 3.000.000 αγρότες που εξορίστηκαν κατά το πρόγραμμα μαζικής κολεκτιβοποίησης, οι 20.000 Πόντιοι που εξορίστηκαν στο Καζακστάν και τη Σιβηρία και τα 6.000.000 άνθρωποι που στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, είναι μερικά μόνο από τα δείγματα της κομμουνιστικής βαρβαρότητας από την οποία υπέφεραν πολλοί λαοί και εκατομμύρια  άτομα. Μάλιστα, εκτιμάται πως εάν ο αριθμός των 60.000.000 νεκρών είναι ακριβής, αυτό σημαίνει ότι υπό την ηγεσία του Στάλιν σκοτώνονταν κατά μέσο όρο 2.000.000 άνθρωποι κάθε χρόνο ή 40.000 τη βδομάδα (ακόμα σε καιρό ειρήνης).

Από την άλλη πλευρά τα ίδια και χειρότερα εγκλήματα διεπράχθησαν στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη που υπέφερε από την ωμότητα και τη θηριωδία του ναζιστικού καθεστώτος την περίοδο 1933-1945. Εξυπακούεται ότι τα εγκλήματα του ναζισμού με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και τις μαζικές δολοφονίες, κατέχουν τα ηνία της κτηνωδίας στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δώσει άλλοθι στα εγκλήματα και τον ολοκληρωτισμό του κομμουνιστικού καθεστώτος. Και αυτό γιατί πρόκειται για δύο φασιστικές ιδεολογίες που παρότι σε θεωρητικό επίπεδο και εκ πρώτης όψεως δείχνουν να διαφέρουν, τελικά εξισώνονται πλήρως μεταξύ τους.

Κατά την πρακτική εφαρμογή μάλιστα και των δύο αυτών ιδεολογιών, διαπράχθηκαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καθώς εθνικές μειονότητες ξεκληρίστηκαν (Εβραίοι, Τσετσένοι), χιλιάδες άνθρωποι εξορίστηκαν, ενώ η ευρωπαϊκή ήπειρος βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των εκατομμυρίων ατόμων που εκτελέστηκαν στο βωμό του κομμουνισμού και του ναζισμού.

Η πολιτική και κοινωνική  αυτή πραγματικότητα διήρκησε για πολλά χρόνια, ενώ ο οριστικός επίλογος στον ολοκληρωτισμό  μπήκε το 1945 για την κέντρο-δυτική Ευρώπη και το 1989 για την ανατολική Ευρώπη και Ρωσία. Από τότε μέχρι και σήμερα όλοι οι λαοί της Ευρώπης, προσπαθούν όχι να ξεχάσουν το παρελθόν, αλλά να διδαχθούν από αυτό ώστε να μην επαναλάβουν τα ίδια τραγικά λάθη στο μέλλον. Προς διατράνωση του σκοπού αυτού, ξεκίνησε και εν μέρει ολοκληρώθηκε η ενοποίηση των κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου με την παράλληλη οικοδόμηση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου μέσα σε αυτά.

Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. προσπάθησαν να απομονώσουν τον πολιτικό φονταμενταλισμό και να εδραιώσουν ένα σύγχρονο και φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα. Έτσι υπήρξαν χώρες οι οποίες με ρητή διάταξη στο Σύνταγμά τους, απαγόρευσαν τη δράση ακραίων κινημάτων που στρέφονται κατά της δημοκρατίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, αποτελούν η Γερμανία (όπου τίθενται εκτός νόμου τα ναζιστικά κόμματα), η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Λετονία και η Ρουμανία (όπου στις χώρες αυτές απαγορεύονται τα κομουνιστικά σήματα και σε ορισμένες περιπτώσεις τα κομουνιστικά κόμματα).

Μάλιστα, στη μάχη αυτή κατά του ολοκληρωτισμού ρίχθηκε και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο στις 2 Απριλίου 2009 υιοθέτησε ένα Ψήφισμα με βάση το οποίο εκφράζει το σεβασμό του απέναντι στα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού και καλεί όλα τα ευρωπαϊκά κράτη να τιμούν την 23^η Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία (άρθρο 15 του Ψηφίσματος). Στη βάση λοιπόν αυτού του ψηφίσματος, η Εσθονία έχοντας την Προεδρία της Ε.Ε. για ένα εξάμηνο, αποφάσισε να οργανώσει στις 23 Αυγούστου Διεθνές Συνέδριο με τίτλο «Διεθνές Συνέδριο για την ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του κομμουνισμού και του ναζισμού, στο Ταλίν». Στο συνέδριο αυτό, θα είναι παρούσες οι κυβερνήσεις όλων των κρατών μελών της Ε.Ε με μοναδική και θλιβερή εξαίρεση τη χώρα μας.

Η ελληνική κυβέρνηση δια του Υπουργού Δικαιοσύνης επιλέγει για άλλη μια φορά να τοποθετήσει τη χώρα μας στο περιθώριο των ευρωπαϊκών αξιών και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Επιλέγει να επενδύσει στον απομονωτισμό, την ιδεοληψία και τον πολιτικό αμοραλισμό. Δεν διστάζει, μάλιστα, να συγκρουστεί με την Ε.Ε., αποκαλώντας την Εσθονία φιλοναζιστικό κράτος και προσπαθώντας να υποτιμήσει ή και να μηδενίσει τα εγκλήματα του κομμουνισμού. H προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο φαλκιδεύει αλλά και προσβάλλει την ιστορία μιας ολόκληρης ομάδας κρατών της Ευρώπης και εν τέλει ένα μέρος της ίδιας της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Ο κύριος Κοντονής και γενικότερα η Κυβέρνηση, δίνουν άσυλο στην ολοκληρωτική ιδεολογία του κομμουνισμού και του σταλινισμού ενώ ακυρώνουν στην πράξη το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και αυτό διότι το συγκεκριμένο Ψήφισμα προσαρμόζεται στις ιστορικές συνθήκες και ευαισθησίες του κάθε λαού που έχει υποφέρει από κάποιο ολοκληρωτικό καθεστώς. Όπως, λοιπόν, η Ελλάδα υπέφερε από τη ναζιστική θηριωδία  και χιλιάδες συμπατριώτες μας εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς ναζί, έτσι και η Εσθονία υπέφερε από την κομμουνιστική θηριωδία με χιλιάδες Εσθονούς να εκτελούνται, να εξορίζονται και να φυλακίζονται αυθαίρετα. Βέβαια, κατά την ελληνική κυβέρνηση, στην Εσθονία και γενικότερα στην πρώην Σοβιετική Ένωση τα πράγματα κυλούσαν ρόδινα και δεν διεπράχθησαν ειδεχθή εγκλήματα και θηριωδίες.

Μάλιστα, η Εσθονία που δεν εκτίμησε τον «κομμουνιστικό παράδεισο» στον οποίο ζούσε είναι κατά τη γνώμη κάποιων Υπουργών ένα φασιστικό και φιλοναζιστικό κράτος. Μα είναι δυνατόν να εκφράζονται τέτοιες ανιστόρητες και επικίνδυνες απόψεις από την κυβέρνηση ενός φιλελεύθερου και ευρωπαϊκού κράτους όπως είναι η Ελλάδα; Είναι δυνατόν να αμφισβητούνται ιστορικές αλήθειες και γεγονότα προκειμένου να μην καταρρεύσει το κομμουνιστικό όνειρο του κυβερνώντος κόμματος; Κι όμως στην Ελλάδα του 2017  είναι δυνατό. Για άλλη μια φορά η  Κυβέρνηση επιλέγει να βάλει πάνω από το εθνικό συμφέρον τις μικροπολιτικές και ανιστόρητες ιδεοληψίες ορισμένων στελεχών της, φτάνοντας στο σημείο να υπερασπίζεται αιμοσταγείς δικτάτορες, όπως ο Μαδούρο και ο Στάλιν.

Την απάντηση, βέβαια, στις ολοκληρωτικές αυτές τάσεις δίνει με τον πλέον κατηγορηματικό  τρόπο το έργο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων», στο οποίο σατιρίζεται και παρουσιάζεται η ωμή αλήθεια για το κομμουνιστικό-σταλινικό καθεστώς της Ε.Σ.Σ.Δ. Βέβαια, όσο και αν κανείς αρνείται να συνειδητοποιήσει την ιστορική αλήθεια, η ουσία είναι μια και δεν αλλάζει. Η βία και ο πολιτικός φονταμενταλισμός είναι ακριβώς το ίδιο από όποιον χώρο και αν προέρχονται και για όποιον σκοπό και αν χρησιμοποιούνται. Συνεπώς δεν επιτρέπεται  να κάνουμε καμία διάκριση απέναντι στο φασισμό και τον ολοκληρωτισμό, διότι είτε κόκκινος είτε μαύρος, είναι ακριβώς το ίδιο.

Η μόνη απάντηση στις δύο ακραίες αυτές ιδεολογίες είναι η ενίσχυση της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και του Κράτους δικαίου, αξίες που αποτελούν το ιστορικό και αξιακό βάθρο της Ε.Ε. Διότι οι πανανθρώπινες αυτές αξίες, έχουν και τον τρόπο και τα μέσα να πολεμήσουν κάθε ολοκληρωτική και φασιστική ιδεολογία. Βέβαια για να γίνει αυτό προϋποτίθενται άτομα ενεργά στο πολιτικό γίγνεσθαι και ενημερωμένα για τον πολιτικό ορθολογισμό και την υγιή Δημοκρατία.