Ελληνικός Αύγουστος 2017
Πάνε οι εποχές , όταν ο Αύγουστος ήταν ο μήνας της ξεκούρασης , της χαλάρωσης και της ξεγνοιασιάς.
Πάνε τα χρόνια , που τέτοιο μήνα τα μόνα θέματα της επικαιρότητας ήταν το ποιοι αστέρες επισκέπτονταν τα ελληνικά νησιά και ποιες παραλίες θα προτιμούσαν να κάνουν μπάνιο και ηλιοθεραπεία. Τότε βλέπετε ο Αύγουστος ήταν ο μήνας της καλοκαιρινής ραστώνης του κοινοβουλίου.
Φυσικά η παραπάνω κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια, καθώς ο Αύγουστος αποτελεί ένα μήνα, κατά τον οποίο απολαμβάνουμε πολιτικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις επί παντός θέματος, πλην των οικονομικών. Έτσι κύλησε και ο φετινός. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αρχές Αυγούστου λοιπόν, και ένα από τα κεντρικότερα θέματα της επικαιρότητας είναι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Βενεζουέλα, όπου το καθεστώς Μαδούρο προχωρά σε διώξεις κατά των αντιφρονούντων. Την ίδια ώρα η Νεολαία του κυβερνώντος κόμματος πραγματοποιεί εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την κυβέρνηση του Καράκας, στις οποίες παρίσταται και ο πρέσβης της Βενεζουέλας.
Αποτέλεσμα να ξεσπάσει μία οξεία αντιπαράθεση, όσον αφορά τις σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης και του καθεστώτος Μαδούρο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις αποκαλύψεις για τη βοήθεια , την οποία είχε ζητήσει ο κ. Τσίπρας το 2015, ήταν απολύτως φυσιολογικό να δημιουργηθούν πολλά ερωτηματικά, σχετικά με το γιατί η Ελλάδα είναι το μόνο δυτικό κράτος το οποίο δεν έχει καταδικάσει τις αντιδημοκρατικές ενέργειες της κυβέρνησης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας. Αλλά πως να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από μία κυβέρνηση η οποία θεωρούσε τη Βενεζουέλα ως πρότυπο;
Στη συνέχεια σειρά είχε το θέμα της παιδείας. Από τη μια το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και από την άλλη το προεδρικό διάταγμα με το οποίο προβλεπόταν η ανάδειξη των σημαιοφόρων στα δημοτικά σχολεία με κλήρωση.
Όσον αφορά το νόμο Γαβρόγλου για τα πανεπιστήμια, δημιουργήθηκε θύελλα αντιδράσεων με το θέμα της επαναφοράς του ασύλου ανομίας και παραβατικότητας. Μάταια η κυβέρνηση προσπάθησε να πείσει πως έχει φροντίσει για την ασφάλεια των φοιτητών. Η δυνατότητα της αστυνομίας να επεμβαίνει αυτεπαγγέλτως κατά την τέλεση κακουργημάτων και κατόπιν κλήσης της Πρυτανείας για τα πλημμελήματα δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα αν πράγματι η αστυνομία μπορεί να επέμβει εγκαίρως και να αποτρέψει το έγκλημα. Διότι ακόμα και αν ενημερωθεί η αστυνομία για την τέλεση στο χώρο του πανεπιστημίου ενός εγκλήματος, όπως ο βιασμός, προφανώς και δε θα μπορέσει να διακτινιστεί ώστε να επέμβει εγκαίρως.
Έπειτα σχετικά με το θέμα της ανάδειξης του σημαιοφόρου με κλήρωση στα δημοτικά σχολεία, ευλόγως και ξέσπασε οξεία αντιπαράθεση. Τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών είχαν κάποια λογική και βάση. Ασφαλώς και όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να κρατήσουν την ελληνική σημαία. Ωστόσο η ανάδειξη είναι ανάγκη να γίνεται με ένα κριτήριο, που θα προωθεί την αριστεία και όχι τον τζόγο. Εφόσον οι μαθητές έχουν την ίδια αντιμετώπιση από τους δασκάλους και ίσες ευκαιρίες για τη μάθηση, τι πιο φυσιολογικό σημαιοφόρος να αναδεικνύεται ο μαθητής με την καλύτερη επίδοση;
Και ενώ ακόμα η Ελλάς σειόταν από το νέο τρόπο ανάδειξης των σημαιοφόρων, ήρθε ο πρόεδρος της Βουλής να ανοίξει ένα νέο μέτωπο. Οι δηλώσεις του περί 《ταλιμπάν της Ορθοδοξίας》έφεραν ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας- Κράτους. Έτσι ο κυβερνητικός εταίρος κ. Καμμένος καταδίκασε τις δηλώσεις του κ. Βούτση, ενώ η αντιπολίτευση, πατώντας την μπανανόφλουδα, άσκησε δριμεία κριτική για ένα ανύπαρκτο θέμα, δίνοντας στην κυβέρνηση την ευκαιρία να αλλάξει την ατζέντα.
Και είναι ανύπαρκτο, διότι Εκκλησία και Κράτος δεν είναι ένα για να χρειάζεται διαχωρισμό. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δυτικού τύπου στο οποίο η Εκκλησία απολαμβάνει τη θέση που της παρέχει το άρθρο 3 του Συντάγματος, καθώς το 90% του πληθυσμού δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Διαχωρισμός θα ήταν απαραίτητος αν η Ελλάδα ήταν ένα θεοκρατικό κράτος. Εφόσον όμως ο αρχιεπίσκοπος δεν είναι συγχρόνως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η ανεξιθρησκία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δημιουργούνται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις από το πουθενά .
Και ενώ τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά, ήρθαν και οι φωτιές για να δυναμιτίσουν ακόμα περισσότερο το κλίμα. Οι εγκληματικές παραλείψεις της κυβέρνηση και η έλλειψη συντονισμού και απαραίτητων μέσων πυρόσβεσης είχαν ως αποτέλεσμα να καούν δεκάδες στρέμματα δάσους και να καταστραφούν σπίτια .
Μάλιστα οι αποκαλύψεις, πως ο πρωθυπουργός αντί να βρίσκεται στο γραφείο του και να ενημερώνεται συνεχώς για τα πύρινα μέτωπα, βρισκόταν στη βίλα του κ. Λαζόπουλου και απολάμβανε τις διακοπές του, και το γεγονός ότι για να εμφανιστεί ο κ. Τσίπρας, έπρεπε να ανακοινωθεί πως ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Μητσοτάκης είχε ζητήσει ενημέρωση από την πυροσβεστική, ευλόγως είχαν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση των πολιτών.
Το κωμικοτραγικό επιχείρημα, άλλωστε, των οπαδών της κυβέρνησης, πως το 2007 (δέκα χρόνια πριν!) καήκαν περισσότερα στρέμματα, δεν ήταν δυνατόν να μην προκαλέσει την οργή των πληγέντων. Καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης είναι η προστασία των συμφερόντων των πολιτών και όχι να επικαλείται προηγούμενες καταστροφές για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ευτυχώς να λέμε, δηλαδή, που δεν ακούσαμε καμιά σύγκριση του τύπου:《 η πυρκαγιά στη Θεσσαλονίκη το 1917, προκάλεσε μεγαλύτερες καταστροφές 》!
Όμως, πριν καλά, καλά σβήσουν οι φωτιές και εξαφανιστεί ο καπνός, η άρνηση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Κοντονή να συμμετάσχει η Ελληνική Δημοκρατία στις εκδηλώσεις για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων στο πλαίσιο της εσθονικής προεδρίας, αποτέλεσε αιτία για έναν νέο γύρο συγκρούσεων.
Είναι απαράδεκτο εν έτει 2017, η Ελλάδα να βρίσκεται όμηρος των ιδεοληψιών της κυβέρνησής της. Είναι απαράδεκτο η Ελλάδα να είναι το μόνο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο θα απέχει από μία τέτοια εκδήλωση. Είναι απαράδεκτο να υψώνεται σήμερα ένα νέο 《σιδηρούν παραπέτασμα 》, το οποίο θα χωρίζει την Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι απαράδεκτο η Ελλάδα να συγκαταλέγεται στα κράτη, τα οποία υπερασπίζονται καθεστώτα ολοκληρωτικά, είτε αυτά είναι ναζιστικά είτε κομμουνιστικά.
Αλλά, βέβαια, στην Ελλάδα συμπεριφερόμαστε σαν το Βίτσι, ο Γράμμος και ο Μελιγαλάς να συνέβησαν χθες. Είναι αδιανόητο για κάποιους να καταδικάσουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα, παρόλο που αυτά υπήρξαν η αιτία να θανατωθούν 60.000.000 άνθρωποι. Βλέπετε στην Ελλάδα, μετά 《τα συσσίτια μόνο για Έλληνες 》 της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, γνωρίσαμε το 《νεκροί για ξένους και νεκροί για Έλληνες》 του θαυμαστή του Στάλιν κ. Κυρίτση, ο οποίος λησμόνησε ότι επί κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση δολοφονήθηκαν 20.000 Πόντιοι.
Μάλιστα, το γεγονός πως η Σοβιετική Ένωση συνέβαλε στην ήττα των Ναζί, δεν δίνει το δικαίωμα σε αυτούς που θέλουν 《να κάνουν την Ελλάδα Σοβιετία 》, όπως έλεγε ο κ. Πολάκης , να κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα που διεπράχθησαν.
Συνοψίζοντας, ο Αύγουστος μόνο ένας μήνας χαλάρωσης δεν ήταν. Ωστόσο το ερώτημα είναι ένα 《Πώς μπορεί μία κυβέρνηση να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και ως πότε θα αντέξει;》. Το μέλλον θα δείξει…