Submarine: Όταν τα αισθήματα βουλιάζουν
Το Submarine είναι μια ταινία που όταν θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους, θα σε αφήσει με ένα ακαθόριστο συναίσθημα. Δεν θα έχεις λυπηθεί ιδιαίτερα, καθώς δεν είναι και η πιο συγκινητική ταινία στον κόσμο, αλλά ούτε θα έχεις ένα ευχάριστο συναίσθημα. Θα είναι κάτι μέτριο, στο μεταίχμιο των συναισθημάτων σου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν σου άρεσε η ταινία.
Η δυσκολία να προσδιορίσεις τα αισθήματα που σου δημιουργεί αυτή η ταινία, ίσως να έγκειται στην ίδια την φύση της. Ο Richard Ayoade μας μεταφέρει το ομώνυμο βιβλίο του Joe Dunthorne με έντονη την επιρροή του Wes Anderson (The Grand Budapest Hotel) και του Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) . Η επιρροή των δύο σκηνοθετών είναι εύκολο να εντοπιστεί όχι μόνο από την φωτογραφία της ταινίας (έντονα χρώματα, γεωμετρικά εξισορροπημένα πλάνα κτλ) και τα πλάνα και τις γρήγορες εναλλαγές τους, αλλά και στην ίδια την σκιαγράφηση των χαρακτήρων.
Εύχομαι η ζωή να ήταν περισσότερο σαν τις αμερικάνικες σαπουνόπερες. Τότε, όταν όλα γίνονται πιο δραματικά, μπορείς απλά να σβήσεις την εικόνα και να ξαναρχίσεις αργότερα.
Η επιρροή των Anderson και του Gondry όσον αφορά τους χαρακτήρες της ταινίας γίνεται έντονα αισθητή στην μεν μελαγχολία που έχουν όλοι αλλά και στην δε κωμικότητα με την οποία την αντιμετωπίζουν και την παρουσιάζουν. Με ένα λεπτό αλλά υπέροχο χιούμορ, λοιπόν, ο Ayoade μας διηγείται την ζωή του Oliver Tate (Craig Roberts), ενός εφήβου διαφορετικού από όλους τους συνομήλικούς του.
O Oliver συστήνεται στην ταινία εξιστορώντας μας την σκέψη του σχετικά με το τι φαντάζεται ότι θα γινόταν αν αυτοκτονούσε. Ήδη από τα πρώτα λεπτά, λοιπόν, ο πρωταγωνιστής εκφράζει μια φαντασία στην οποία έχει κρυμένα τα αισθήματά του, ακόμα κι αν αυτά τα εκμηδενίζει με τις έφηβες κοπέλες να οδύρονται και να αποκαλύπτουν αυτά που αισθάνονταν τόσο καιρό για τον νεκρό εαυτό του.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πραγματικά αυτό που ο οποιοσδήποτε σκέφτεται ή αισθάνεται. Όλοι ταξιδεύουμε κάτω από το ραντάρ, απαρατήρητοι. Και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.
Ο πρωταγωνιστής μας, όμως, θα ερωτευτεί και θα βρει το νόημα της ζωής στην κοπέλα του, Jordana Bevan (Yasmin Paige). Η Jordana είναι και αυτή πολύ ιδιαίτερη και ξεχωρίζει από τα άλλα κορίτσια στην τάξη της, αρχικά εξαιτίας του κόκκινου παλτού της, και έπειτα εξαιτίας του έντονου χαρακτήρα της. Διασκεδάζει κάνοντας bullying σε άλλα άτομα, αγαπάει την φωτιά, σιχαίνεται οποιαδήποτε ένδειξη ρομαντισμού και έχει μια δική της φιλοσοφία για το ωραίο και το άσχημο. Αλλά η Jordana παραμένει ένα έφηβο κορίτσι, που παρά τον καμβά της σκληρής και της απόμακρης συναισθηματικά κοπέλας, παραμένει το ίδιο ευαίσθητη και το ίδιο ευάλωτη. Και ο Oliver είναι ο μόνος που το ξέρει αυτό.
Είσαι πολύ καλή για εμένα. Είσαι πολύ καλή για οποιονδήποτε.
Ενώ η σχέση των δύο παιδιών φαίνεται να πηγαίνει καλά, και οι δύο αντιμετωπίζουν άσχημες οικογενειακές καταστάσεις. Ο Oliver θέλοντας να διορθώσει τις καταστάσεις και να πάρει τα πάντα στα χέρια του οδηγείται σε μεγάλα λάθη. Έχει την τάση να παρερμηνεύει και να κρίνει λάθος τις περιστάσεις, κάτι που ίσως να ευθύνεται στον επιφανειακό χαρακτήρα του. Το μεγαλύτερο λάθος του, όμως, είναι ότι δεν μιλάει σε κανέναν για αυτά που τον προβληματίζουν. Και έτσι είναι μόνος του, αντιμέτωπος με τις χαώδες σκέψεις του και με τον φόβο του ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.
-Ρώτα με πόσο βαθύς είναι ο ωκεανός
-Σκάσε
Ο εφηβικός πρώτος έρωτας μπορεί να είναι κάτι που για πολλούς ήρθε και τελείωσε. Σίγουρα, όμως, έχει αφήσει κάτι στον καθένα μας. Ένα μικρό κομματάκι της αθωότητας και του μύθου του. Ίσως να είναι τελικά σαν τον ωκεανό, έξι μίλια βαθύς, όμορφος, σκοτεινός, αλλά και μη βιώσιμος.
Rating: ✱✱✱✱✱ (5/5)
