Η “ΚΑΤΕΡΙΝΑ” του Γιώργου Νανούρη
Δεν ξέρω πόσες φορές έχει κάνει πρεμιέρα η συγκεκριμένη παράσταση. Όσες οι πρεμιέρες άλλα τόσα και τα sold out σε Ελλάδα και εξωτερικό. Εγώ την είδα φέτος 30 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Εγνατία. Η εμπειρία απίστευτη!
(*Για όσους δεν την πρόλαβαν η «Κατερίνα» ανεβαίνει και πάλι στη σκηνή για μόνο λίγες παραστάσεις στο θέατρο Λυκόφως… «Πρεμιέρα» για το 2017 στις 3/2!)
Βρήκα εισιτήριο στην τελευταία σειρά.Τέρμα πίσω. Από άποψη θέσης: δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι πιο μακριά. Από άποψη εμπειρίας; Δεν θα μπορούσα να βρεθώ πιο κοντά στην «Κατερίνα»…
Ο Γιώργος Νανούρης στα σκαλιά με 1 φακό. Σκιές μεγάλες, τρομακτικές, που σε πνίγουν στην ανεξήγητη μαυρίλα τους. Ύστερα άλλες. Σκιές που μικραίνουν διαρκώς και απομακρύνονται, μοιάζοντας αθώες, για να χαθούν τελικά με το πάτημα του κουμπιού. Ακόμα και αν δεν ερμήνευσε ένα ρόλο, η σκηνοθεσία του αρκούσε για να καταλάβει και ο πιο «θεατρικά άπειρος» το ταλέντο του. Μία σκηνή άδεια. Χωρίς σκηνικό, βοηθητικά αντικείμενα και φανταχτερά κουστούμια. Και όμως. Αυτός ο νεαρός τη γεμίζει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί. Με ταλέντο, που καθοδηγεί ο ίδιος. Με αδιαμφισβήτητο, αγνό και αληθινό κατ εμέ ταλέντο.
Μία ηθοποιός που ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μου. Που σιγοψυθυρίζει, φωνάζει, χορεύει, στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της. Η Λένα Παπαληγούρα, που αφήνει το δικό της «είναι», για να φορέσει ένα άλλο, για όσο στάθηκε στη σκηνή. Ένα άλλο «είναι» δύσκολο, περίπλοκο, άρρωστο, το «είναι» ενός ψυχικά διαταραγμένου. Γιατί η Κατερίνα είναι ψυχικά άρρωστη. «Είναι σχιζοφρενής», λέει η Λένα συλλαβιστά και από τον τόνο της φωνής της διαπιστώνω ότι δεν είναι πια η Λένα, αλλά η Κατερίνα.
Ένας μουσικός καθισμένος λίγο πιο αριστερά, όπως κοιτάω τη σκηνή, συνοδεύει μουσικά την τρέλα της ηρωίδας. Τη ντύνει με μία μελωδία, που μονάχα σε μία διπολική, σε μία χαοτική προσωπικότητα σαν της Κατερίνας θα ήταν δυνατόν να ταιριάξει. Χαλαρά τα δάκτυλα του Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) τραβούν τις χορδές της κιθάρας. Η Κατερίνα είναι ήρεμη. Πήρε την καθορισμένη αγωγή της. Ξαφνικά το παίξιμο γίνεται άγριο, βίαιο. Η Κατερίνα ουρλιάζει,βρυχάται. Τα παρέλειψε τα χάπια της η Κατερίνα.
80 λεπτά. Τόση η διάρκεια της παράστασης, μέχρι την αυτοκτονία της Κατερίνας. 3 άνθρωποι. Τόσοι χρειάστηκαν για να πεισθώ ότι υπάρχουν ακόμα εκείνοι, που θα σε αγγίξουν ακόμα και αν βρίσκεσαι στην τελευταία σειρά. Με μόνα όπλα, την ερμηνεία τους, τη μουσικής τους, τη σκηνοθεσία τους…
Μονάχα ένα πρέπει να προσέξει αυτός που θα δει την παράσταση. Τα μάτια της Λένας που καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης έχουν δώσει τη θέση τους στο άρρωστο βλέμμα της τρελής Κατερίνας. Εκείνο το βλέμμα…αχ εκείνο το βλέμμα!
Θέατρο Λυκόφως: http://www.lykofos.org/theatrikes-paragoges/
[widget id=”text-6″]