Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Τι έκανες στη ζωή σου; Τι άφησες; Ποιο ήταν και ποιο είναι το έργο σου; Ποιους ωφέλησες;  Για ποιους και για τι αδιαφόρησες; Σε ποιους έκανες τη  χάρη; Σε ποιους δεν την έκανες; Θα σε θυμούνται μετά θάνατον; Αλήθεια γιατί να σε θυμούνται, πως θα σε θυμούνται;

Μη βιάζεσαι. Ναι εσύ, μη βιάζεσαι.

Σε κανέναν δεν χρωστάς εξηγήσεις. Είσαι υπόλογος μόνο στον εαυτό σου. Μόνο σ΄αυτόν. Είσαι ταυτόχρονα ο δικαστής, ο δικηγόρος, ο κατήγορος, ο κατηγορούμενος και ο μάρτυρας των λόγων και των πράξεων σου. Ένα δεν είσαι για τον εαυτό σου: ο άσχετος εξωτερικός παρατηρητής που καμιά δουλειά δεν έχει να ασχολείται με το μέσα του. Με τον δικό του εσωτερικό κόσμο –κι όχι με των άλλων.

Ποιο από όλα αυτά υπερισχύει;

Και πάλι εσύ αποφασίζεις. Η ζωή είναι ένα ταξίδι επιλογών· Αποφάσεων που σφραγίζουν το παρελθόν και το μέλλον. Αλλά βιώνονται πάντα ως διαρκές παρόν -ή και σαν ανάμνηση Από σένα εξαρτάται αν θα το αλλάξεις ή όχι.  Κι όταν λέω αλλάξεις δεν εννοώ τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω, μόνο ένα πράγμα θα αλλάξεις περισσότερο: τον εαυτό σου. Αν είσαι ακόμα πιο αποφασισμένος ενδέχεται να ψιλοαλλάξεις και κάποιους άλλους. Πάντως σε ολική αλλαγή τους μην ελπίζεις. Πρέπει να ‘σαι και λίγο χαρούμενος στη ζωή…

Εσύ κάνεις τις επιλογές αλλά και την επιλογή. Προς τα πού θα τραβήξεις. Προς τα πού θα αρμενίσεις; Σε τρικυμίες που θα σε κάνουν κατά το δυνατόν καπετάνιο του εαυτού σου; Ή σε αδιάφορες ξένες θάλασσες που θα σε «προστατεύουν» απ΄το έργο που δεν έκανες; Πως θα χαραχτεί η πορεία σου, ποιος θα ‘ναι δηλαδή ο χαρακτήρας σου;

Μα γιατί θα τα κάνεις όλα αυτά; Το σκέφτηκες; Γιατί και για ποιους; Ουσιαστικά μόνο για σένα δεν θα τα κάνεις. Μικρή θα είναι όσο και να μην το θες η φυσική σου παρουσία στην αιωνιότητα του χρόνου. Αλλ΄ αυτό δεν είναι λόγος να την παραμελείς. Ίσα ίσα μαζί μ’ αυτή γύμνασε και το μέσα. Γύμνασε την ψυχή, για τις ψυχές των ανθρώπων που δεν λύγισαν μπροστά στο φόβο. Για τα όνειρα που δεν κύρτωσαν απ’ τις σκουριές της πραγματικότητας. Γι΄ αυτό άλλωστε ζούμε: για το ελπιδοφόρο τίποτα.

Το μόνο πράγμα που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος. Ο φόβος της απραξίας και της αδιαφορίας. Μόνο με το έργο,  το τίποτα από ελπιδοφόρο θα γίνει αίτιο κι αποτέλεσμα της νέας πραγματικότητας.

Και συ που θα είσαι όμως; Τι θα καρπούς θα δρέψεις κάνοντας έργο, κι από πού θα κοιτάς τι γίνεται;

Θα κερδίσεις τη συνομιλία με τον χρόνο. Θα βλέπεις -όσο βλέπεις- κι άλλους, να γίνονται σαν και σένα. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχεις, θα πολλαπλασιάζεσαι· γι’ αυτό μην ανησυχείς. Θα απολαμβάνεις την ύστατη ικανοποίηση να διαιρείς την αγάπη σου στους ανθρώπους μέσω του έργου σου, κι αυτή θα πολλαπλασιάζεται μαζί μ’ αυτό.

Κι εκεί που η ανάσα σου θα’ ναι ο αέρας που χρειάζονται οι άλλοι για να αναπνεύσουν· Κι εκεί που τα χέρια σου θα είναι η έμπνευση των άλλων για να δουλέψουν· Εκεί και μόνο εκεί τα χέρια σου θα τα σηκώνεις ψηλά, σα νικητής. Μόνο όμως για να πάρεις πιο βαθιά ανάσα…