Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή μας. Λίγοι είναι, όμως, εκείνοι που είναι πάντα εκεί για μας, στις πιο ευτυχισμένες, αλλά και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Με τους δικούς μας ανθρώπους στο πλευρό μας, η χαρά μας πολλαπλασιάζεται και η λύπη μας γίνεται μισή. Μας προσέχουν, μας καταλαβαίνουν, μας στηρίζουν, μας συμβουλεύουν, μας συγχωρούν, μας κάνουν να χαμογελάμε, πολλές φορές μάλιστα μας μαλώνουν, αλλά κι αυτό από αγάπη το κάνουν. Τι θα κάναμε άραγε χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους; Πόσο δυνατοί και ασφαλείς θα νιώθαμε χωρίς αυτούς; Με ποιον θα μοιραζόμασταν τα νέα μας, τις χαρές και τις λύπες μας; Με ποιον θα συζητούσαμε τα προβλήματά μας; Οι δικοί μας άνθρωποι είναι σίγουρα πολύτιμοι και ανεκτίμητοι για μας και χωρίς αυτούς η ζωή μας θα φάνταζε αδιαμφισβήτητα πολύ διαφορετική.

Οι σχέσεις μας με τους κοντινούς μας ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι αυτοί (γονείς, φίλοι, συγγενείς, ο/η σύντροφός μας), χτίστηκαν μέσα στο χρόνο με πολλή προσπάθεια, αμοιβαίες υποχωρήσεις, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, σεβασμό και πολλή πολλή αγάπη. Πόσο εύκολο είναι, όμως, στις μέρες μας, που οι έννοιες αυτές γίνονται ολοένα και πιο δυσεύρετες, να χτίζουμε υγιείς και ακλόνητες σχέσεις βασισμένες σε γερά θεμέλια;

Στην εποχή που βιώνουμε σήμερα,  οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν, δυστυχώς, σταματήσει να είναι η προτεραιότητά μας. Ο εγωισμός γίνεται πλέον ο πρωταγωνιστής στις διαπροσωπικές σχέσεις και μάχεται ενάντια στην αγάπη και την ανιδιοτέλεια. Τα πάντα σχεδόν μπορούν να διαλυθούν στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος. Η ατομική επιτυχία και η προσωπική ανάδειξη θεωρούνται πολύ σημαντικότερα αγαθά από την αμοιβαιότητα και την αλληλοϋποστήριξη. Παράλληλα, η ειλικρίνεια εκλίπει όλο και περισσότερο. Οι άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τι νιώθουν, φοβούνται να είναι αληθινοί, φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Η υποκρισία και το ψέμα έχουν αντικαταστήσει τη γνησιότητα και την ξεκάθαρη έκφραση των συναισθημάτων. Μα έτσι πώς θα χτιστούν ισορροπημένες σχέσεις, ανθεκτικές στο χρόνο, τις δυσκολίες και τα εμπόδια;

Η αγάπη είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στην παρακαταθήκη μας, είναι ο θησαυρός μας, το ισχυρότερο όπλο των ανθρώπων στο ταξίδι της ζωής, η πυξίδα τους σε κάθε φουρτούνα, το αποτελεσματικότερο φάρμακο για κάθε ασθένεια. Η δύναμη της αληθινής αγάπης είναι τόσο ισχυρή, που υπερβαίνει και νικάει τα πάντα. Όμως και η αγάπη θέλει τις δικές της θυσίες, θέλει να κοπιάσουμε, για να την αποκτήσουμε, να επενδύσουμε, να αφοσιωθούμε σ’ αυτήν. Οι ανθρώπινες σχέσει χτίζονται δύσκολα, αλλά γκρεμίζονται και δύσκολα. Ναι, είναι δύσκολη η ειλικρίνεια σε μια εποχή που κυριαρχεί το ψεύδος. Μπορεί να μας κάνει ευάλωτους και να μας πληγώσει. Ναι, είναι δύσκολη η εμπιστοσύνη σε μια εποχή απίστευτης καχυποψίας για όλους και για όλα. Μπορεί να μας απογοητεύσει. Ναι, είναι δύσκολο να συγχωρείς και να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες στους άλλους. Ναι, είναι πολύ δύσκολη η αγάπη…Ακόμα πιο δύσκολη είναι, όμως, η μοναξιά, γιατί εκείνη είναι η απαρχή κάθε δυστυχίας και κάθε προβλήματος.

Γιατί κλεινόμαστε όλο και πιο ερμητικά στο μικρόκοσμό μας, ενώ στην πραγματικότητα διψάμε για τρυφερότητα, κατανόηση, ενδιαφέρον και νοιάξιμο; Το να αγαπάει κανείς είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να νιώσει κάποιος στη ζωή του, είναι το πραγματικό ελιξήριο της απόλυτης ευτυχίας, είναι κάτι που μας κάνει να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι και σοφότεροι άνθρωποι, είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μας. Την αγάπη κατά βάθος όλοι την προσδοκούμε, απλά μερικές φορές την αναζητούμε με το λάθος τρόπο. Λόγω προσωπικών φιλοδοξιών, εγωισμού, κεκτημένης ταχύτητας και ανειλημμένων υποχρεώσεων ξεχνάμε πολλές φορές την αξία της, υποβιβάζουμε τη σημασία της και δεν αφοσιωνόμαστε σε αυτήν όσο της αρμόζει. Μέγα λάθος. Γιατί το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη είναι η μεγαλύτερη ευλογία…