Ζήτω η Δημοκρατία!
Το πραγματικό δίλημμα των γαλλικών εκλογών ήταν ξεκάθαρο και αφορά μια νέα ιδεολογική διαμάχη που δε γεννιέται από τις όποιες ελίτ αλλά ωριμάζει και εξαπλώνεται μέσα στις συνειδήσεις της σιωπηλής πλειοψηφίας τόσο της γαλλικής κοινωνίας όσο βέβαια και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Το δίλημμα είναι προφανές για όσους ζουν πραγματικά μέσα στην κοινωνία, για όσους νιώθουν την αγωνία των ανθρώπων -ακριβώς γιατί κι αυτοί τη βιώνουν- κυρίως όμως είναι προφανές γιατί υπάρχει μια ανάγκη που φωνάζει και περιέργως δεν την ακούει κανείς απ’ όσους βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας: Δε θέλουμε άλλο να βλέπουμε το παρόν μας να χειροτερεύει, δε θέλουμε άλλο να φοβόμαστε το μέλλον!
Όλοι μας -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- βιώνουμε αυτή την πραγματικότητα που μοιάζει να θέλει να μας καταπιεί. Οι μισθοί δεν φτάνουν, οι λογαριασμοί και οι φόροι αυξάνονται, οι αγορές μας μειώνονται και οι επιχειρήσεις μας -αν έχουμε- μαράζουν βλέποντας τον κόσμο μόνο έξω απ’ τις βιτρίνες. Οι νέοι βλέποντας την κατάντια των πανεπιστημίων μας -που θα μπορούσαν να φυσάνε, τους υποκατώτατους μισθούς να συρρικνώνονται, τους κόπους μας να μην ανταμείβονται, σκεφτόμαστε διαρκώς τι κάναμε και μας αξίζει τέτοια κατάντια…
Κι εδώ γεννιέται όλη η Ιστορία! Tα διαλύουμε όλα, υποχωρούμε, και μένουμε με την κούφια αντίδραση στο χέρι; Ή το παλεύουμε κι όπου μας βγάλει; Χτυπάμε τα κεφάλια στους τοίχους ή σηκώνουμε τα μανίκια για να τους γκρεμίσουμε; Θέλουμε να νοσταλγούμε μια παλιά εποχή -που ούτε καν ζήσαμε!- ή αφήνουμε πίσω το παρελθόν και αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι; Κι όταν λέω καλύτεροι, δεν το εννοώ γενικώς κι αορίστως αλλά καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε, όπου κι αν σπουδάζουμε, όπου κι αν εργαζόμαστε.
Γι’ αυτό λοιπόν το δίλημμα ανάμεσα στη νοσταλγία του παρελθόντος και στην πραγματική ελπίδα, το δίλημμα ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον δεν πρέπει να έχει ως απάντηση την εσωστρέφεια, το κλείσιμο του εαυτού μας και την περιχαράκωσή μας στο “δεν κάνω τίποτα” ή στο “καταστρέφω τα πάντα”! Η απάντηση για μένα είναι ξεκάθαρη και έχει να κάνει με το άνοιγμα του μυαλού μας, με την ενεργοποίηση των δυνατοτήτων μας και την πίστη μας στο ό,τι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, όχι επειδή δήθεν είμαστε γεννημένοι νικητές αλλά γιατί η μοίρα έτσι τα ‘φερε και είμαστε αουτσάιντερ που ποτέ δεν το βάζουν κάτω!
Αν λοιπόν το ερώτημα είναι ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες που πρέπει να ξαναπάρουν μπρος ή κλειστές και μίζερα περιορισμένες κοινωνίες χαμηλών προσδοκιών τότε νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής. Ελπίζω οι Γαλλικός λαός, ένας από τους μεγαλύτερους φίλους μας, να δικαιώσει τον αγώνα της ανοιχτής κοινωνίας και ο Εμμανουέλ Μακρόν να είναι ο πρόεδρος που θα πετάξει μια για πάντα τα απόνερα της ακροδεξιάς και των όποιων συμμάχων της στους υπονόμους της Ιστορίας!
