Πηγή Φωτογραφίας

Οι 1000mods ή αλλιώς Χιλιομόδες είναι το συγκρότημα που γεμίζει τις σκέψεις σου με τους στίχους του She (you killed me my girl…), με το ρυθμό του Loose που κουνάς το κεφάλι σου όπως τότε στη συναυλία τους. Είναι το συγκρότημα που κάθε φορά φεύγοντας από τη συναυλία του είσαι τόσο κουρασμένος από το πόσο πολύ χοροπήδησες και σπρώχτηκες αλλά ταυτόχρονα τόσο πορωμένος που το έκανες ξανά από την αρχή. . .

Μετά το τέλος της πολύ πετυχημένης τους περιοδείας στην Αμερική και με αφορμή την συναυλία που έδωσαν στις 16 Μαρτίου στο Principal club στη Θεσσαλονίκη, κλέψαμε λίγα λεπτά από το χρόνο του Γιάννη(κιθάρα) και του Λάμπρου(ντραμς) και απάντησαν στις ερωτήσεις μας.

Αν σας πάω πίσω στο 2006, στην πρώιμη φάση δημιουργίας της μπάντας ποιες ήταν οι τότε σκέψεις και φιλοδοξίες σας; Φανταζόσασταν την εξέλιξη αυτή;

Λάμπρος : Ήταν ξεκάθαρα να παίξουμε μουσική για εμάς, μετά για μας και τους φίλους μας και μετά έγινε σιγά σιγά όταν είχαμε δικά μας κομμάτια να ηχογραφήσουμε, να δούμε πως ακούγονται, και από κει και πέρα να παίξουμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Γιάννης : Ουσιαστικά να περάσουμε από το υλικό και το jump που είχαμε στο προβάδισμα με τον κόσμο, και έτσι αρχίσαμε να δίνουμε συναυλίες το 2006 με αυτή τη σύσταση που είμαστε τώρα, στην ευρύτερη περιοχή της Κορινθίας. Και με αυτό το υλικό αρχίσαμε να δισκογραφούμε το Νοέμβριο του 2006 και η πρώτη μας κυκλοφορία ήταν το 2007. Μέσα από το MySpace αρχίσαμε να κάνουμε διάφορα mini tour σε επαρχιακές πόλεις και σε μικρό χρονικό διάστημα στην Αθήνα και να κάνουμε τις πρώτες γνωριμίες με τις πρώτες μπάντες και φίλους που είμαστε ακόμη και σήμερα. Σίγουρα έχεις μια φιλοδοξία να μοιραστείς τη μουσική σου. Τότε θυμάμαι μας φαινόταν πολύ μακρινό το να παίξουμε σε μια μουσική σκηνή όπως είναι το An Club στην Αθήνα. Και σιγά σιγά όσο «ανεβαίνεις» έχεις και μεγαλύτερες φιλοδοξίες.

Περιμένατε να έχετε αυτή την εξέλιξη; Προσφάτως τελείωσε και η περιοδεία σας στην Αμερική. Περιμένατε να γίνετε τόσο δημοφιλείς και να θέλουν να ακούνε τη μουσική σας σε όλο τον κόσμο;

Λάμπρος : Όχι! (γέλια) Αλλά όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται και από όταν ήμασταν μικροί τα ερεθίσματα μας ήταν από πολύ μεγάλες πάντες και δεν ξέραμε ακόμη τον πιο underground ήχο. Οπότε μεγαλώσαμε με τις μεγάλες μπάντες και μαθαίναμε πως ζούνε, πως περιοδεύουνε και τι κάνουν στη ζωής τους και μας βοήθησε αυτό. Αλλά το 2006 ακόμη και η Ευρώπη μας φαινόταν κάτι πολύ μακρινό, πόσο μάλλον η Αμερική.

Η Αμερικάνικη περιοδεία πως προέκυψε;

Λάμπρος : Είναι κάτι που κυνηγάμε χρόνια.

Γιάννης : Μετά από έξι tours στην Ευρώπη και πολλά lives μεμονωμένα σε διάφορα festivals στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είχαμε μια πρόταση από ένα tour agency, ήρθαμε σε επαφή και ξεκινήσαμε να συζητάμε πως θα μπορούσε να δουλέψει ένα tour στην Αμερική, που είναι άλλη ήπειρος, πιο απαιτητική. Ωστόσο μας έδωσε θάρρος το γεγονός ότι είχαμε ένα πολύ θετικό feedback.

Λάμπρος : Είχε φανεί ήδη είτε από παραγγελίες σε βανίλια και σχόλια σε fan pages.

Γιάννης : Και είναι πολύ σημαντικό ότι αυτός ο underground ήχος, που εμείς είμαστε πάρα πολύ επηρεασμένοι από τον αμερικάνικο ήχο, ανεβαίνει και είναι διαδεδομένος στην Αμερική ούτως ή άλλως.

Πως νιώθετε τώρα που τελείωσε η περιοδεία στην Αμερική;

Γιάννης : Κουρασμένοι. Αλλά όταν έχεις καταφέρει να κάνεις αυτό το tour στην Αμερική, η κούραση είναι το λιγότερο.

Λάμπρος : Ήταν πολύ επιτυχημένο. Πιο επιτυχημένο από όσο θα περιμέναμε, που είναι πολύ σημαντικό.  Η αποδοχή από τον κόσμο έδειξε ότι μας περίμεναν χρόνια. Ήταν fans που είχαν ακούσει όλους τους δίσκους μας. Το συναίσθημα ήταν πάρα πολύ ωραίο και ειδικά όταν βλέπεις ότι πας κάπου, που ενώ είσαι τόσο πολύ μακριά από εκεί που έχεις μάθει να παίζεις και δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις να νιώθεις ότι είναι σα να παίζεις σε μια από τις συναυλίες στην Ελλάδα.

Ποια ήταν η πιο δυνατή/συγκινητική εμπειρία που βιώσατε αυτά τα χρόνια;

Λάμπρος : Αυτό είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πάρα πολλές. Νομίζω ότι ήταν αρκετά συγκινητικό και πρωτόγνωρο η παρουσίαση του πρώτου άλμπουμ που έγινε το 2011 στο An Club. Ήταν το πρώτο μας headline An Club, που είναι από τα πιο ιστορικά μαγαζιά της Αθήνας. Και επειδή ήταν και πολύ πετυχημένη και πολύς κόσμος ήθελε να ακούσει πως είναι ο καινούριος μας δίσκος, ήταν ένα βράδυ που θα μου μείνει αξέχαστο.

Γιάννης : Εγώ θα έλεγα τη συμμετοχή μας στο Rockwave το 2015 που ουσιαστικά μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε σε πάνω από 20.000 κόσμο, μαζί με Black Angels, Black Keys και Big Nose Attack.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που έχετε συναντήσει στον δρόμο; Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια μπάντα όταν κάνει μια τέτοια προσπάθεια;

Πηγή Φωτογραφίας

Λάμπρος : Άμα το δούμε σε άποψη «καριέρας» η δυσκολία που υπήρχε όταν ξεκινήσαμε, που ακόμη δεν ήταν τόσο γνωστά τα social media, όλες αυτές οι σελίδες που βοηθάνε ουσιαστικά μια μπάντα να κάνει εύκολη και προσβάσιμη τη μουσική της στον κόσμο, ήταν να καταφέρουμε να μπούμε να σε μία σκηνή, δηλαδή να βρούμε τα κατάλληλα άτομα, να παίξουμε συναυλίες, να βρούμε ή να φτιάξουμε μια σκηνή που θα μαζέψουμε κόσμο για να μπορέσουμε να κάνουμε τη μουσική πιο εύκολα προσβάσιμη. Φυσικά με τα social media, και ειδικά το YouTube, είναι πιο εύκολα τα πράγματα, καμία σχέση με παλιά, αλλά και πάλι, οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές δεν γίνεται να ακουστείς εύκολα.

Γιάννης : Εγώ θα προσθέσω το δρόμο σαν δρόμο, στο βαν, που χρειάζεται το ψυχικό σθένος και τη δύναμη. Δεν είναι μόνο η σωματική καταπόνηση, είναι πιο πολύ το ψυχολογικό κομμάτι να είσαι όλη τη μέρα στο δρόμο, να φεύγεις μακριά από εκεί που μένεις, που ζεις, από τα αγαπημένα σου πρόσωπα, και να κάνεις αυτό που ονειρευόσουν να κάνεις. Άλλα έρχεται καμία φορά σε σύγκρουση με την ψυχολογία σου.

Λάμπρος : Είναι η τέχνη η οποία παράγεις, αλλά επειδή είσαι μακριά, είσαι κάπου τελείως διαφορετικά και πρέπει κάθε μέρα να κάνεις το ίδιο πράγμα και σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα που δεν έχεις συνηθίσει να είσαι, το κάνει πολύ πιο δύσκολο.

Ποιο φεστιβάλ του εξωτερικού αποτελεί για εσάς στόχο ζωής και ονειρεύεστε να δείτε το όνομά σας;

Γιάννης : Είναι πολλά, αλλά πιστεύω ένα από αυτά, που είναι όνειρο από μικρός,  είναι το Hellfest  που τελικά θα συμμετάσχουμε φέτος. Από κει και πέρα είναι και διάφορα underground, που είναι πιο πολύ στην σκηνή μας, όπως το Desert fest, που έχουμε καταφέρει να παίξουμε και στα 4 Desert fests. Και μετά θα έλεγα, προσωπικά, το Primavera festival. Και πιο metal based και πιο rock based.

Λάμπρος : To Download, Sweden Rock. Δηλαδή είναι μερικά festivals που είναι ιστορικά και ξέρεις ότι έχουνε πάντα τρομερό line-up και κάποια στιγμή θα θέλαμε να παίξουμε.

Τι μουσικά ακούσματα έχετε και ποιες είναι οι επιρροές σας;

Γιάννης, Λάμπρος : Είναι πολλά γιατί όσο ζεις, ακούς μουσική οπότε έχεις κάθε φορά και καινούρια μουσικά ερεθίσματα και επιρροές. Και νομίζω όσο μεγαλώνεις κιόλας, κατά μια έννοια, ανοίγεις και το μουσικό σου range. Θα πούμε τι βάση του πράγματος, τους Black Sabbath, τα τέλη 60s πάρα πολύ, όπως Jimi Hendrix, Blue Cheer, 10years after καθώς και από την Αγγλία, που οι Άγγλοι πήραν τα blues και τα έκαναν πιο heavy. 70s όπως οι Pentagram που ήταν λίγο πιο σκοτεινοί. Μετά περνάμε στα 90s, όλη η desert σκηνή καθώς και hardcore 80s και 90s. Είναι πάρα πολλά και μερικές φορές μπορεί να παραβλέπουμε κάποια, επειδή δυστυχώς δεν είμαστε τυχεροί να τα ζήσουμε εκείνη τη στιγμή που δημιουργήθηκαν και γεννήθηκαν, οπότε έχουμε μια χρονική απόσταση και πολλές φορές ξεχνάμε. Επίσης σκεφτόμαστε πχ. Τι άκουγαν οι Black Sabbath για να γίνουν οι  Black Sabbath; .

Κάποιο αγαπημένο συγκρότημα ή καλλιτέχνη που βλέπατε από μικροί και θέλατε να μοιραστείτε μαζί του τη σκηνή;

Γιάννης, Λάμπρος : Νομίζω πως και για τους τέσσερις μας οι Black Sabbath θα είναι πάντα ένα όνειρο ζωής να μπορέσουμε να είμαστε στη σκηνή μαζί τους, αλλά δυστυχώς δεν έκατσε. Όμως από τον ήχο μας και τη σκηνή μας, υπήρξαν πολλές φορές που μπάντες που ακούγαμε πιτσιρικάδες ή όταν είχε πρωτοφτιαχτεί η μπάντα μας, χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε συνυπάρξει στα ίδια festivals, σε ίδια back stages, είμαστε στο stage και τους βλέπουμε να παίζουνε και εκεί είναι που έρχεται πραγματικά η στιγμή και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε εδώ μαζί. Δηλαδή, δεν υπάρχει πλέον αυτή η απόσταση. Ενώ μεγάλα ονόματα μπορεί να μην έχουμε συναντήσει on stage, δηλαδή να μην έχει πραγματοποιηθεί αυτό ποτέ, επειδή οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη μουσική σκήνη ή από τη ζωή. Ειδικά στον ήχο μας, θεωρώ πως είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε δει και έχουμε παίξει παρέα με μπάντες που πάντα μας επηρεάζανε και μας άρεσε η μουσική τους. Ίσως ένα απωθημένο θα ήταν να παίξουμε με τους Sleep,που είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα που θαυμάζουμε και είναι ίσως ένας παραπάνω λόγος που έχουμε αυτή την κλήση. Έχει τύχει και έχουμε παίζει μαζί με τρία από τα μέλη των Kyuss και θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς.

Ποιο είναι το συναίσθημα που έχετε κάθε φορά που κλείνετε μια περιοδεία;

Πηγή Φωτογραφίας

Λάμπρος : Τρόμου. Υπάρχει πάντα μια ανακούφιση, ότι τώρα υπάρχει για λίγες μέρες μια ξεκούραση, γυρνάς στο σπίτι σου, μπαίνεις σε ένα mood ηρεμίας και αλλάζεις το ότι έκανες κάθε μέρα το ίδιο πράγμα. Άλλα όλοι μας τελικά, μετά από μια βδομάδα νιώθουμε εκτός πραγματικότητας.

Γιάννης : Εγώ το έχω ονομάσει αυτό, δεν ξέρω αν υπάρχει, post-tour depression. Μπορεί να είναι κάποια διαταραχή, δεν ξέρω. Σε πιάνει εκεί που νομίζεις ότι έχεις μπει σε μια πιο ήρεμη ζωή και μια καθημερινότητα πιο ομαλή. Σου λείπει πάρα πολύ αυτό που πριν από λίγες μέρες σε κούραζε.