Γράφει ο Ευρυβιάδης Ελευθεριάδης

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, έχει γίνει σαν το Γεφύρι της Άρτας. Σε λίγο, θα γίνει ανέκδοτο στα στόματα των πιτσιρικάδων. Αλήθεια πόσες φορές έχει γίνει αυτή η περίφημη ανασυγκρότηση; Πόσες επιτροπές έχουν δημιουργηθεί για να συντονίσουν τις επιτροπές και να λάβει χώρα η αναμενόμενη ανασυγκρότηση;

Πέρα από το κωμικό της υπόθεσης, υπάρχει βέβαια ένα μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ. Πρόβλημα ουσίας και καθαρά πολιτικό. Η ανασυγκρότηση δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, γιατί δεν έχει ποιον να ανασυγκροτήσει. Είναι πλέον ένα αδειανό πουκάμισο.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν περίπου 2000-3000 στελέχη του ευρύτερου προοδευτικού, κεντροαριστερού, μεταρρυθμιστικού χώρου, το μόνο που κάνουν είναι να αυτοαναφέρονται σε ομάδες-επιτροπές-δίκτυα, τα οποία έχουν σαν ακροατήριο ακριβώς τους ίδιους. Πρώτη φορά ομιλητές και ακροατήριο είναι ακριβώς ο ίδιος πληθυσμός.

Αλήθεια όλες αυτές οι επιτροπές τι ακριβώς προσθέτουν στον εκλογικό κουβά; Ποια η ευρύτερη κοινωνική τους αναφορά;
Δυστυχώς αυτό που σήμερα ονομάζουμε κεντροαριστερός χώρος τείνει να εξαφανιστεί, πιεζόμενος και από τις δύο πλευρές. Δεν θα αργήσει η ώρα που στελέχη μεσαία και κορυφαία θα παίρνουν θέση, είτε κοντά στο «μεταρρυθμιστή» Μητσοτάκη, είτε συμβιβασμένα στον όψιμο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε η εξουσία έχει στρογγυλέψει και στο παρελθόν πολλές ιδέες και απόψεις.

Και τι είναι όλο αυτό θα μου πείτε; Ο επίλογος της προσπάθειας;
Όσο επιμένουμε σε σύσταση επιτροπών χωρίς αντίκρισμα, ο επίλογος θα γράφεται από μόνος του. Ο χώρος μας, θα υπάρξει αν καταλάβει ποιο είναι το πολιτικό του ακροατήριο. Όταν αντιληφθεί ότι θέλεις στρατιώτες και όχι μόνο στρατηγούς για να πας σε πόλεμο.

Για να το κάνει αυτό πρέπει να σκεφτεί out of the box. Όχι συμβατικά. Εδώ θα είμαστε να το προσπαθήσουμε.