Το “Πολυτεχνείο” (θα έπρεπε να) Ζει
Το Πολυτεχνείο, σπαρακτικά, ζητά να αναγεννηθεί εκ της τέφρας του.
Ημέρα μνήμης και η σημερινή. Μια ημέρα που υμνεί τη δημοκρατία, την ελευθερία, την παιδεία. Μια μέρα, που θα μπορούσε να αποτελεί μια ηχηρή απάντηση στους παλιούς, που κουνώντας το δάχτυλο μέμφονται αυτή τη νέα γενιά που δεν πράττει, δεν γνωρίζει, δεν εξελίσσεται. Όχι, δεν αποτελεί αυτήν την απάντηση. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας έχει ποτίσει έντονα απ’ τη μυρωδιά της ναφθαλίνης και διατρανώνει την -ρομαντική κατά τα άλλα- αφέλεια των νέων, που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μεσούσης της Δικτατορίας, στις 13 Φεβρουαρίου του 1973, οι φοιτητές διαδηλώνουν κατά της Χούντας μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι αρχές παραβιάζουν το άσυλο, συλλαμβάνουν πλήθος φοιτητών και τους οδηγούν σε δίκη. Στις 21 Φεβρουαρίου, με αφορμή αυτά τα γεγονότα, μερικές χιλιάδες φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Σχολής Αθηνών και ζητούν άρση του νόμου 1347, που επέβαλε υποχρεωτική στράτευση των «αντιδραστικών νέων». Από την ταράτσα του κτιρίου, οι φοιτητές εκφωνούν τον ακόλουθο όρκο :
«Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους, για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».
Μετά τις απαραίτητες ζυμώσεις, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, στις 14 Νοέμβρη του 1973. Οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, το σύμβολο του καθεστώτος ξεχύθηκε ενάντια στις ελπίδες των φοιτητών. Ακρωτηριασμένα όνειρα αγνοούνταν κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κτήνους. Η εξέγερση καταστάληκε και σημειώθηκε σε μια γωνίτσα της ιστορίας.
43 χρόνια μετά, αναπαράγουμε σχεδόν μηχανικά εκείνες τις ένδοξες ώρες των «ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών», παραμορφώνοντας τα ιδανικά και τα πολύκροτα συνθήματα τους. Το αίτημα τους για παιδεία, το περιγελούμε διαλύοντας τα πανεπιστήμια, το αίτημα τους για ελευθερία και σεβασμό, το ποδοπατούμε λεηλατώντας περιουσίες, προξενώντας πόνο και καταστροφή. Οι φαιδρές καταλήψεις των σχολών και οι εμπόλεμες ζώνες στο κέντρο των πόλεων προσβάλλουν τη μνήμη και το δυναμικό τους αγώνα. Το διαδίκτυο βρίθει από περήφανες αναφορές για συμπλοκές με «μπάτσους», με «Συριζαίους», με «κυβερνητικούς», με «δεξιούς», με «αριστερούς», με ό,τι κινείται τέλος πάντων.
Και αφήνουμε, λοιπόν, τη διχόνοια να διασπείρεται ανενόχλητη πολεμώντας πλασματικούς δικτάτορες, που κατασκεύασε η φαντασία μας, για να βρει στόχο η μολότοφ. Μαχόμαστε με πάθος τις, κρεμάμενες επί των κιγκλιδωμάτων της γκρεμισμένης πύλης, αξίες σπρώχνοντας όλο και πιο βαθιά το τανκ, κατεδαφίζοντας αγώνες, πλάνες, όνειρα.
Ό,τι και να είναι αυτό που το «Πολυτεχνείο» πόθησε να μας διδάξει, δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί τη δημοκρατία με καδρόνια και βρισιές ανά χείρας και την ταμπέλα του φιλελεύθερου ειρηνιστή στη συνείδηση του. Κανείς δε δικαιούται να υπερασπίζεται τους αγωνιστές του «Πολυτεχνείου», όντας μια μάζα μίσους, κεκαλυμμένη με περιβολή «αριστερού». Σημασία δεν έχει από ποια μεριά της γραμμής βρίσκεσαι, αλλά με πόσο σεβασμό αντιμετωπίζεις τους απέναντι.
«Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.»
