Η νευρικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα, εξαιτίας της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες αντισυνταγματικό, αποτυπώνεται σε δηλώσεις στελεχών της, όπως αυτές του κ. Παύλου Πολάκη, ο οποίος έκανε λόγο για δικαστικό πραξικόπημα, και της κα. Όλγας Γεροβασίλη, η οποία μίλησε για παρεμπόδιση από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας της ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου.

Εύλογα αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να τίθεται εντός συνταγματικών ορίων ο νόμος του Υπουργού Επικρατείας κ. Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, όταν η πλέον αρμόδια ανεξάρτητη αρχή για τις αδειοδοτήσεις καναλιών είναι αυτή του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου. Η ελληνική κυβέρνηση φόρεσε για άλλη μια φορά τον αυταρχικό της μανδύα και συνεχίζει να φέρεται κατά τρόπο αλαζονικό, όπως κάνει συχνά-πυκνά από τότε που βρέθηκε στην εξουσία.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για κυβερνητική ανικανότητα ή σκοπιμότητα ή και για τα δύο. Όμως, για να αποφύγουμε τον αποπροσανατολισμό μας από την ουσία του προβλήματος που αφορά το τηλεοπτικό τοπίο, θα ήταν περισσότερο ωφέλιμο να επικεντρωθούμε στην επίδραση της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης στην ελληνική κοινωνία και στο προβαλλόμενο από αυτήν περιεχόμενο.  

Η τηλεόραση, εδώ και δύο δεκαετίες, έχει διεισδύσει σχεδόν σε όλα τα σπίτια των πολιτών της χώρα μας. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει καθοριστικά στην αποξένωση του ατόμου και στην καταστροφή των διαπροσωπικών σχέσεων. Το άτομο απομονώνεται συνεχώς και γίνεται δέκτης προπαγανδιστικού περιεχομένου που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, αυτά των ιδιοκτητών των τηλεοπτικών καναλιών. Παράλληλα, το περιεχόμενο αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψήφο των πολιτών, οι οποίοι οδηγούνται συχνά στο να υποστηρίζουν και να εκλέγουν πολιτικούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καναλαρχών. Έτσι, δημιουργείται ένα σύστημα διαφθοράς με ένα αδιαφανές και ύποπτο αλισβερίσι μεταξύ ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών, δημοσιογράφων και πολιτικών.

Παρά τις κινήσεις του κ. Παππά και της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., το Σύνταγμα ορίζει, σύμφωνα με το άρθρο 15§2, ότι : «[…]O έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. Ο άμεσος έλεγχος[…]έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας».

Συνέβαινε, όμως, τόσα χρόνια, πραγματικά αυτό που το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει; Τα ιδιωτικά κανάλια εδώ και δύο δεκαετίες οδηγούν καθημερινά τους πολίτες στην αποχαύνωσή τους, η οποία συντελείται μέσω της συνεχούς ανάδειξης ως μονόδρομο συγκεκριμένων οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών (βλ. μνημόνια), μέσω της κατ’ επανάληψη εμφάνισης στα τηλεοπτικά πάνελ των ίδιων πολιτικών προσώπων και κομμάτων και μέσω της παροχής ασήμαντων ειδήσεων για την ελληνική κοινωνία, σε κεντρικά δελτία μάλιστα, όπως ο τρόμος που προκλήθηκε στην πόλη Ναντσίνγκ της Κίνας, εξαιτίας της δραπέτευσης δηλητηριωδών φιδιών από φάρμα εκτροφής ή ο πανικός που προκλήθηκε σε τρένο στη Βοστώνη, εξαιτίας των καπνών που προήλθαν από την υπερθέρμανση της μηχανής του τρένου.

Ο πολίτης αποβλακώνεται, επίσης, μέσω της παρουσίασης εκπομπών, σίριαλ και διαφημίσεων που του προβάλλουν αρνητικά πρότυπα, του δίνουν ανάλαφρες πληροφορίες που υποβιβάζουν την κριτική του σκέψη, τον οδηγούν στον άκρατο καταναλωτισμό και στη πλειονότητά τους δεν προάγουν την τέχνη και τον πολιτισμό. Παράλληλα, σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, κατά τις οποίες παρακολουθούν τηλεόραση και ανήλικα παιδιά, εμφανίζονται στο τηλεοπτικό γυαλί σκηνές βίας, όπως άγριες συγκρούσεις σε πεδία μαχών και αποκεφαλισμοί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν προστατεύεται η παιδική ηλικία και η νεότητα.

Έτσι, λοιπόν, βάσει των παραπάνω, οι πολίτες κλείνονται στον εαυτό τους, γίνονται έρμαια του φόβου τους, εσωτερικεύουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, νιώθουν ανίκανοι για δράση και αποπολιτικοποιούνται. Κατά συνέπεια, δίνεται η δυνατότητα στο σύστημα να συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών.

Η σύσταση μιας ανεξάρτητης κρατικής αρχής (δηλαδή το Ε.Σ.Ρ.) που θα συνδέεται, όμως, άμεσα με το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού θα διαμόρφωνε ένα καλύτερο πλαίσιο στα όρια του οποίου θα εξέπεμπαν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Η ανεξάρτητη αυτή αρχή οφείλει να ορίζει κανόνες δεοντολογίας, να προάγει και να προστατεύει τη δημοκρατία, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό, να διασφαλίζει την προστασία της ιδιωτικής ζωής και να επιβάλει ποινές σε περιπτώσεις προφανούς προπαγάνδας ή ακατάσχετης κινδυνολογίας και σε περιπτώσεις που ενισχύουν τον φανατισμό, τις προκαταλήψεις και το ρατσισμό.

Επίσης, επειδή η τηλεόραση αποτελεί δημόσιο αγαθό, θα ήταν δίκαια και η παραχώρηση τηλεοπτικών συχνοτήτων σε ομάδες της κοινωνίας των πολιτών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για την εξασφάλιση τηλεοπτικών αδειών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε το κράτος να επιτρέπει τη δυνατότητα να προβάλουν το δικό τους πρόγραμμα οικολογικές ή άλλες οργανώσεις, σχολεία, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, θεατρικές, κινηματογραφικές ή αθλητικές ομάδες, ελεύθεροι συντάκτες κτλ. Έτσι, η τηλεόραση θα ήταν και πιο ανταγωνιστική απέναντι στο διαδίκτυο, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε όλους να μιλήσουν.

Η τηλεόραση, από τη μια αντικατοπτρίζει αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, από την άλλη, όμως, την επηρεάζει και διαμορφώνει απόψεις. Οφείλει, λοιπόν, να προβάλει την πραγματικότητα μέσα απ΄ όσο το δυνατόν περισσότερες οπτικές γωνίες, διότι αποτελεί βασικό μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των πολιτών.

Πρέπει να μπει άμεσα τάξη σε αυτό το καθεστώς ανομίας που υπάρχει από τις απαρχές της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Το Ε.Σ.Ρ. οφείλει να θέσει εκτός διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες διεφθαρμένους και αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους ολιγάρχες και να ορίσει αυστηρά όρια (που θα αφορούν και το προβαλλόμενο περιεχόμενο) για την παραχώρηση τηλεοπτικών συχνοτήτων.