ΣΧΕΔΙΑ: Σώζοντας τους Ναυαγούς (Μέρος Δεύτερο)
Μέρος Δεύτερο: Όταν η έννοια του Ανθρώπου αποκτά υπόσταση, φοράει ένα κόκκινο γιλέκο και μας συστήνει το νέο τεύχος του περιοδικού «Σχεδία».
Φανταστείτε μια ήρεμη θάλασσα, κατάμεστη από κάθε λογής πλεούμενο να διέπεται από ευημερία, ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Τώρα προσθέστε στη φαντασίωση μας μια ανατροπή. Σκοτεινά σύννεφα πυκνώνουν πάνω απ τη θάλασσα μας, τα νερά φουρτουνιάζουν και ο αέρας μας φυσάει θυμωμένος, εξοργισμένος με μένος και λύσσα να μας σκίσει τα πανιά και να κομματιάσει τα ακυβέρνητα σκαριά μας. Μέσα στην τρικυμία, ένας αδύναμος σωρός ξύλα παλεύει να κρατηθεί κόντρα στον καιρό. Στέκεται αγέρωχος απέναντι στα κύματα και μας περιμένει να επιβιβαστούμε. Απλώστε κι εσείς τα χέρια. Μόλις κάνετε να τον πλησιάσετε θα έρθει αμέσως κοντά σας. Και τώρα ανοίξτε τα μάτια. Επιβιβαστήκαμε στη «Σχεδία». Το ταξίδι μας είναι μακρύ κι έχει πολλές στάσεις. Θα περιπλανηθούμε σε γνώριμες γωνιές, απροσδόκητους προβληματισμούς και αναπόφυγες συγκινήσεις. Καλό μας ταξίδι και ελπίζω να περάσετε διαφορετικά.
Βγαίνοντας από το γραφείο της “Σχεδίας” στην οδό Φράγκων, παρατήρησα ότι μια μικρή τρυφερή αίσθηση συμπόνιας θρονιάστηκε μέσα μου και γέμισε το μυαλό μου ροζ συννεφάκια. Ήταν μια ψευδαίσθηση παρόμοια με την καλοσύνη που συνοδεύει το «πνεύμα των Χριστουγέννων». Ο προβληματισμός καραδοκεί, όμως, και παλεύει να ντύσει τις ρομαντικές μου σκέψεις με λογική. Να λυπάμαι; Να συμπονώ; Να θαυμάζω; Έμελλε πολύ σύντομα να ανατραπεί αυτός ο συμπαθητικός οίκτος.
Μπορείτε να βρείτε την πρώτη μας στάση εδώ.
Φωτογραφία/ Zero+ projecr
[widget id=”text-6″]
ΣΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ.
Ο κύριος Νίκος. Αναμφίβολα, ένας άνθρωπος-σταθμός. Ένας άνθρωπος-«Σχεδία», που παλεύει και θα παλεύει πάντα να σηκώσει στους ώμους του όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Μια ευσυγκίνητη ψυχή πλημμυρισμένη αγάπη και ήλιο. Τον συνάντησα στη συμβολή των οδών Τσιμισκή και Αριστοτέλους, σε μια δροσερή γωνία με φόντο το Θερμαϊκό. Μου διηγήθηκε την «Οδύσσεια» του με συγκίνηση και ανθρωπιά. Κάθε φορά που τον σταματούσε ένας λυγμός, χαμογελούσε και συνέχιζε. Τόσο στη συνέντευξη, όσο και στη ζωή.
Πριν συνεχίσεις να διαβάσεις τα λόγια του, σε συμβουλεύω να μη φοβηθείς αν νιώσεις να πνίγεσαι. Όταν σταματήσεις την ανάγνωση θα σ’ έχει ανεβάσει στη «Σχεδία» του.
Ονομάζομαι Θεοδωρίδης Νικόλαος και είμαι ετών 53. Εργάζομαι για τη «Σχεδία» τους τελευταίους 5 μήνες. Μέχρι πριν 6 χρόνια είχα μια κανονικότατη ζωή, έκανα δύο δουλειές, το τελευταίο, όμως, αυτό διάστημα των 6 χρόνων είμαι άνεργος. Έχει διαλυθεί η οικογένεια μου, λόγω των οικονομικών δυσχερειών, έχουν προκύψει και άλλα προβλήματα. Έχω δύο παιδιά, το ένα είναι μαζί μου, ενώ το άλλο ζει με τη μητέρα του.
Η «Σχεδία» μου έχει δώσει πολύ μεγάλη δύναμη, με έχει κάνει να πιστέψω στον εαυτό μου. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι φοβερή. Όταν έρχεται να αγοράσει το περιοδικό, ή ακόμα και όταν δεν το αγοράζει, έρχεται μας συναντάει, μας μιλάει, μας δίνει κουράγιο, μας ενθαρρύνει, μας χαμογελάει, μας παραστέκεται, μας κάνει να νιώθουμε πάρα πολύ όμορφα.
Δουλεύω πολλές ώρες, ναι, είναι κουραστικό. Είμαι εδώ 10 – 12 ώρες, αλλά πρέπει να είμαι γιατί πρέπει να μαζέψω χρήματα. Υπάρχουν μέρες που μπορεί να μη δώσεις και κανένα περιοδικό. Το εισόδημα δεν είναι στάνταρ. Άλλωστε το περιοδικό μπορεί να είναι μεν πολύ καλό περιοδικό, αλλά δεν είναι κάτι απαραίτητο για τον κόσμο. Και ο κόσμος δυσκολεύεται και το αγοράζει και για μας, για να μας συμπαρασταθεί, για να μας βοηθήσει.
Φωτογραφία/ Zero+ projecr
Τη στιγμή εκείνη, η συγκίνηση αυλακώνει τα μάγουλα του -ηλιόλουστου κατά τα άλλα- κυρίου Νίκου.
Ναι, ναι, ο κόσμος βοηθάει πολύ. Δε χρειάζεται να αγοράσει το περιοδικό, περνάει και σου μιλάει, περνάει και σ’ αγκαλιάζει, τα παιδιά σε αγκαλιάζουν. Δηλαδή, νοιάζεται η ελληνική κοινωνία για τους ανθρώπους που -μετά από μια συννεφιασμένη παύση- δεν έχουν κανονική ζωή. Τους προηγούμενους μήνες δεν είχα τα χρήματα για να μπορώ να χρησιμοποιώ το λεωφορείο. Ερχόμουν από τη Σταυρούπολη και έφτανα μέχρι Μαρτίου με τα πόδια. Τώρα, με τα έσοδα από τη «Σχεδία» νοικιάζω ένα μικρό σπίτι εδώ κοντά στο κέντρο. Έχω γραφτεί και στο ποδόσφαιρο τώρα.
Είμαι και στους «Γιατρούς του Κόσμου» τα τελευταία 7 χρόνια και βοηθάω κι εκεί όσο μπορώ. Όχι, δεν είμαι γιατρός, είμαι όλα τα υπόλοιπα, διοικητικό προσωπικό, τραυματιοφορέας, ό, τι χρειάζεται. Όχι, δεν είναι επάγγελμα, εθελοντικά βρίσκομαι εκεί πέρα γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη προσφοράς από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Στους πωλητές της «Σχεδίας» δεν συμβαίνουν αρνητικά πράγματα. Ακραία συμβαίνουν, αλλά ακραία τα οποία είναι όμορφα. Εμένα μου έχουν συμβεί πάρα πολύ όμορφα πράγματα, που για μένα έχουν αξία. Ήμουν σε ένα εμπορικό κέντρο, μέσα στο κατάστημα, και κάποια στιγμή βλέπω έναν κύριο -λίγο πολύ αντιλαμβάνεσαι ποιος θα αγοράσει το περιοδικό, όταν κάποιος έχει γεμάτα χέρια, μάλλον αποκλείεται- ο οποίος κρατούσε κάποια μακριά αντικείμενα και στα δύο χέρια, οπότε κατάλαβα ότι, μάλλον δε θα αγοράσει και είχα στρέψει το βλέμμα μου κάπου αλλού. Και ακούω δίπλα μου ακριβώς το θόρυβο αντικειμένων να πέφτουν. Και γύρισα και τον ρώτησα «για τη Σχεδία σταματήσατε;» και μου λέει -η φίλη του κυρίου Νίκου, η συγκίνηση, πύκνωσε ξανά στη φωνή και τα μάτια του- «Φυσικά και σταμάτησα για σένα, για να αγοράσω τη Σχεδία. Δεν υπάρχει κάτι που να αξίζει περισσότερο εδώ μέσα». Όλη την ημέρα ένιωθα να πετάω.
Μάλλον οι Θεσσαλονικείς δεν είναι καλά στα μυαλά τους τελικά. Παίρνουν χρήματα από τους γονείς τους, μεγάλοι άνθρωποι, άνεργοι και αγοράζουν το περιοδικό, χωρίς εισόδημα. Έρχονται φοιτητές, με περιορισμένο εισόδημα, και στερούνται τον καφέ τους ή το φαγητό τους, για να αγοράσουν το περιοδικό. Έρχονται οι συνταξιούχοι, η Ελληνίδα μάνα…
Είναι καταπληκτικοί οι άνθρωποι! Σε έναν κόσμο που χάνεται, βλέπετε ότι έχουμε μια πτώση αξιών, όλοι μας, όλη η κοινωνία μας. Ένα κράτος που βάζει το χέρι βαθιά στις τσέπες των ανθρώπων, χωρίς να έχουν εισόδημα, τους κλέβει στην κυριολεξία. Τι είναι αυτό που κάνει το κράτος απέναντι στους πολίτες; Τους μισεί; Δε θέλω να ζήσω αλλού, στην Ελλάδα θέλω να ζήσω. Την Ελλάδα αγαπάω, Έλληνας είμαι και χαίρομαι που είμαι Έλληνας. 300 μέρες το χρόνο έχουμε αυτό που είναι τώρα από πάνω μας, τον ήλιο. Όχι να φύγουμε από την Ελλάδα γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε εδώ. Άλλοι παρακαλάνε να ζήσουν στην Ελλάδα. Μας φέρεται πολύ άσχημα.
“Μόνο η αγάπη του καθενός από εμάς να την προσφέρει στον οποιονδήποτε άλλο, είναι αρκετή. Η αγάπη έχει θεραπευτική αξία. Είναι σχεδόν όπως είναι και το οξυγόνο για τον άνθρωπο.”
Αγαπώ τους ανθρώπους και έχω προσπαθήσει πολύ για τους ανθρώπους σε όλη μου τη ζωή. Έχω πάει σε πόλεμο, στη Γιουγκοσλαβία, με ιατροφαρμακευτική παροχή, με χρήματα, έχω πάει σε σεισμούς, στην Ειδομένη. Νιώθω την αλληλεγγύη μέσα μου, τη θεωρώ απαραίτητο στοιχείο για κάθε άνθρωπο. Μόνο η αγάπη του καθενός από εμάς να την προσφέρει στον οποιονδήποτε άλλο, είναι αρκετή. Η αγάπη έχει θεραπευτική αξία. Είναι σχεδόν όπως είναι και το οξυγόνο για τον άνθρωπο.
Φωτογραφία/ Zero+ projecr
Καθώς απομακρυνόμουν παρατήρησα ένα φωτεινό περίγραμμα γύρω από τον κύριο Νίκο με το κόκκινο γιλέκο. Μια χαραμάδα μέσα στα σύννεφα άφηνε το φως να περάσει και να ζεστάνει μια καρδιά, που έχει τη δύναμη να μεταβολίζει το γκρι σε χρώμα. Σε πολλά χρώματα, γεμάτα ήλιο και παιδικά γέλια. Ενεή μπροστά στη μεγαλοσύνη ενός, τόσο ταπεινού και ξεχειλισμένου από αγάπη, ανθρώπου, περπάτησα λίγα μέτρα ακόμα για να βρεθώ στην τελευταία στροφή του ταξιδιού μας.
Η συνέχεια έπεται…
Εκτός από τον κύριο Θεοδωρίδη, που μου χάρισε μια εμπειρία ζωής, να ευχαριστήσω βαθύτατα τον φωτογράφο μας για τα όμορφα «κλικς» του.
