Πηγή Φωτογραφίας

«Μπορούμε ήρεμα να πάμε προς το τέλος και να δώσουμε μία προοπτική για το που πάμε από εδώ και πέρα. Έχουν μιλήσει και ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι και αλλιώς μόνοι μας είμαστε. Οι 9 στους 10 βλέπουν survivor τώρα. Δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις», είπε χαρακτηριστικά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λίγο πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο στη Βουλή.

Κι ενώ το ακροατήριο της Βουλής γέλασε ελαφρώς και σχολίαζε επικριτικά τα λόγια αυτά του κου Τσακαλώτου, κι ενώ όλοι γνώριζαν πως τα μέτρα που θα ψηφίζονταν λίγη ώρα αργότερα θα οδηγήσουν τους εργαζομένους –και ιδιαίτερα τους νέους- σε επισφαλή εργασία, ελαστικά ωράρια, εξαθλίωση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων (κάτι που δεν αλλάζει ακόμα και με τα αντίμετρα με τα οποία η κυβέρνηση προασπίζεται για να δικαιολογηθεί για όσα περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο) και φυσικά δεν θα δώσουν καμία λύση για το χρέος της Ελλάδας, μήπως όντως 9 στους 10 βλέπανε Survivor;

Γιατί, άραγε, ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα εφησυχασμένος και ελάχιστο ποσοστό αυτού κατέβηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί; Κι αν πρέπει να θέσουμε ένα ακόμα πιο καίριο ερώτημα, γιατί η νεολαία μπροστά σε όλη αυτήν τη συγκυρία έμεινε απαθής;

Για πολλούς ίσως είναι μια σταδιακή απογοήτευση έξι χρόνων τώρα που βλέπουν να μην αλλάζει τίποτα ακόμα και αν φωνάζουν καθημερινά. Το χειρότερο, όμως, είναι πως η νεολαία,  έχοντας ζήσει τα τελευταία και πιο έντονα χρόνια της ζωής τους  μέσα στην κρίση, αρχίζει να θεωρεί την υπάρχουσα κατάσταση δεδομένη, μιας και δεν μπορεί να φέρει στο νου της στιγμές εκτός αυτής. Κρατώντας, λοιπόν, μοιρολατρική στάση -η πλειονότητα αυτών- καρτερά υπομονετικά τον ”από μηχανής θεό” να τους σώσει, προβάλλοντας κατά καιρούς την κλασσική, πλέον, φράση ότι «κι όσοι φωνάζουν άλλαξαν κάτι;»!

Το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολό του δημιουργεί αυτές τις συνθήκες,με αποτέλεσμα πρώτα απ’ όλα η ομαδικότητα όχι απλά να μην επιβραβεύεται σχεδόν καθόλου, αλλά να μην παρουσιάζεται η δυνατότητα να πετύχει κάποιος εν μέσω αυτής. Μοναδικό κίνητρο… η αριστεία και το πώς θα επιβιώσει πάντοτε ο ‘καλύτερος’, με κριτήρια που ίσως οι πραγματικά άριστοι δεν θα επιβραβευθούν ποτέ! Τα μαθήματα που διδάσκονται, ακόμα κι αν στη βάση τους δίνουν τη δυνατότητα για κριτική προσέγγιση, προσεγγίζονται με τέτοιο τρόπο, έτσι που το αν υπάρχει κόμμα στην πρόταση ενός ιστορικού βιβλίου έχει πολύ μεγαλύτερη αξία απ’ το αν υπήρχε κάποιο κόμμα με πολιτική αξία στην διάρκεια της ιστορικής διαδρομής της χώρας.

Και η πολιτικοποίηση στους διαδρόμους του σχολείου… μάλλον άγνωστη λέξη! Ελάχιστοι Εκπαιδευτικοί με ουσιαστική διάθεση για συζήτηση των κοινών προβλημάτων, που τολμούν πραγματικά να συνδιαλέγονται με τους μαθητές τους μέσα στις σχολικές αίθουσες, δίνουν ερεθίσματα για υγιή πολιτικοποίηση των νέων και διεκδίκηση όλων όσων δικαιούνται!

Γιατί φαίνεται να μπερδεύουμε την πολιτικοποίηση με την πόλωση, που ορισμένοι θεωρούν πως είναι αναπόφευκτη να επέλθει εάν ασχοληθείς ενεργά με την πρώτη, οδηγώντας προφανώς σ’ αυτό που οι κοινωνίες οφείλουν να φοβούνται περισσότερο… τους απολιτίκ πολίτες! Άραγε μπορείς να λέγεσαι πολίτης αν είσαι απολιτίκ; (ετυμολογικά τουλάχιστον όχι μιας και πολίτης και απολιτίκ δύο έννοιες αντίθετες!)

Την ώρα, λοιπόν, που αφήνουμε σε πολιτικά συστήματα να καταργούν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα (Κυριακάτικη αργία, 8ωρη εργασία) και να προδικάζουν σε κάθε περίπτωση το εργασιακό μας μέλλον, μήπως πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με το πραγματικό Survivor που βρίσκεται εκεί έξω…;