Πηγή Φωτογραφίας

Disclaimer, disclaimer: Οι κάτωθι απόψεις δεν έχουν σκοπό να προκαλέσουν για να προκαλέσουν, παρά μόνο να προβληματίσουν.

Δε ξέρω πόσοι είστε αυτοί που δε βλέπετε Survivor. Δε ξέρω εάν αριθμείτε μια χούφτα ανά πόλη ή γεμίζετε στρατό μισθοφόρων, άλλωστε τι σημασία έχουν οι αριθμοί; Στο βωμό της πλειοψηφίας, οι ισχνές μειονότητες περνούν απαρατήρητες… Ή μήπως όχι;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Τον τελευταίο καιρό, εξαιτίας ενός ριάλιτι που ακούει στο όνομα «Survivor», ελληνιστί «Επιζών» άνθρωποι δε βγαίνουν τα βράδια από το σπίτι, θυσιάζουν εξόδους ενώ ακόμη και αν καταφέρουν να περάσουν το κατώφλι του σπιτιού, οι συζητήσεις τους θα συνεχίζουν να πολιορκούνται επίμονα από αυτούς τους «μαχητές» και τους «διάσημους» που κάνουν αγωνίσματα σε λασπωμένες αμμουδιές και ανταλλάζουν προσβολές και πικρόχολα σχόλια. Εάν βρεθείς σε παρέα και δείξεις τη διαφωνία σου με τον παρόντα τρόπο διασκέδασης, θα σε προλάβουν με ένα «εγώ βλέπω μόνο τις δοκιμασίες, οι κόντρες τους δε με απασχολούν». Δικαιολογία; Δε βαριέσαι, ο καθείς με ό, τι ποθεί «ψυχαγωγείται»…

Και εσύ ως τι θα «κράξεις» το άγιο Survivor; Εδώ είναι που λίγο τα χαλάμε. Αρχικά, η προσωπική μου απορία είναι η εξής: Τι είναι αυτό που κάνει το εν λόγω ριάλιτι τόσο δημοφιλές; Είναι το σύνδρομο του Όργουελ, να ηδονιζόμαστε κοιτώντας μέσα από τις κλειδαρότρυπες των ξένων και να εκφέρουμε γνώμη ότι εμείς θα το κάναμε καλύτερα; Για θυμήσου την εικόνα του Έλληνα με φραπέ στο χέρι, αγορεύων για τις θεωρίες συνομωσίας για την Αμερική και τον τρόπο επίλυσης του ελληνικού χρέους με τις αναλύσεις που ακούς από τις παρέες που παραγγέλνουν πίτσα και φωνάζουν στην τηλεόραση ή χαρακτηρίζουν τους συμμετέχοντες «ζώα». (Σωστά, γιατί αν δεν πωρωθείς, τι το βλέπεις βρε Μαίρη μου το παλιοριάλιτι;) Βλέπεις λοιπόν, ότι στον παραπάνω παραλληλισμό υπάρχουν ομοιότητες; Μας αρέσει να βλέπουμε καθημερινούς ανθρώπους, τα πάθια τους, και τις έριδές τους, αλλά και τους δε διάσημους που στα δικά μας μάτια είναι πασπαλισμένοι με τη χρυσόσκονη της αναγνωρισιμότητας να αντιδρούν σαν ημίθεοι. Πλάκα δεν έχει;

Ή μήπως είναι το άλλο, το «θέλω να δω κάτι να ξεχαστώ, τι ζόρι τραβάς;» Συμφωνώ χρυσέ/ή μου, αλλά ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι τόσα χρόνια αποζητάμε διαρκώς να ξεχνιόμαστε από τα προβλήματα, από τη ζωή και από τον πόνο του παραδίπλα. Γιατί να ανοίξω το διαδίκτυο και να μάθω τις εξελίξεις στη Συρία με τα δηλητηριώδη αέρια, για την αθώωση του Τσοχατζόπουλου ή οτιδήποτε άλλο; «Εγώ δε βλέπω ειδήσεις με τους πουλημένους δημοσιογράφους» μου λες- αλλά βλέπεις ριάλιτι με κόντρες που υπακούν σε σενάρια; Μη μου πεις ότι είσαι τύπος των διπλών σταθμών;

Στην ενόχλησή σου και στην προσωπική επίθεση την οποία μου ετοιμάζεις, απαντώ ότι ούτε εγώ προσωπικά έχω πάντα την υπομονή και το κουράγιο να διαβάσω ειδήσεις ή πολιτική, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αλλά η ένστασή μου είναι στην εναλλακτική που σου προσφέρεται αλλά εσύ την κλωτσάς με περισσή περιφρόνηση και ευκολία: βιβλίο (δε σου βάζω θέατρο και σινεμά, γνωρίζω κοστίζουν).

Δεν στο παίζω μποέμ τύπισσα που σνομπάρει τηλεόραση αλλά ξημεροβραδιάζεται σε fashion blogs μόνο και μόνο για να δείξω ότι είμαι διαφορετική. Απλώς ανήκω σε εκείνη την αποφράδα κατηγορία ανθρώπων που θεωρούν ότι εάν διαβάζεις, μαθαίνεις και αν μαθαίνεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον κόσμο γύρω σου και ταυτόχρονα χτίζεις έναν άλλο κόσμο, προσωπικό, στον οποίο καταφεύγεις όταν δεν είσαι καλά και ταυτόχρονα εκεί έχεις μαζεμένη όλη τη δύναμη του μυαλού σου. Ας μην το κρύβουμε: δε ξέρουμε τίποτα, ωστόσο βλέπεις ότι επιμένουμε στην αμάθεια, γιατί το ψάξιμο είναι απαιτητικό, δεν απαιτεί άραγμα και αμπελοφιλοσοφία. Και μη μου πεις ότι το διάβασμα δεν είναι διασκεδαστικό. Και εγώ και εσύ ξέρουμε πολύ καλά πως αν βρεις ανάγνωσμα πάνω σε θέμα που σε απασχολεί, το ξεντύνεις με χέρια ερωτευμένου πρωτάρη.

Παρ’ όλα αυτά εσύ επιλέγεις το fast food, το γρήγορο και εύκολο που θα σε αφήσει κενό στο τέλος. Κενό από συναισθήματα, εμπειρίες, γνώσεις. Εκτός αν έχεις υιοθετήσει το στυλ της Λάουρα Νάργες στα μαλλιά σου με επιτυχία. Ίσως αυτό να συνιστά αποκόμιση γνώσης.

Σου αφήνω εδώ διακριτικά και με αληθινή στοργή ένα απόσπασμα του Γ. Ρίτσου από τις «Νύξεις» του, έτσι ώστε –ίσως- να σε κάνω να αναθεωρήσεις:

«Ένας άνθρωπος μόνος χαμογελάει μέσα στο σκοτάδι,

ίσως γιατί μπορεί να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι,

ίσως γιατί μπορεί να διακρίνει το σκοτάδι.»

Με αγάπη.

[widget id=”text-6″]