Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…
Στις 29/11 πλειστηριάστηκε μια μεζονέτα 320 τ.μ στην Κηφισιά για ανεξόφλητες οφειλές ύψους 1 εκατομμυρίου που είχε γυναίκα επιχειρηματίας, η οποία είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και σε παραδικαστικό κύκλωμα. Πρόκειται για την πρώτη κατοικία που βγαίνει στο σφυρί επί ΣΥΡΙΖΑνελ, δύο χρόνια μετά το αξιομνημόνευτο “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη“.
Βέβαια, εδώ πρέπει να ερμηνεύουμε τα γεγονότα με ψυχραιμία και όχι κατά το δοκούν του καθενός. Ο Τσίπρας επανεκλέχθηκε με περίπου ίδιο ποσοστό τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και αφού φρόντισε, έστω και μερικώς, να καταστήσει σαφές ότι το Αριστερό όνειρο όπως είχε προωθηθεί προεκλογικά, τελείωσε. Ο λαός ήταν ενήμερος, ωστόσο φρόντισε και με τις ευλογίες των συστημικών ΜΜΕ να κάνει τα στραβά μάτια ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.
Με την τρόικα να απαιτεί μέχρι το καλοκαίρι του ’18 να βγουν στο σφυρί 18.000 ακίνητα και τον νόμο Κατσέλη να γίνεται ακόμα πιο αυστηρός για όσα φυσικά πρόσωπα θέλουν να ενταχθούν σε αυτόν, μοιάζει αβέβαιο και δεδομένης της κοινωνικής κατακραυγής το πόσο εύκολα θα διαφύγει ετούτου του βραχνά η δεξιόστροφη κυβέρνηση.
Προσωπικά, και εφόσον το πάτωμα ξεκινά από την αντικειμενική αξία των 300.000 και ως τώρα έχουν ανακοινωθεί ακίνητα με διπλάσια αξία και με ιδιοκτήτες στην πλειονότητα στρατηγικούς μπαταχτσήδες, εγώ είμαι υπέρ των πλειστηριασμών. Θα πρέπει ωστόσο η Κυβέρνηση να λάβει σοβαρά υπ’όψιν τα κριτήρια των οφειλετών, τους λόγους που οδηγήθηκαν στη χρεοκοπία, αλλά και την περιουσιακή τους κατάσταση προκειμένου να μην αφεθούν όλοι στο έλεος των τραπεζών και των κερδοσκοπικών fund.
Φυσικά και ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο οποίος ήταν νόμιμος και στα κέρδη αλλά και στις υποχρεώσεις του και λόγω κρίσης οι αναδουλειές τον οδήγησαν στη χρεοκοπία, δεν μπορεί να εξισώνεται με τον “μαϊντανό” μεγαλοεπιχειρηματία, ο οποίος στρατηγικά απέφευγε τις υποχρεώσεις του κάνοντας ανοίγματα που στο τέλος δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει. Από τη διαπίστωση βέβαια στη πράξη ο δρόμος είναι μακρύς…και επίπονος.
Η πολυπόθητη έξοδος…με πατερίτσες.
Το 2017 εκδόθηκε ένα 5ετές κρατικό ομόλογο με επιτόκιο κοντά στο 4,5% σηματοδοτώντας την πιλοτική προσπάθεια της Ελλάδας να “ξαναβγεί” στις αγορές, όπως το 2014. Παρόλο που η απόδοση ήταν μικρότερη, η άντληση 4 δις ευρώ προήλθε κυρίως από την πλειοδότηση πραγματικών επενδυτών διεθνούς κύρους και όχι από κερδοσκοπικά funds, γεγονός που δείχνει μια τάση αποκατάστασης της κακής εικόνας της χώρας στο διεθνές επενδυτικό jet set.
Τώρα, λίγους μήνες πριν το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης, οι περισσότεροι ευαγγελίζονται μια έξοδο από το μνημόνιο επιτροπείας ως τον Αύγουστο του ’18. Βέβαια, το να επαίρονται οι Κυβερνώντες πως πρόκειται για μια επιτυχία και δη αναίμακτη έξοδο, μάλλον αποτελεί μια επίπλαστη αυταπάτη. Και αυτό, διότι γενικά ποτέ στα χρονικά καμία χώρα που χρεοκόπησε και εισήλθε σε καθεστώς επιτροπείας δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της χωρίς να έχει επιτύχει στο ελάχιστο τουλάχιστον έναν βαθμό εθνικής συναίνεσης και πολιτικής σταθερότητας.
Επιπρόσθετα, θα πρέπει η Κυβέρνηση να έχει ολοκληρώσει τουλάχιστον τα 90 από τα 113 προαπαιτούμενα προκειμένου να εξασφαλίσει το πράσινο φως για να μπει στην προληπτική γραμμή στήριξης, να εξασφαλίσει πρόσβαση στο QE και να μπορεί να εξυπηρετεί χωρίς τη χρηματοδοτική παρουσία των θεσμών τις διάφορες υποχρεώσεις της ως κράτος.
Βέβαια, αγαπητέ αναγνώστη, όσο ευοίωνη και να είναι μια τέτοια εξέλιξη, τα θετικά αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν σε μια πραγματική οικονομία που θα πληγεί από άμεσα μέτρα φορολόγησης και περικοπών ύψους 1,8 δις το ’18, 2,9 δις το ’19 και 2,5 δις το ’20. Και αυτό δεν είναι πρόβλεψη, αλλά αναπόφευκτο σενάριο.
Ε(Ν)ΦΙΑλτης φόρων και περικοπών…
Ζούμε σε μια χώρα που θα μπορούσε στην κυριολεξία να αποτελεί την “μπαταρία του Νότου” αφού οι ενεργειακές της δυνατότητες έχουν τεράστια εγχώρια προστιθέμενη αξία και πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα για την οικονομία μας. Ωστόσο, η Κυβέρνηση έχει άλλα σχέδια αφού εμμένει στο να σπέρνει υπερφορολόγηση και να θερίζει κάθε χρόνο λιγότερα έσοδα. Μόλις 17 δις έλαβε φέτος το κράτος, δυο δις λιγότερα από όσα εισέπραξε το 2016. Και αν αναλογιστούμε ότι παρά το ανελέητο κυνήγι των κακοπληρωτών το ίδιο το Δημόσιο έχει πλέον επίσης καταστεί ένας βασικός κακοπληρωτής , σίγουρα ο ίδιος ο Τσίπρας αναρωτιέται πώς θα ταν άμα στα τέλη του 2014 “είχε την στερνή τη γνώση.”
