Ο Σπύρος Γραμμένος ξεχωρίζει για το στίχο, την ευαισθησία αλλά και τον προβληματισμό που μοιράζεται μαζί μας σε κάθε τραγούδι του. Μας μίλησε για την καραντίνα, για το πολιτικό τοπίο που επικρατεί αλλά και για την ελπίδα του για τις συναυλίες που θα (ξανα)ζήσουμε.

Πώς βιώνει ο Σπύρος Γραμμένος ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος τον εγκλεισμό ;

Επειδή γενικά είμαι άνθρωπος του μέσα και της μοναχικότητας, έχω και καλές στιγμές. Αλλά, άλλο να είναι επιλογή κι άλλο να σου επιβάλεται κάτι τέτοιο. Όταν επιβάλεται, είναι μοναξιά και όχι μοναχικότητα. Φυσικά όμως, πρέπει να τηρούνται τέτοια μέτρα σε τέτοιες επείγουσες καταστάσεις, αρκεί να μην αφήνουν υπολείμματα όταν περνάνε και να μην ξεχνιούνται “καταλάθος” μηχανισμοί ελέγχου της κοινωνίας.

Τι θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας για να διευκολυνθούν οι καλλιτέχνες την τρέχουσα περίοδο;

Οι καλλιτέχνες σε αυτή την χώρα είναι ανύπαρκτοι. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν, θα έπρεπε να μας αποδεχτούν και να μας αναγνωρίσουν.
Η τέχνη για την πολιτεία, απ’ ‘ό,τι έχουμε δει, ξεκινάει σε κάποιο σκυλάδικο και τελειώνει σε κάποια φανφάρα για φωτογραφίες. Απ’ την στιγμή που αναγνωριστούμε, θα πρέπει να έχουμε ό,τι δικαίωμα έχει κι ο κάθε εργαζόμενος πολίτης που ούτε αυτός έχει ό,τι δικαιούται.

Θα πραγματοποιούσατε συναυλία μέσω zoom;

Θα το κάνω αν χρειαστεί αλλά, μου έχει λείψει πάρα πολύ να βγω να παίξω ζωντανά, με κόσμο, με φασαρία.
Να παίξω με την παρέα μου μουσική, χωρίς περιορισμούς.
Να παίξουμε μουσική στον κόσμο και να μιλήσουμε μαζί του.
Να μας ζητήσει τραγούδια, να γκρινιάξουμε, να κάνουμε λάθη στην σκηνή, να φύγουμε χαρούμενοι μετά το λάιβ και να πάμε για φαγητό και κουβέντα.
Τίποτα απ’ ολα αυτά δεν έχει ένα live μέσω διαδικτύου.

Πώς σχολιάζετε την απαγόρευση διαδήλωσης την επέτειο του Πολυτεχνείου αλλά και στην επέτειο μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου;

Δεν απαγορεύτηκε η διαδήλωση, απαγορεύτηκε η εκδήλωση μνήμης. Απαγορεύτηκε και στις δύο περιπτώσεις να περάσει κάποιος απ’ το σημείο και να αφήσει ένα λουλούδι. Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων μέσα στην κυβέρνηση που κάθε φορά που ακούει Απαγόρευση Κυκλοφορίας, αγαλλιάζει η ψυχή του. Είναι πολλοί αυτοί που λυπούνται που δεν πρόλαβαν την χούντα και τώρα κάπως, χαμογελάει το χειλάκι τους. Ο απλός λαός όμως, δεν ξεχνά και οι νέοι άνθρωποι που είναι πάντα ο στόχος της εξουσίας, θα είναι εδώ.

Κάποιο βιβλίο ή δίσκο που ανακαλύψατε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και αγαπήσατε;

Διάβασα τα “Σκισμένα Ημερολόγια” του Δημήτρη Μητσοτάκη. Είναι ένα βιβλίο με ταξίδι, νοσταλγία, συγκίνηση, αγωνία, ζωή και θάνατο. Είναι απ’ τα βιβλία που μόλις το τελείωσα, επέστρεψα σε ιστορίες του, για να τις ξαναδιαβάσω.

Πόσο επιτυχές ήταν το εγχείρημα των εμφανίσεών σας στη σκηνή του Ορφέα;

Περάσαμε καταπληκτικά και περιμένουμε να τελειώσουν όλα αυτά που ζούμε και να το συνεχίσουμε. Αυτό που μπορέσαμε να κάνουμε, μιας και δεν γινόταν να παίξουμε πουθενά όλοι μαζί, ήταν να έρχεται ένας μουσικός απ’ την μπάντα κάθε εβδομάδα μαζί μου και έτσι, άλλαζε το πρόγραμμα ανάλογα με τι όργανο με συνόδευε και βγαίνανε και κάποια μεροκάματα για τα παιδιά που με στηρίζουν όλο αυτον τον καιρο.

Είστε αισιόδοξος; Θα ξαναβρεθούμε σε συνθήκη συναυλίας άμεσα;

Δεν ξέρω το πότε, αλλά ελπίζω να είναι σύντομα. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να μπορέσουμε σύντομα  να ξαναστριμωχτούμε και να γίνουμε μια μεγάλη παρέα.