Το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που ταλανίζει την Ελλάδα απ’ τις απαρχές της δημιουργίας της ως ανεξάρτητο κράτος (1830). Πολιτικοί πρόσφυγες, οικονομικοί πρόσφυγες αλλά και μετανάστες προσέρχονται στη χώρα με διάφορους τρόπους-δρόμους αναζητώντας κάτι που πολλοί θεωρούν αυτονόητο: μια αξιοπρεπή ζωή.

Οι πόλεμοι που ξεκίνησαν τρίτοι, σήμερα αντιχτυπούν εδώ, με αποτέλεσμα μεγάλες μάζες πληθυσμού να εισέρχονται στην Ελλάδα, ψάχνοντας καταφύγιο. Το γεγονός αυτό καλεί την χώρα να λάβει αναγκαία μέτρα για να καταφέρει να φιλοξενήσει αυτές τις πληθυσμιακές μονάδες, παράλληλα με την ήδη δυσβάσταχτη κοινωνικό-οικονομική κρίση.

Εντός των παραπάνω πλαισίων εμφανίζονται διάφοροι (επιτήδειοι;) επικαλούμενοι πως οι εν λόγω πρόσφυγες παρεμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, εφόσον απασχολούν χρηματικά μερίδια απ’ το ελληνικό κράτος. Όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμη οι πρόσφυγες κατηγορούνται για ενδεχόμενη εγκληματικότητα, διάδοση ασθενειών κ.λ.π. δεινά που δεν φανταζόμαστε.

Σε μια προσπάθεια εκλογίκευσης της κατάστασης οφείλω να ομολογήσω πως κανείς δεν γνωρίζει ποιο σενάριο θα επικρατήσει μελλοντικά, απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά αρνούμαι να αποδεχτώ την μικροψυχία συμπολιτών που αντί να αγκαλίσουν τους ανθρώπους που με κόπο επιβίωσαν μέχρι τη χώρα μας, τους επιρρίπτουν τόσες ευθύνες και κατηγορίες.

Επιπρόσθετα, από την “οπτική της εκμετάλλευσης” θα μπορούσε κανείς να αναλογιστεί τα οφέλη που έχει κιόλας καρπωθεί ο τουριστικός τομέας της χώρας. Φυσικά, δεν υπονοώ πως οι μετανάστες μπορούν να καταλογιστούν ως “τουρίστες”, όμως πολλές επιχειρήσεις επιδίωξαν την μετακίνηση τους από την Ειδωμένη σε άλλες περιοχές, εισπράττοντας βέβαια και το ανάλογο αντίτιμο.

Ακόμη, οι εταίροι της Ευρωπαικής Ένωσης, σε μια προσπάθεια να ελαφρύνουν τα οικονομικά βάρη της Ελλάδας, έκαναν -επιτέλους- λόγο για επαναπροσδιορισμό ή ακόμη και διαγραφή μέρους του χρέους.

Συμπερασματικά, θεωρείται ανώφελη η αλόγιστη επίρριψη ευθυνών σε μια κατάσταση που ίσως κανείς δε γνωρίζει τι πραγματικά επιφυλάσσει. Θα τους βοηθήσουμε; Θα μας βοηθήσουν; Θα τους εκμεταλλευτούμε; Θα βουλιάξουμε οριστικά;

Αντί να βιαστούμε να απαντήσουμε, ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια δημιουργική λύση στο πρόβλημα, ώστε να δώσουμε μια νέα πνοή στην χώρα, και όχι να γκρινιάζουμε απ’ τον καναπέ.