Σύριζα: Ήταν στην εξουσία το οκτάμηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου που ξεκίνησε ελπιδοφόρα αλλά κατέληξε σε πανωλεθρία προεκλογικών δεσμεύσεων, δημιουργία αρνητικού κλίματος στην αγορά και στην διχοτόμηση του κόμματος ακόμη, τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στις δομές του. Έμεινε σε κινήσεις εντυπωσιασμού και συμβολισμού και εν τέλει ψήφισε μνημόνια που έφεραν βαριά δημοσιονομικά μέτρα (12 δις περίπου,κυρίως φορολογικά) , ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που υποσχόταν τα τελευταία 5 χρόνια.
Μέτρα που στόχευαν την εγχώρια διαπλοκή,όπως η φορολόγηση εκκλησίας και ολιγαρχών και το νομοσχέδιο για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, είτε δεν έφτασαν είτε δεν ψηφίστηκαν από την Βουλή υπό το πρόσχημα της άμεσης ανάγκης για ανανέωση της λαϊκής εντολής,ενώ την ίδια τύχη είχαν και νομοσχέδια κοινωνικού πεδίου όπως το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια.

Τώρα ζητά ανανέωση εντολής και μάλιστα με αυτοδυναμία,για να αλλάξει όσα ψήφισε με ισοδύναμα μέτρα που μάλλον…του διέφυγαν κατά την πολύμηνη διαπραγμάτευση και εμφανίστηκαν προεκλογικά. Με λίγα λόγια όχι μόνο συνεχίζει να υπόσχεται, αλλά δεν υπόσχεται τίποτα λιγότερο από ότι ο Σαμαράς το 2012 οπότε και αυτός κατέληξε σε λήψη νέων μέτρων 3 μήνες αργότερα. Μάλιστα δημιουργεί και ερωτηματικά για το τι θα κάνει με το πρόγραμμα που συμφώνησε καθώς πολλά μέλη του δήλωσαν ότι αρνούνται να ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους.
Ψηλά στην ατζέντα του είναι η διαφθορά όμως παραβλέπει ότι οι διάφορες λίστες δεν προχωρούν γρήγορα,ούτε αποφέρουν μεγάλα ποσά, ενώ η περιβόητη Λίστα Λαγκάρντ μάλλον παραγράφεται στο τέλος του έτους με λιγότερο από το 10% ελεγμένο λόγω αδυναμίας των αρμόδιων ελεγκτικών σωμάτων.
Προσπαθεί να πείσει ότι διαφέρει ριζικά από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας όμως δεν φαίνεται να τα καταφέρνει όσο χρησιμοποιεί τις ίδιες πρακτικές.Μάλλον πρώτος αλλά μόνο με 2-4%.

Νέα Δημοκρατία(Ν.Δ.): Άργησε να συνέλθει από το σοκ της εκλογικής ήττας και είναι αμφίβολο αν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη νέα εκλογική μάχη. Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να είναι ισόβαθμη με το Σύριζα όμως πλέον δεν θεωρούνται τόσο εμπιστεύσιμες. Ως αντιπολίτευση ήταν από μέτρια έως κακή,προσπαθώντας διαρκώς να εξάρει τη δική της διακυβέρνηση και να δαιμονοποιήσει τη νέα. Άλλαξε ηγεσία όχι όμως δομές. Στα θετικά πιστώνεται όμως η επανεκκίνηση του διαλόγου με το Σύριζα. Μένει σε ρηχά νερά χωρίς να υπόσχεται πολλά, επενδύοντας σε ένα ειλικρινές προφίλ περισσότερο, μόνη ρητή υπόσχεση είναι η ελάφρυνση του πλαισίου που προβλέπεται για τους αγρότες κατά το δυνατόν.
Παρότι κέρδισε βαθμούς για την θετική πορεία της οικονομίας το 2014 και από την κατάρρευση του “τρίτου δρόμου” του Σύριζα δεν πείθει και μάλλον θα περιοριστεί στη δεύτερη θέση όπως και τον Ιανουάριο.

Λαϊκή ενότητα(ΛΑ.Ε.): Νέο κόμμα από τα “σπλάχνα” του Σύριζα που συνεχίζει από το επίπεδο του Ιανουαρίου, μένοντας προσκολλημένο στο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, και ευαγγελίζεται ένα καλύτερο αλλά όπως λένε όχι εύκολο δρόμο με εργαλείο το εθνικό νόμισμα για ένα νέο παραγωγικό σχέδιο συγκρότησης της χώρας. Έκλεψε τη δόξα όλων με τα προεκλογικά της σποτ αλλά δεν φαίνεται ανάλογο επίπεδο στις δημοσκοπήσεις.
Δεν έχει ανακοινώσει πλήρες πρόγραμμα αλλά μόνο γενικές κατευθυντήριες που δεν αρκεί για τον περισσότερο κόσμο που ανησυχεί για το μέλλον εκτός ευρωζώνης.Τα ηγετικά πρόσωπα είναι μάλλον σχετικά αντιδημοφιλή από τη διακυβέρνηση
Σύριζα ενώ ερωτήματα εγείρει η συμμετοχή τους σε αυτήν από ήταν προδιαγεγραμμένη η πορεία της (πρόταση Σύριζα αρχές Ιουνίου για 3-4 δις νέα φορολογικά μέτρα,ανακοίνωση της συμφωνίας των 12 δις τον Ιούλιο και διατήρηση της στήριξης στην κυβέρνηση).
Αναμένεται να μείνει σε “ρηχά κοινοβουλευτικά νερά”.

Χρυσή Αυγή: Τα λόγια περιττεύουν. Ας σημειωθεί ότι, πέραν της φύσης της ως ναζιστικής οργάνωσης που θα έπρεπε να αρκεί για να μην ψηφιστεί, δεν έχει κανένα σχέδιο για την οικονομία ειδικά. Μάλιστα ενώ δηλώνουν ενάντια στο ευρώ και τα μνημόνια δεν επιθυμεί άμεση έξοδο από το ευρώ αλλά προϋποθέτει πρώτα ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Σαν να λέμε σε 5-10 χρόνια δηλαδή, μέχρι τότε τι θα κάνουν όμως; Μάλλον ανεβασμένα ποσοστά λόγω της κατάστασης στο προσφυγικό.

Ποτάμι: Κέρδισε εντυπώσεις στο ντιμπέιτ και στην ψήφιση της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου για την έλλειψη επιθετικότητας και εκδικητικότητας απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι νέο κόμμα που επενδύει σε ρητορική απέναντι στην πρακτική των κομμάτων που όχι μόνο κυβέρνησαν αλλά είχαν γενικότερη δράση προ κρίσης. Θεωρείται όμως όμορο της ΝΔ και του Πασόκ, ενώ ο αρχηγός του διαπλεκόμενος. Η τρίτη θέση είναι ο στόχος, απέχει όμως.

ΚΚΕ: Κλασική συνταγή λαϊκού μοναχικού μονοδρόμου. Ιστορικό κόμμα που ίσως αδικεί και τον εαυτό του στην τελική. Ακόμα και με τη ΛΑ.Ε. ανακάλυψε διαφορές. Πιστό στις αρχές του πάντως επιλέγει ως μόνη λύση την ανατροπή του καπιταλισμού μέσα από την έξοδο από την Ε.Ε. συνολικά και αδιαπραγμάτευτα.
Αμφίβολα τα εκλογικά οφέλη που θα έχει από την πτώση του Σύριζα αφού για αυτά τον πρώτο λόγο έχει η ΛΑ.Ε.

ΑΝ.ΕΛ.: Φαίνεται να μην μπαίνει στη νέα Βουλή και μάλλον δεν θα κάνει την ανατροπή αυτή τη φορά. Ίσως καλύτερα μιας και στην προεκλογική περίοδο (αλλά και κατά την κυβερνητική θητεία) αναλύθηκε σε πομπώδη σχόλια, υπερβολές και σκανδαλολογία δίχως αύριο. Η συντηρητική παρουσία τους στην κυβέρνηση την πήγε πίσω κατά κύριο λόγο όσον αφορά τα κοινωνικά θέματα. Μάλλον ευτυχές αν αποχωρήσουν.

Πα.σό.κ: Η φθορά που υπέστη τη διετία 2010-11 δεν του δίνει ελπίδες να ανακάμψει, έχει περιοριστεί σε επικουρικό ρόλο για όποιον βγει πρώτος. Βελτιώθηκε ο λόγος του αφότου έφτασε σε μονοψήφιο ποσοστό (απορίας άξιον γιατί όλα τα κόμματα το παθαίνουν αυτό όταν απομακρυνθούν υπερβολικά από την εξουσία), το βαραίνει όμως κυβερνητική ιστορία εικοσαετίας και έχει γίνει συνώνυμο του μνημονίου καθώς αυτό εισήγαγε το πρώτο στην ελληνική πραγματικότητα και ψήφισε και τα τρία μνημόνια. Η συνεργασία με ΔΗΜ.ΑΡ. δεν αναμένεται να προσδώσει ιδιαίτερα οφέλη.
Ένωση κεντρώων:  Άφθαρτη κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά αφού βρίσκεται στο περιθώριο στο σύνολο του πολιτικού της βίου έκανε ξαφνική εμφάνιση στις εκλογές του Ιανουαρίου και πλέον θεωρείται πως έχει σίγουρη είσοδο στη βουλή. Προσωποκεντρικό κόμμα που έρεπε μεταξύ αστείου και σοβαρού τα τελευταία χρόνια, με κάποιες ωραίες ιδέες για το δημόσιο που χάνονται όμως από τις λεκτικές υπερβολές του αρχηγού του που υποστήριξε μέχρι και ότι η Θεσσαλονική θα ονομαστεί “ιερά πόλη της Θεσσαλονίκης” επειδή από αυτήν αναδείχθηκε εκλογικά, ενώ καταφεύγει σε μανιχαϊστικές τακτικές για να καταδείξει ότι μόνο αυτός είναι καλός και κατάλληλος.
Αν δεν φτάναμε στην πλήρη απογοήτευση πιθανότητα ούτε αυτός θα είχε θέση στη Βουλή, αλλά τώρα έχει.
*Οι απόψεις είναι καθαρά προσωπικές.
**Στα μεγάλα κόμματα και δη στον πρώην βασικό κυβερνητικό, υπήρξε αναγκαστικά μεγαλύτερη ανάλυση.