Πώς θα κάνουμε και την Πολιτική ”viral”;

Ζούμε στην εποχή που οι πληροφορίες που λαμβάνουμε καθημερινά είναι υπερβολικά πολλές. Είναι η εποχή των Social Media. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε τις ιδέες μας με άλλους ανθρώπους, να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε αλλά και να διαφωνήσουμε. Αυτή η εύκολη πρόσβαση που έχουμε πια στο διαδίκτυο θα έπρεπε να είναι καταλυτικός παράγοντας  στη διαμόρφωση της πολιτικής ιδεολογίας μας. Με μία απλή αναζήτηση μπορούμε να κατεβάσουμε ηλεκτρονικά βιβλία, να διαβάσουμε άρθρα που μας ενδιαφέρουν ή ακόμα και να δούμε κάποιο πολιτικό-ιστορικό ντοκιμαντέρ στο Netflix ή αλλού. Και όμως με όλα αυτά, συνεχίζουμε -τουλάχιστον στη χώρα μας- να αγνοούμε τα πολιτικά δρώμενα, να αδιαφορούμε, ακόμα και να τα απαξιώνουμε ολοκληρωτικά. Γιατί όμως δεν μπορούμε να κάνουμε ”viral” τον πολιτικό διάλογο και την πολιτική σκέψη αφού έχουμε τόσα μέσα στη διάθεσή μας;

Η Πολιτική στην Αρχαία Ελλάδα

Η έννοια της πολιτικής και του ”πολίτη” ήταν εξαιρετικά σημαντική στην ίδια μας τη χώρα. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον εαυτό τους πολίτες και ένιωθαν ότι ανήκαν σε μία ομάδα που αποτελούνταν από ίσους ανθρώπους. Σε αυτήν την κοινωνία ο πλούτος ή η καταγωγή του καθενός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Οι Αθηναίοι πολίτες της αρχαίας Ελλάδας ένιωθαν σαν ένα ενιαίο ”σώμα”. Όποιος δεν ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά, αλλά προσπαθούσε απλώς να ωφεληθεί, ονομαζόταν ”ιδιώτης”. Αν μεταφέρουμε τη λέξη στα Greeklish, προκύπτει η λέξη ”idiot” που έχει εννοείται αρνητική χροιά. Για να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο την πολιτική κουλτούρα εκείνων των ανθρώπων θα πρέπει να ανασύρουμε στη μνήμη μας τη ζωή του Σωκράτη.

Ο Σωκράτης, που θεωρούνταν ένας τελείως ειρωνικός άνθρωπος, εξέφραζε συνεχώς τις διαφορετικές ιδέες του ή διαφωνούσε με πολλά πράγματα, κάτι που συχνά τον οδηγούσε σε μεγάλους μπελάδες. Ο Σωκράτης κατέληξε να καταδικαστεί σε θάνατο γιατί θεωρήθηκε επικίνδυνος για τα λεγόμενα του. Εδώ όμως πρέπει να προσέξουμε τα εξής. Ο Σωκράτης δηλητηριάστηκε με κώνειο γιατί η κοινωνία στην οποία ζούσε δεν επέτρεπε ένας πολίτης να θανατωθεί με βάρβαρο τρόπο. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ενώ οι φίλοι του Σωκράτη προσπάθησαν να σώσουν το δάσκαλό τους από το θάνατο τους προτείνοντας του να διαφύγει από την Αθήνα, εκείνος το αρνήθηκε. Αυτό γιατί ο Σωκράτης δεν ήθελε να υπερβεί το νόμο αλλά να θυσιάσει τη ζωή του για τα λεγόμενα του και τη δημοκρατία. Επίσης το να ξεφύγει από την πόλη, θα ήταν ασέβεια απέναντι στους συμπολίτες του και τον ίδιο το νόμο. Πώς λοιπόν καταλήξαμε από μία τέτοια κοινωνία όπου η δημοκρατία και τα κοινά είχαν τόσο βαρύγδουπη έννοια, στην πλήρη απέχθεια για το κράτος, τα κοινά ή ακόμα και τους συμπολίτες μας;

Η αλήθεια είναι απλή αλλά αρκετά πικρή και σκληρή. Η χώρα μας έχει περάσει από χίλια κύματα τον τελευταίο αιώνα. Συνοπτικά, πέρασε πολέμους, έζησε κατοχή, αιματηρές εμφύλιες διαμάχες και κατέληξε με μια Δικτατορία. Και η εποχή ακριβώς μετά τη Δικτατορία είναι η γνωστή Μεταπολίτευση. Εδώ είναι που θέλω να εστιάσω. Η Ελλάδα έζησε κυριολεκτικά μισό αιώνα με τον δικομματισμό. Το αν αυτό είναι καλό ή κακό είναι στην αντίληψη του κάθε αναγνώστη. Αυτή η Ελλάδα λοιπόν αυτών των χρόνων έχει ένα τεράστιο πρόβλημα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την παιδεία. Οι μαθητές δεν έχουν την ευκαιρία από μικροί να μάθουν για ιδεολογίες και πολιτικά συστήματα, αφού κανένα μάθημα δεν ακουμπάει στην ουσία αυτά τα θέματα. Ειδικότερα οι Έλληνες που μεγάλωσαν από τη δεκαετία του 2000 και μετά, βρέθηκαν απέναντι σε ένα τεράστιο εμπόδιο.

Η οικονομική κρίση έπληξε τη χώρα μας , και μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων βρέθηκε στο κενό. Η ανεργία χτύπησε την πόρτα νέων πτυχιούχων, οι οποίοι άρχισαν να χάνουν κάθε ελπίδα, ενώ οι κυβερνήσεις που έδιναν και έπαιρναν ανά τα χρόνια δε μπορούσαν να βάλουν ένα τέλος στον οικονομικό κατήφορο. Μια γενιά που μεγαλώνει μέσα σε συνεχόμενες πολιτικές αποτυχίες, είναι πολύ εύκολο να χάσει την εμπιστοσύνη της. Το κλίμα που δημιουργήθηκε έντονα στη χώρα είναι αναμενόμενο, δηλαδή ότι η πολιτική είναι σαθρή και δεν αξίζει κανείς να ασχολείται. Και γιατί να ασχοληθεί κανείς αφού περνάνε τα χρόνια και κάνεις δε φαίνεται στην πολιτική σκηνή να θέλει ή να μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτή είναι μια λανθασμένη άποψη που όμως θα αναλυθεί λίγο παρακάτω.

Υφίσταται πια πρακτικά το πολιτικό τόξο;

Την τελευταία δεκαετία έχουμε δει πολλά στο ελληνικό κοινοβούλιο. Έχουμε δει νεοναζί να κάνουν την αίθουσα της Βουλής μπάχαλο, ενώ αναφέρονταν αρχικά απλά ως “ακροδεξιοί”. Έχουμε δει μια -κάποτε αριστερή παράταξη- να γίνεται έρμαιο καταστάσεων που την οδήγησαν να χάσει την πολιτική της ταυτότητα. Η ίδια παράταξη που το δημοψήφισμα που έγινε στη χώρα το 2015, μετέτρεψε το όχι των πολιτών σε ναι και άλλαξε πολιτική πλώρη μέσα σε μια νύχτα διώχνοντας υπουργό της. Πώς βέβαια να ξεχάσουμε και το γεγονός πως η ίδια παράταξη συγκυβέρνησε με ένα -κατά τα άλλα- “αντίπαλο” δεξιό κόμμα το οποίο και αυτό από τη θέση του άφησε πίσω την ιδεολογία του για να κυβερνήσει. Και το συμπέρασμα που προέκυψε τότε ήταν προφανές.

Υπάρχει κάποιος λόγος να ψηφίσουμε ένα ακριβές πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένη ιδεολογία αφού αν ανέλθει τελικά στην εξουσία θα αλλάξει πορεία; Και μάλλον αυτή η άποψη φαίνεται απολύτως δικαιολογημένη, μιας και η κοινή αντίληψη των καρεκλοκένταυρων στο ελληνικό κοινοβούλιο έχει πατήματα σε διάφορα πολιτικά στελέχη. Δε θα πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός της γενικότερης πολιτικής παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα όντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης συχνά περιορίζεται στην πολιτική που η Ένωση χαράσσει. Η Ευρώπη τείνει να μοιάζει όλο και περισσότερο σε ομοσπονδιακό κράτος, κάτι που πολλοί Ευρωπαίοι βρίσκουν τελείως λανθασμένο. Ο λόγος που διαφωνούν είναι ότι αρχίζει να χάνεται η πολιτική ταυτότητα του κάθε κράτους και τα πάντα στην πολιτική σκηνή είναι προδιαγεγραμμένα από πολιτικές ισχυρότερων κρατών.

Πώς θα έρθουν πίσω οι Έλληνες στην πολιτική;

Με βασικές αλλαγές, είναι η απάντηση. Πρώτα από όλα στην παιδεία. Κάθε μαθητής θα πρέπει να διδάσκεται καταρχήν την ελεύθερη βούληση και να αναπτύσσει την κριτική του ικανότητα. Το σχολείο έχει την υποχρέωση να εμφυσήσει την αρετή της Δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης. Σε ποια κοινωνία άραγε που θέλει να λέγεται δημοκρατική και ελεύθερη, η γνώση για τα κοινά απαξιώνεται; Το σχολείο όντας αρωγός στην εκμάθηση Πολιτικής συμπεριφοράς στους νέους πρέπει να δείξει στο μαθητή τη σημασία να έχει λόγο στην πολιτική. Με το να αναπαράγεται η άποψη ότι η Πολιτική σκηνή είναι στρεβλή, απομακρύνονται όλοι οι πολίτες από αυτήν. Κάθε πολίτης πρέπει να αποδεχτεί την καταλυτική θέση του στη λειτουργία της κοινωνίας και να πάρει το μέλλον στα χέρια του, κάνοντας τις πολιτικές επιλογές του. Ακόμη, η υγιής πολιτική συζήτηση είναι το παν. Κάθε άνθρωπος πρέπει να διδαχτεί από μικρή ηλικία ότι πρέπει να ακούει όλες τις απόψεις είτε συμφωνεί είτε όχι. Αντιθέτως θα οδηγηθεί σε μια ατέρμονη διαμάχη που δεν αξίζει στη δημοκρατία.

Συμπερασματικά, πρέπει χωρίς “ναι μεν αλλά” να συμμετέχει ο καθένας μας στη λήψη αποφάσεων της κοινωνίας. Αυτή εξάλλου είναι η έννοια της έμμεσης δημοκρατίας. Οι πολίτες δίνουν την ευκαιρία σε ίσους συμπολίτες τους μέσα από τη ψήφο, να εκφράσουν τις ιδέες τους και να παράξουν έργο. Το απολιτίκ, που τόσο “πουλάει” σήμερα δεν έχει κανένα νόημα. Πάντα θα υπάρχουν λαμπρές προσωπικότητες στην πολιτική που θα θελήσουν να πράξουν σωστά το έργο τους. Αν δεν πάρουμε και εμείς την ευθύνη για τις πολιτικές μας επιλογές και εθελοτυφλούμε ή αδιαφορούμε ο κατήφορος θα συνεχίζεται για πάντα..

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο