Πηγή Φωτογραφίας

Τις προάλλες, και καθώς περίμενα με τον προσήκοντα εκνευρισμό το ασανσέρ της σχολής να προσγειωθεί στα πόδια μου, παρατήρησα μία ανακοίνωση που με έκανε να ξεχάσω λίγο το δικό μου άγχος και να φανταστώ τη θλίψη μιας άλλης μερίδας ανθρώπων. Για να μη μακρηγορώ, η ανακοίνωση ανέφερε: “Συλλέγουμε είδη υγιεινής, τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα για τους πληγέντες της Δυτικής Αττικής.” Αν και η εν λόγω υπενθύμιση προερχόταν από κομματική παράταξη, προς στιγμήν με χαροποίησε η κινητοποίηση νεαρών συμπολιτών μου για την ανακούφιση κάποιων άλλων που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί αυτό το χειμώνα.

Και μετά- ενόσω το ασανσέρ με οδηγούσε στην αίθουσά μου- αναλογίστηκα τη ζημιά που προκάλεσε το πρωτοφανές μένος των φετινών καταιγίδων. Είδαμε αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα μέσω των ασφαλών οθονών μας, καταμετρήσαμε μαζί με τους ρεπόρτερ νεκρούς (παραπάνω από 22 για όσους ενδιαφέρονται για τα στατιστικά) και θυμώσαμε με την πολιτεία για το πόσο απερίσκεπτα έδωσε τις απαραίτητες άδειες στους κατοίκους της Δυτικής Αττικής για να χτίσουν, όταν ένα τέτοιο πλάνο ήταν κάτι παραπάνω από επικίνδυνο. (Για να καταστεί σαφές το προαναφερθέν, η ασύδοτη οικοδόμηση συνιστά τροχοπέδη για τα φυσικά φαινόμενα, καθώς η δίοδος των ρεμάτων εμποδίζεται με αποτέλεσμα αυτά να μη μπορούν να καταλήξουν στη θάλασσα.)

Τα κάναμε όλα αυτά, με αποκορύφωμα την “ηλεκτρονική διαδήλωση” στα social media, όπου ο καθένας πλέον μπορεί να διαολοστέλνει ή να επικροτεί με θέρμη το οποιοδήποτε συμβάν. And then, what? Ο χειμώνας θα παρέλθει, όλο και κάποιο δυσάρεστο γεγονός θα μας αποσυντονίσει, ώστε να αρχίσουμε να ρίχνουμε βολές προς την κατεύθυνσή του. Και οι κάτοικοι της Μάνδρας; Οι νεκροί; Ο επόμενος χειμώνας;

Είναι γνωστή η ρήση “το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού.” Άρα; Άρα, κινητοποιείται η διοικούσα αρχή για να προβεί σε αναστολή και παρεμπόδιση έργων που στο πέρας του χρόνου, μπορεί να αποβούν μοιραία για τους αδαείς ενοίκους τους; Πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα δεν είναι θέμα “εξουσίας” αυτή τη φορά. Δεν περιμένουμε δηλαδή από δημάρχους και δικαστές να βγάλουν λόγους που θα αποτρέψουν τον κόσμο από το να χτίσει. Να χτίσει κι άλλο. Να χτίσει όπου επιθυμεί.

Έχω την εντύπωση, ότι το ζήτημα αυτό, είναι καθαρά θέμα παιδείας. Παιδείας και σεβασμού προς τη φύση. Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχουμε μάθει να ανακυκλώνουμε σωστά (τι μπλε, τι πράσινος ο κάδος, βαριέμαι να περπατήσω πέντε βήματα, ώστε να δω το πλαστικό μπουκάλι μου να επαναχρησιμοποιείται), ενώ αντίθετα έχουμε εντρυφήσει στο να πετάμε γόπες στο πάτωμα/ γρασίδι. Με το πέρας μιας παράστασης ή συναυλίας (να μην επεκταθώ στο κάμπινγκ) αφήνουμε τα σκουπίδια σαν άλλα στολίδια της γης, “επειδή δεν είναι δικά μας”.

Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με την αχαλίνωτη οικοδόμηση. Λέμε “εγώ θέλω να χτίσω εδώ” χωρίς να υπολογίζουμε τους παράγοντες της φύσης. Μας αρκεί σαν αντεπιχείρημα το ότι ο γείτονας τα κατάφερε. (Άρα και εγώ μπορώ).

Όπως και να’ χει ωστόσο, η φύση είναι παντοδύναμη. Μας το θυμίζει συχνά, πότε με τη δύναμη ενός σεισμού, πότε με τις πλημμύρες και κυρίως με τους νεκρούς της. Ίσως κάποτε να ευαισθητοποιούμε αρκετά. Άλλωστε, όπως επισημαίνει και ο Λουντέμης “Το ίδιο λάθος δε γίνεται δυο φορές. Τη δεύτερη φορά είναι επιλογή.”

Και η επιλογή κι άλλων νεκρών δεν τιμάει, νομίζω, κανέναν μας.