Περί Παρέλασης
Κάποτε, ένας φίλος μου ρώτησε έναν γνωστό του μπροστά μου τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Κα αυτός απάντησε “την παρέλαση”. Ημασταν όλοι 13.
Το γέλιο μετά από εκείνη την απάντηση έγινε κλαυσίγελος και μας προσγείωσε στην όχι και τόσο ρομαντική πραγματικότητα.
Η είδηση
Σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ.5 του Προεδρικού Διατάγματος 79/2017 ως σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου θα ορίζονται τελειόφοιτοι δημοτικού μετά από κλήρωση.
Η άποψη
Το να θεωρούμε επιβράβευση το να κρατάει ένα παιδί με καλό βαθμό τη σημαία είναι αστείο και μας αποπροσανατολίζει από τον σκοπό της μάθησης που σίγουρα δεν είναι να κρατάει τη σημαία ή να πάρει κανένα απουσιολόγιο. Υποτίθεται ένας μαθητής διαβάζει για να μάθει, γιατί η γνώση είναι δύναμη. Πίσω από το απουσιολόγιο και τη σημαία κρύβεται ένα ολόκληρο σύστημα σκέψης μικροαστισμού, επίδειξης και διαστρέβλωσης του σκοπού της ενασχόλησης με την παιδεία. Είναι υποτιμητικό να θεωρεί η κοινή γνώμη ότι ένα 12χρονο παιδί που δεν έχει κατανοήσει πλήρως την έννοια της εθνικής συνείδησης να θεωρεί την ιδιότητα του σημαιοφόρου επιβράβευση των κόπων του. Υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από την προσωπική εξέλιξη για ένα μαθητή χωρίς να κυνηγά τίτλους επιτυχίας;
Είναι αφελής ο συλλογισμός της έννοιας της σημαίας: Η ελληνική σημαία είχε νόημα όταν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και οι παραλίες ήταν ελληνικές. Στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία του πλανήτη μας που βρίσκεται στα χέρια του 1% οι εθνικές σημαίες συνιστούν την απόλυτη παραπλάνηση του λαού έτσι ώστε να ταυτιστεί εθνικά με ένα κράτος που το κυβερνούν ( άρα και διατάζουν το λαό) ατομιστές, φιλόδοξοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ας μην ξεχνάμε πως γενιές νωρίτερο, η ιδιότητα του σημαιοφόρου ήταν αποκλειστικά αποστολή των ψηλότερων της τάξης. Προπαγανδιστικό αισθητικά μήνυμα που θύμιζε την αρεία φυλή ενός κακού ναζιστικού φαντάσματος αν λάβουμε υπόψιν μας τα χωρία από τον “αγώνα του” που αναφέρονται στην νεολαία.
Τιμάς το παρελθόν σου μαθαίνοντας ιστορία και συμμετέχοντας σε σοβαρές εορταστικές-επιμορφωτικές εκδηλώσεις. Η όλη συζήτηση δεν θα είχε κανένα νόημα από τη στιγμή που θεωρούμε ότι τιμούμε πρόσωπα που είτε θυσιάστηκαν είτε έγιναν θύματα των άγριων καιρών τους με το να παρελαύνουν παιδάκια με στρατιωτικό βήμα. Είναι ένας τρόπος απομίμησης των στρατιωτικών παρελάσεων που εξ ορισμού έχουν άλλο νόημα. Η απόπειρα μίμησης αυτού του είδους των παρελάσεων θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως τρόπος ταύτισης της νέας γενιάς με τους στρατιώτες σε περίοδο πολέμου που παρατάσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν γραμμή μάχης ή νικηφόρα παρέλαση μετά από μια εδαφική κατάκτηση.
Και τέλος πάντων, αριστεία για ποια παιδεία; Αριστεία για την στείρα απομνημόνευση; Για το αναμάσημα της απλοϊκής εθνοκεντρικής ιστορίας και της διαιώνισης συντηρητικών και επιδεικτικών αξιών; Αριστεία για το ελληνικό σχολείο που πάντοτε στεκόταν κατώτερο των περιστάσεων;
Αριστεία για ποια παιδεία; Για να χαρακτηρίζει ο Σύλλογος ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων ¨σοβιετική νομοθέτηση” το να δέχεται ΑΜΕΑ παιδάκια; Αν υπάρχει κράτος, θα πρέπει να τους αφαιρέσει την άδεια.
Πόσο ειλικρινής είναι η πρόθεση της διαιώνισης της αριστείας για προσωπική εξέλιξη και ευγενή άμιλλα; Πόσο κοντά είναι η βαθμοθηρία και πόσο μακριά η αυτομόρφωση και η πρωτοβουλία μάθησης;
Οποιαδήποτε ταύτιση της αριστείας με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κάθε είδους διαγωνισμούς είναι αστείος λαϊκισμός.
Το τι γίνεται κάθε χρόνο στις παρελάσεις ( https://naieisaimisogynis.com/2015/10/29/o-polemos-tis-foustas/ ) φανερώνει το κατά πόσο οι άνθρωποι τιμούν τους λόγους των παρελάσεων.
Αντιδράσεις
Η αλλαγή αυτή αποδοκιμάστηκε από μεγάλη μερίδα κόσμου θεωρήθηκε κατάργηση της αριστείας.
Στέλεχος ΝΔ: «[…]Επειδή αν δεν προσπαθήσεις για κάτι (σ.σ. τη σημαία), δεν το εκτιμάς κιόλας[…]» Άρα, ο κακός/ μέτριος μαθητής επειδή για τον α ή β λόγο δεν μπορεί να γίνει σημαιοφόρος δεν εκτιμά τη σημαία και δεν είναι άξιος να τη κρατήσει. Μάλιστα.
Οι άριστοι που κραυγάζουν για τις σημαίες είναι αυτοί που πουλάνε πατριωτισμό έχοντας καταχραστεί δημόσιο χρήμα και υπερχρεώσει την Ελλάδα.
Μιλάνε για την αριστεία οι ηττημένοι του 45, τα ζόμπι αμορφωσιάς με αρνητικό δείκτη νοημοσύνης και αδικαιολόγητο κόμπλεξ ανωτερότητας.
Θλιβερότερη όμως ήταν η στάση των γονέων. Τσακωμοί για βαθμούς και σημαίες σαν να μην είναι πολιτισμένοι. Τα παιδιά δεν τα ρώτησε κανείς όμως μιλάνε όλοι για λογαριασμό τους.
Η όλη συζήτηση φωνάζει εγκατάλειψη. Θυμωμένοι μέσα στα ερείπια των φιλοδοξιών μας μάς απασχολούν πάντα τα δευτερεύοντα, το πως κλονίζεται το φαίνεσθαι μας και συγκεκριμένα πώς θα “δωροδοκούμε” την κλίση προς τα γράμματα σ’ ενα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι για λίγους, τους έχοντες.
