Περί ισότητας
Η ιστορία, αν και θηλυκού γένους φέρθηκε άδικα στις γυναίκες. Αυτό ίσως να συνέβη γιατί η φύση της την περιορίζει στο να «την πατρονάρει» αυτός ο άλλος που τυχαίνει να κυριαρχεί την κάθε περίοδο του κύκλου της. Η σωματική υπεροχή του άνδρα, όπως υποστηρίζουν πολλοί, τον έκανε κυρίαρχο και του έδωσε το σκήπτρο της εξουσίας ,αποκλείοντας τη γυναίκα από την ιστορία. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…..
Το πρωτόγονο θηλυκό γεννάει αβοήθητο μπροστά στα άλλα μάτια των μελών της «αγέλης». Ο τοκετός συνοδεύεται από αίμα και το αίμα στα μάτια του πρωτόγονου συνδέεται με το θάνατο. Η γυναίκα-μάνα μετατρέπεται σε ον μαγικό, αφού μπορεί ανάμεσα από τα σκέλια της να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή: ένα μικρό, καινούργιο ον, που είναι μεν ανίσχυρο, αλλά κουβαλάει ακέραιη την ελπίδα. Ο πυρήνας, η βασίλισσα της ομάδας είναι η μάνα-αρχηγός σ’ ένα καθεστώς που κράτησε πάμπολλα χρόνια. Και ο άνδρας; Εκτός από εκστασιασμένος μπροστά στη γυναίκα που γεννάει, τι άλλο είναι; Προσπαθεί με έναν τρόπο να επιβληθεί και να γοητεύσει τη γυναίκα και τον βρίσκει. Δεν είναι άλλος από τον πόλεμο.
Εκβάλλει ουρανομήκεις πολεμικές κραυγές και κάνει πράξεις απίστευτης αγυρτείας. Από τη στιγμή που συνειδητοποιεί το ρόλο του στην αναπαραγωγή γίνεται ασύστολος. Έτσι η μητριαρχία εγκαθίσταται από την πατριαρχία. Η ανθρωπότητα μεγαλώνει με μητρική γλώσσα και πατρική γη. Δημιουργούνται ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη, ο Αγαμέμνονας, η Ιφιγένεια, η Κλυταιμνήστρα. Ποιος θα σκοτώσει ποιον; Πώς η βασίλισσα Μήδεια διέθετε την επίγνωση του σώματος της, αφού ερωτεύτηκε τρελά τον Ιάσονα, πρόδωσε για χάρη του τον πατέρα της και σκότωσε τα παιδιά της; πώς από αυτήν τη γυναίκα φτάσαμε στην αθλιότητα της Σταχτοπούτας που δεν διεκδικεί τίποτα άλλο από την εύνοια ενός πρίγκιπα; (Καταπληκτική Λίλη Ζωγράφου)
Δεν έχει σημασία το πως αλλά το αποτέλεσμα. Φτάνοντας στο σήμερα βλέπουμε να υπάρχει ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ισότητα. Η γυναίκα πλέον ψηφίζει, έχει άποψη, ελέγχει η ίδια το σώμα της και επιλέγει η ίδια τους συντρόφους της. Η απελευθέρωση της άλλαξε τα δεδομένα της οικογένειας και κατ’ επέκτασιν όλης της κοινωνίας. Τόσο η οικογένεια όσο και η κοινωνία εκδημοκρατίστηκε. Πλέον ο άνδρας δεν είναι η κολώνα του σπιτιού αλλά βγήκε στο φως και η Καρυάτιδα-γυναίκα.
Το ζευγάρι μοιράζεται τις οικιακές δουλειές, άνδρας και γυναίκαι έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και η αγάπη που τους ενώνει δεν έχει τη μορφή dux- ancilla, αλλά διαπνέεται από αμοιβαίο σεβασμό που ξεπερνά τους έμφυλους κοινωνικούς ρόλους και πλησιάζει στην ανθρώπινη υπόσταση του ατόμου, ως όντος. Και ΝΑΙ υπάρχει οικογένεια χωρίς απογόνους, όπως ακριβώς υπάρχει και ελευθερία μονομερούς εγκατάλειψης (στην εσχάτη των περιπτώσεων).
Η κατάσταση που μόλις περιέγραψα απευθύνεται στην ουτοπία των δεοντολογικών ρόλων των φύλων μέσα στην οικογένεια. Μπορεί η γυναίκα να εργάζεται, άλλα μέσα στο σπίτι διατηρεί όλο ή έστω το περισσότερο βάρος των ευθυνών. Διατηρεί την αποκλειστικότητα στο νοικοκυριό και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ακόμα και στο μαγείρεμα. Παράλληλα, βλέπουμε τον Έλληνα -σύζυγο -πατέρα να μην έχει επωμιστεί τις ευθύνες που του αναλογούν. (Προσωπικά δεν εχω ακούσει κανένα άνδρα να αναρωτιέται πώς να συνδυάσει καριέρα και οικογένεια).
Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως μόνο η νομική κατοχή της ισότητας των 2 φύλων (δεν υπάρχει ούτε καν οικονομική) δεν είναι αρκετή ώστε η ελληνική κοινωνία να αποβάλλει τον πατριαρχικό της χαρακτήρα και να γίνει μια κοινωνία ισότητας. Η κατάργηση της προίκας, ας μην ξεχνάμε πως είναι νωπό φαινόμενο.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια επανάσταση συνειδήσεων τόσο στους άνδρες τόσο και στις γυναίκες. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως ο ρεαλισμός είναι η αλάνα του κυρίαρχου και πως εν έτει 2017 δεν υπάρχει κανένας κυρίαρχος και κανένας υποτακτικός. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια κοινωνία που τα μέλη της απολύουν τις εγκύους για να αποφύγει την άδεια μητρότητας; σε μια κοινωνία που συγχέεται ακόμη ο φεμινισμός με τη μητριαρχία; όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι αποκλάδια της έλλειψης στοιχειώδους ανθρωπιστικής παιδείας;
Σε αυτό το σημείο προτείνω την αναδιαμόρφωση της ελληνικής παιδείας που μέσα από τα σχολικά της βιβλία (βλ. Θρησκευτικά Γ λυκείου ) περνά το μήνυμα της πατριαρχίας. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια παίζουν τα ΜΜΕ που καλό θα ήταν να προβάλλουν το δεοντολογικό πρότυπο της ελληνικής οικογένειας και να σταματήσουν να αναπαράγουν λανθάνοντα μισογυνιστικά πρότυπα (βλ. χαζή ξανθιά ).
Θα μπορούσαν να γίνουν και άλλα πολλά, άλλα δεν τα γράφω γιατί είμαι σίγουρη ότι ούτε καν συνεχίσατε την ανάγνωση σας μέχρι εδώ.
Η αληθινή γέννηση του ανθρώπου ξεκινά με την αφύπνιση, όταν αρχίζει να σκέπτεται και να ενεργεί αυτόβουλα. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έγιναν πρόοδοι στην ελληνική κοινωνία. Αυτοί οι πρόοδοι όμως είναι καρποί πολύχρονων προσπαθειών και αιματηρών συγκρούσεων. Μα δεν έχει σημασία. Άνθρωποι χωρίς πληγές είναι άνθρωποι χωρίς παρελθόν…
Long after, Oedipus, old and blinded, walked the roads.
He smelled a familiar smell
it was Sphinx
Oedipus said » i want to ask one question.
Why didn’t I recognized my mother?»
«You gave the wrong answer», said Sphinx
«But that was what made everything possible,» said Oedipus
«No,» she said. When i asked, what walked on four legs in the morning,two at noon and three in the evening,you answered,
Man.
You didn’t say anything about woman»
«when you say Man», said Oedipus
‘You include women too.
Everyone knows that.»
She said, «that’s what you think.»
By: Muriel Rukeyser
