Πηγή φωτογραφίας

Σε μία κοινωνία που μεταβάλλεται με αστραπιαίους ρυθμούς σίγουρα δεν μπορούν να λείπουν τα μεγάλα προβλήματα, που αφήνοντας τα άλυτα, κλειδώνουμε και σφραγίζουμε την υγιή εξέλιξη του αύριο. Τα θύματα πολλά. Εκείνο που όμως με πικραίνει πιο πολύ είναι εκείνο που είναι εκτεθειμένο πιο πολύ. Το παιδί.

Το παιδί υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το πρώτο θύμα της πρωτόγονης βίας των μεγάλων. Η κακοποίησή του, μοιάζει με μια πολυτάλαντη ηθοποιό η οποία μπορεί να μεταμφιεστεί σε σωματική, ψυχική, σεξουαλική και ως εξίσου κακοποιός παραμέληση, η οποία αποτελεί το πιο μελανό στίγμα της ιστορίας του γένους των ανθρώπων.

Σε μία χώρα όπου φορείς και οργανισμοί προσπαθούν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν στην αντιμετώπιση της κακοποίησης, έρχονται κάποια συμφέροντα κάποιων «σπουδαίων ανίκανων» ανθρώπων και γκρεμίζουν κάθε προσπάθεια. Απλά και μόνο γιατί έτσι θέλουν. Απλά και μόνο γιατί μπορούν. Γιατί απλά και μόνο με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα. Έτσι απλά τα γκρεμίζουν όλα, ξεχνώντας το δικό τους παρελθόν. Ξεχνώντας τα δικά τους βιώματα. Ξεχνώντας τη δική τους συμπεριφορά και τα δικά τους λάθη απέναντι στα παιδιά τους. Όλα στο βωμό της τέλειας εικονικής γυάλας που επιλέγουν να ζουν. Απλά και μόνο γιατί έτσι πρέπει να είναι η κοινωνία σήμερα.

Το φαινόμενο της κακοποίησης των παιδιών είναι οικουμενικό. Αφορά χώρες και ηπείρους, πόλεις και χωριά. Πλούσιους και φτωχούς, ψηλούς και κοντούς, λεπτούς ή παχύσαρκους ανθρώπους. Μορφωμένους και αμόρφωτους. Συμπολίτες και γείτονες. Τους ίδιους μας τους γονείς. Η κακοποίηση συνηθίζει να πρωταγωνιστεί σε περιόδους που η χώρα αντιμετωπίζει έντονα οικονομικά προβλήματα καθώς σε τέτοιες περιόδους τα παιδιά αποτελούν τον  «εύκολο» στόχο. Ένα στόχο ανοιχτό και απροστάτευτο σε όλες τις επιθέσεις, όλων των ειδών. Ένα στόχο χωρίς εμπόδια, χωρίς φόβο για τις συνέπειες της κακοποίησης αυτής.

Στις μέρες μας, όλο και περισσότερα περιστατικά εμφανίζονται με παιδιά που έχουν υποστεί κάποια μορφή κακοποίησης, είτε από το οικογενειακό είτε από το κοινωνικό-σχολικό περιβάλλον. Και σκέφτομαι πως υπάρχουν και άλλα πόσα που δεν γνωρίζουμε και πιθανόν και να μη τα γνωρίσουμε και ποτέ.

Παρατηρώντας τη γενιά αυτή θεωρώ πως πρέπει να αναφερθώ στη συναισθηματική παραμέληση, καθώς παρουσιάζονται πολλά κρούσματα αυτής της μορφής σε περιόδους κρίσης. Αποτελεί μία μορφή που την αγνοούμε, την προσπερνούμε και δεν της δίνουμε την προσοχή που χρειάζεται, καθώς οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας κυρίως τις πιο ακραίες μορφές της κακοποίησης (π. χ. σεξουαλική). Ωστόσο, δυστυχώς, η κακοποίηση δεν έχει μόνο μία μορφή.

[widget id=”text-6″]

Η συναισθηματική παραμέληση λοιπόν αφορά τα συναισθήματα των παιδιών που δεν γίνονται αντιληπτά από τους γονείς ή συναισθήματα που χρειάζεται να πάρει ένα παιδί από εκείνους στα οποία όμως οι ίδιοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν επαρκώς. Το γεγονός ότι ένα συναίσθημα δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Υπάρχουν πολλές πορείες που μπορεί να ακολουθήσει ένα συναίσθημα καλά κρυμμένο. Και σίγουρα θα φτάσει η στιγμή που θα εκδηλωθεί με μια μορφή απρόσμενη. Και τότε δημιουργείται η μεγάλη απορία στους γονείς, π. χ. “Μα εγώ του τα προσφέρω όλα, τι του λείπει και φέρεται- αντιδρά έτσι;” Ίσως να του λείπεις εσύ. Η ύπαρξή σου ως άνθρωπος αγαπητέ γονέα. Ίσως να του λείπει χρόνος μαζί σου. Η στοργή σου, η φροντίδα σου, η αγάπη σου, η αγκαλιά σου. Πράγματα απλά αλλά τόσο σημαντικά, που δεν χρειάζονται κόπο παρά μόνο χρόνο. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη ένα παιδί και όχι όλα όσα εμείς φανταζόμαστε ότι θέλει.

Και αναφέρομαι κυρίως στους γονείς, καθώς η υγιής συναισθηματική, ψυχική υγεία ενός παιδιού θα πρέπει να παίζει πρωταρχικό ρόλο στις αρμοδιότητες ενός γονέα. Όλα ξεκινούν από το σπίτι και πολλά μπορούν να αλλάξουν μέσα σε αυτό.

Είναι φυσιολογικό σήμερα εξαιτίας της κρίσης, του μεγάλου αριθμού διαζυγίων και των μονογονεϊκών οικογενειών, του άγχους, των απαιτητικών προγραμμάτων εργασίας κ. α. να μένει ελάχιστος ελεύθερος χρόνος σε ένα γονέα. Ωστόσο για ένα παιδί και αυτό το λίγο μπορεί να φτάνει από το τίποτα. Αν έστω και αυτό το λίγο αξιοποιείται ποιοτικά είναι αρκετό. Αν έστω και αυτό το λίγο είναι ήρεμο, χωρίς εντάσεις και φωνές, αφιερωμένο εξ’ ολοκλήρου στο παιδί.

Σίγουρα δεν μπορεί να γίνει ένα παιδί τέλειο, ούτε να νιώθει συνέχεια καλά. Το τέλειο παιδί δεν υπάρχει άλλωστε, ούτε και ο τέλειος άνθρωπος. Δεν μπορώ να φανταστώ μια κοινωνία με τέλειους ανθρώπους γιατί φαντάζει εξωπραγματικό. Μπορώ όμως να φανταστώ μια κοινωνία με ευτυχισμένα παιδιά. Την ευτυχία άλλωστε ένα παιδί μπορεί να την πάρει από την οικογένειά του.

Κάθε παιδί αποτελεί μοναδικό και απαραίτητο θεμέλιο για το μέλλον αυτού του κόσμου. Οφείλουμε να τα φροντίζουμε και να τα προστατεύουμε ώστε να παίρνουν γερές βάσεις και να προσθέτουν σε αυτή τη ζωή ένα καλύτερο και ομορφότερο αύριο. Δίνοντας τους αυτά που πραγματικά χρειάζονται, αγάπη, φροντίδα, παιδεία, ελευθερία, τα βοηθούμε να σταθούν γερά στα πόδια τους και να δημιουργήσουν ένα δικό τους υγιή κόσμο όπως τον ονειρεύονται. Ας φροντίσουμε όλοι μαζί λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία με πιο χαμογελαστά παιδιά.