Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο
Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου 2017: «Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος». Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Ιανουαρίου το Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης φιλοξένησε την παράσταση «Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο», στην αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης Μ2.
Στο άκουσμα της λέξης Ολοκαύτωμα, μία από τις πρώτες λέξεις που μας έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη «θύματα» . Οι Εβραίοι τα μεγαλύτερα θύματα της παράνοιας του Α. Χίτλερ. «Νεκροί». Σε τόσα εκατομμύρια ανέρχεται ο αριθμός των νεκρών του Ολοκαυτώματος. Η τραγωδία απερίγραπτη. Τι θα γινόταν όμως αν στη θέση της λέξης «θύματα», βάζαμε τη λέξη «άνθρωποι»; Τη λέξη «παιδιά»; Τότε η τραγωδία θα φάνταζε ακόμα πιο μεγάλη και η τρέλα που την προκάλεσε περισσότερο αποκρουστική.
9 παιδιά ανεβαίνουν στην σκηνή, παίρνοντας για μία ώρα τη θέση των Έστερ, Λίντια, Ματίλντε, Αλμπέρτο Σ., Λετίτσια, Τζοβάννι, Ντανιέλ, Αλμπέρτο Μ., Κλάουντιο (υπαρκτά πρόσωπα που έζησαν τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου), με σκοπό να επαναλάβουν λόγια και να μιμηθούν στιγμές, σαν αυτές που φιλοξένησε το Ιταλικό σχολείο Ουμπέρτο Πρίμο το σχολικό έτος 1941-1942. Να διαβάσουν εκθέσεις που γράφτηκαν τότε, να δώσουν απαντήσεις όμοιες με αυτές που πριν από 75 χρόνια έδιναν τα παιδιά στο δάσκαλό τους ελπίζοντας απλώς να επιβιώσουν τελικά του εφιάλτη που ζούσαν.
«Τι είναι ελευθερία για εσάς παιδιά;». «Να περπατάς ελεύθερος στο δρόμο», «Να εκφράζεις αυτό που πιστεύεις χωρίς να φοβάσαι». «Να φύγουν εκείνοι!». Ελευθερία για εκείνα τα παιδιά θα ήταν να μην στοιχειώνονται τα όνειρά τους από το φόβο των στρατοπέδων, από σειρήνες που ούρλιαζαν στο κεφάλι τους, σημάνοντας το θάνατο!
Η ιδανική τους πολιτεία έχει ένα σχολείο και ένα θέατρο και γέφυρες που θα ενώνουν τους ανθρώπους όλων των θρησκειών και χρωμάτων. Και ένα σιδηροδρομικό σταθμό. «Γιατί εκεί οι άνθρωποι αποχαιρετούν και ξανασυναντούν τους αγαπημένους τους, δάσκαλε». Ένας κόμπος σκαρφάλωσε στο λαιμό μου. Ένα τρένο. Ήθελαν η ιδανική τους πολιτεία να έχει τρένο! Ειρωνεία. Γιατί το δικό τους τρένο μόνο ιδανικό δεν ήταν…
[widget id=”text-6″]
Οι μικροί ηθοποιοί μπαίνουν και βγαίνουν από τη σκηνή, άλλοτε χαρούμενοι, άλλοτε σκεπτικοί, δυσαρεστημένοι, άλλοτε ερωτευμένοι, με το σχολικό έτος του 1942 να περνάει γρήγορα μπροστά στα μάτια των θεατών, για να φτάσει στην τελευταία μέρα και στην τελευταία αναμνηστική φωτογραφία. Στην τελευταία μέρα που όλοι θα βρίσκονταν για μία ακόμα φορά μαζί. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιουνίου του 1943 , ο δάσκαλος κάθεται στην έδρες σημειώνοντας 9 απουσίες. 1 για κάθε έναν από τους μαθητές του.
Τα φώτα σβήνουν και τα παιδιά περπατώντας αργά απλώνουν στη σκηνή αντίγραφα των καρτελών με τα στοιχεία των παιδιών που έζησαν, έστω και για λίγο, έστω και με φόβο, τότε, μαζί με κάποιες εργασίες τους. Ύστερα στέκονται ένα ένα στο κέντρο της σκηνής και με σταθερή φωνή αναφέρουν όνομα, καταγωγή και τι απέγιναν μετά από την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία τους οι ήρωες της ιστορίας. Της αληθινής ιστορίας. Πώς έζησαν οι μαθητές της τάξης του 1942. Αν έζησαν. Γιατί εκείνο το «δολοφονήθηκαν» ακούστηκε αρκετές φορές.
Το χειροκρότημα στο τέλος συνδυάστηκε από δάκρυα. Δεν ήταν μόνο δάκρυα συγκίνησης αλλά δάκρυα γεμάτα πίκρα για εκείνους που δεν γύρισαν ποτέ,για αυτούς που δεν θα μάθουμε τι απέγιναν. Για τα όνειρα που χάθηκαν.
Εμείς θέλουμε περισσότερα. Εκείνοι ήθελαν να ζήσουν!
Εμείς θέλουμε να πετύχουμε όλους μας τους στόχους. Εκείνοι ήθελαν να ζήσουν!
Εμείς θέλουμε να κερδίσουμε και κάτι ακόμα. Εκείνοι ήθελαν να ζήσουν!
Μονάχα να ζήσουν!
Σχετικά με την παράσταση θα βρείτε περισσότερα εδώ.
