Oscars 2018: The Disaster Artist
Υπάρχουν καλοί σκηνοθέτες. Υπάρχουν κακοί σκηνοθέτες. Υπάρχουν σκηνοθέτες με ταλέντο. Υπάρχουν σκηνοθέτες χωρίς ταλέντο. Που δημιούργησαν ταινίες απαράμιλλης ποιότητας και αξίας. Και άλλοι που γρήγορα ξεχάστηκαν, με έργα άτεχνα και δίχως φαντασία. Και τέλος, υπάρχει και ο Tommy Wiseau.
Η ιστορία του ιδιόρρυθμου αυτού ανθρώπου αποτελεί το μεδούλι της νέας ταινίας του Τζέιμς Φράνκο. Ένας άνθρωπος που έγραψε την δική του μοναδική, προσωπική ιστορία μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες . Χαρακτήριστηκε ατάλαντος, απορρίφθηκε από κάθε σκηνοθέτη, παραγωγό, δάσκαλο υποκριτικής, και όμως αυτός ο μυστήριος τύπος, που μέχρι σήμερα λίγα γνωρίζουμε για το παρελθόν του, κατόρθωσε έναν άθλο, πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί από όσο θα νόμιζε κανείς: να γράψει, σκηνοθετήσει , πρωταγωνιστήσει στο “The Room”, την “καλύτερη χειρότερη ταινία” που γυρίστηκε ποτέ. Σε αυτό το δημιουργικό του ταξίδι συνοδός υπήρξε ένας άλλος επίδοξος ηθοποιός και καλός του φίλος, ο Greg Sestero, ο οποίος έγραψε το ομότιτλο βιβλίο “The Disaster Artist”, αφηγούμενος τα όσα διαδραμιστήκαν κατά την παραγωγή της ταινίας και από εκεί άντλησε και το υλικό του ο Franko για το σενάριο της ταινίας, σενάριο μάλιστα υποψήφιο και για Όσκαρ.
Για το “the Room” δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά. Είναι μια ταινία που βρίθει από κακές ερμηνείες, αφηγηματικά κενά, ασυνάρτητους διάλογους σε τέτοιο βαθμό που μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει στον ανυποψίαστο θεατή. Και όμως, αυτή η εντυπωσιακά κακή ταινία αυτού του εξωπραγματικά ατάλαντου Tommy Wiseau πέτυχε να αναδειχθεί σε σύμβολο της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας, ενδυόμενη τον χαραχτήρα του “cult” και αποκτώντας εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο που γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες για να απολαύσουν και να γελασουν με ένα σχεδόν αποτρόπαιο κινηματογραφικό κατασκέυασμα.
Πράματι, το “The Disaster Artist” συνιστά μια προσπάθεια του James Franco να δώσει απάντηση σε δύσκολα ερωτήματα. Όπως πώς είναι δυνατόν μια κακή ταινία να απέκτησε τέτοια απήχηση που αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά δεν μπόρεσαν ποτέ να αγγίξουν; Αλλά και πώς ένας άνθρωπος που παρουσιάζει τέτοια εξωφρενική έλλειψη ταλέντου μπορεί να να πιστεύει τόσο ακράδαντα στην μεγαλοφυία του, ωθώντας εαυτόν στη σύγκριση με κινηματογραφικά τέρατα όπως ο Χίτσκοκ; Το σπουδαιότερο όμως ατού του έργου είναι πως ο Franco μέσα από μια ανεπανάληπτη ερμηνεία που ήδη του χάρισε μια χρυσή σφαίρα και ίσως και το οσκαρικό αγαλματίδιο, δεν προσβάλλει, δεν θίγει την προσωπικότητα του Wiseau.
Αντιθέτως, σέβεται απόλυτα και τον ίδιο και την αγάπη του για την τέχνη που άθελά του δεινοπάθησε. Γιατί όπως αυτός, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο όνειρο, κάθε άνθρωπος δικαιούται την ελπίδα και θέλει τεράστιο απόθεμα θάρρους να προχωράς μπροστά, ακόμη και σε γκρεμνό, ενώ όλοι οι άλλοι παλεύουν να σε μεταπείσουν. Φίλος μου μού είπε εύστοχα πως ίσως είναι ανήθικο να ενθαρρύνουμε κάποιον να αναλώνει τη ζωή του κυνηγώντας άπιαστα όνειρα και φιλοδοξίες. Ίσως όμως από την άλλη αυτό να είναι και η πεμπτουσία του ονείρου’ μια ατέλειωτη διαδρομή σε κατι που θα μένει πάντα άπιαστο, αλλά που όμως κάποιες φορές αν είμαστε αρκετά τολμηροί μάς αποζημιώνει, όπως έδωσε στον Wiseau την κινηματογραφική αθανασία.
Τελικά, το “the Disaster Artist”, είναι ένας ύμνος στον δημιουργό που πιστεύει στο ταλέντο του και ας το έργο του τον διαψεύδει. Ένας υπέροχο χρονικό για μια αξιοπερίεργη μορφή στο χώρο της έβδομης τέχνης, που χάρισε στον κόσμο τόση χαρά όση ποτέ ένας Μπέργκμαν ή ένας Φράιαρς δεν προσέφεραν. Και βέβαια δύο ώρες ένοχης απόλαυσης, που όμως όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αφήνουν και κατιτίς για προβληματισμό. Δείτε το.
