Πηγή Φωτογραφίας

Οι πρώτες εβδομάδες πρωθυπουργίας ενός από τους σημαντικότερους πολικούς του 21ου αιώνα, του Ουίνστον Τσώρτσιλ και τα δύσκολα διλήμματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, καθώς η Ευρώπη κατέρρεε κάτω από το ζυγό του Άξονα. Η αλλιώς, η ταινία που έχει φέρει πιο κοντά από ποτέ τον Γκάρι Όλντμαν στην κατάκτηση του πολυπόθητου χρυσού αγαλματιδίου, στα επικείμενα Όσκαρ.Λίγοι ήταν οι εκλεκτοί που μπόρεσαν να αφήσουν τόσο ανεξίτηλα όσο ο Τσώρτσιλ το στίγμα τους, καθορίζοντας μια ολόκληρη εποχή και εξασφαλίζοντας την αθανασία τους στη συλλογική μνήμη. Και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μεγάλος ηγέτης συνετίθετο από ένα απροσδόκητο κράμα υλικών. Ευφυής μα ευέξαπτος, δεινός ρήτορας μα και επιρρεπής στο λάθος, αποφασιστικός μα και εμμονικός. Για δεκαετίες στη σκιά άλλων, στο γήρας του ξαφνικά ηγέτης ενός ολόκληρου λαού και “πατέρας της νίκης”. Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή, ένας άντρας με τα χαρακτηριστικά του Τσώρτσιλ θα έμενε για παντα ξεχασμένος , και φορτωμένος με το βαρύ στίγμα της αποτυχίας. Την πιο δύσκολη ώρα για το βρετανικό έθνος, αναδείχτηκε σε μια ανεπανάληπτη φυσιογνωμία που παρά την περασμένη ηλικία του τόλμησε να υψώσει ανάστημα στα τρομερά ναζιστικά στρατεύματα.

Ενάντια στους Ναζί, ενάντια στο φορτωμένο στρατιωτικές αποτυχίες παρελθόν του, ενάντια στους δεκάδες πολιτικούς αντιπάλους που είχε γεννήσει ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του. Με όπλα τα τεράστια πούρα του και την πύρινη γλώσσα του μπόρεσε να εμψυχώσει τα πλήθη την πιο σκοτεινή ώρα ανατρέποντας τις δυσοίωνες γεωπολιτκές ισορροπίες.

Η εμπολεμη λοιπόν Αγγλία είναι το σκηνικό. Ο  Τσώρτσιλ ο ρόλος. Ποιος όμως θα τον υποδυθεί; Μα φυσικά, ο Γκάρι Όλντμαν ένας από τους εμβληματικούς βρετανούς ηθοποιούς της γενιάς του σε μια ερμηνεία αποκάλυψη του πλήρους ερμηνευτικού του βάθους. Ίσως όλοι οι προγενέστεροι ρόλοι του από τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ έως τον διεστραμμένο Στάνσφιλντ του Λεόν άφησαν το στίγμα τους στον ηθοποιό, καθένας ρόλος του πρωσέδωσε και κάτι νέο για να φτάσουμε στην κορυφαία υποκριτική στιγμή που τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά των Όσκαρ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος και κυρίως η ευκολία με την οποία ο Όλντμαν αγκαλιάζει τον ρόλο, αγκαλιάζει τον Τσώρτσιλ και υιοθετεί κάθε μικρή ιδιοτροπία και χαρακτηριστικό του σπουδαίου ανδρός. Από την παράξενη περπατησιά μέχρι το κράτημα του πούρου, και από την πιεσμένη εκφορά του λόγου έως τον χειμαρώδη μόνολογο στο τέλος. Εκεί που ο Βρετανός  ηγέτης, όπως αναφέρει και ο αντίπαλός του Χάλιφαξ μες στην ταινία, επιστράτευσε την γλώσσα για να πολεμήσει την αμφιβολία και για να επικρατήσει η γενναία αποφασιστικότητα στις ψυχές όλων των Άγγλων.

Επειδή όμως πρόκειται για μια ταινία ερμηνείας, για έργο ενός ρόλου και ας μην είναι μονόλογος, οι λοιποί ηθοποιοί αναπόδραστα θα μπουν στη σκιά, μένοντας ανολοκλήρωτοι. Ιδίως η γενικά εξαιρετική Κρίστιν Σκοτ Τόμας που την απολαύσαμε ούσα τρομερά δυναμική στο The Party, εδώ παρουσιάζεται εντελώς άχρωμη, μονοδιάστατα βαρετή. Και δεν φταίει εκείνη αλλά το σενάριο, γιατί ουσαστικά οι λοιποί ηθοποιοί δρουν απολύτως επικουρικά, στην ανάδειξη του εκπληκτικού Γκάρι Όλντμαν. Η δε φωτογραφία είναι επίσης αφοσιωμένη διαρκώς στον πρωταγωνιστή με ελάχιστα πλάνα εξωτερικών χώρων, περιλαμβανομένων των εξαιρετικών λήψεων του πεδίου των μαχών και κάποιες υπέροχα στιγμιότυπα του βρετανικού κοινοβουλίου, που μας περνούν όλη την ένταση των μαχών, λεκτικών βεβαίως, που διεξήχθησαν και εκεί. Έχει επίσης και ένα εκπληκτικό μοντάζ, που περνά με δυναμισμό την πορεία προς την καταξίωση του ήρωα, έργο τού έξι φορές υποψήφιου για Όσκαρ μαζί με την φετινή Bruno Delbonnel αλλά και εξαρετική μουσική ενορχήστρωση από τον Dario Marianelli, μουσική που ξεχειλίζει από ένταση ισοδύναμη των όσων συμβαίνουν επί της οθόνης. Τέλος, στα της σκηνοθεσίας, δεν πρέπει να υποτιμηθεί το έργο του Joe Wright, στον οποίο πιστώνεται εν μέρει το εύρος της ερμηνείας του Όλντμαν.

Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια ταινία που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία για την συγκλονιστική performance που έδωσε ο σπουδαίος  Γκάρι Όλντμαν. Όχι για την ιστορική αναπαράσταση, έχουν υπάρξει και καλύτερες, όχι για τα τεχνικά μέρη, έχουν γυριστεί ταινίες πολύ μεγαλύτερης αρτιότητας, όχι για το σενάριο, το οποίο στερείται πρωτοτυπίας, αλλά για τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή στον κορυφαίο ρόλο της τεράστιας καριέρας του και επιστέγασμα αυτής, και για αυτόν τον τελευταίο λόγο προβλέπω πως το κερδίσει κιόλας. Και μάλιστα για δεύτερη φορά την τελευταία εξαετία μετά το Λίνκολν του Ντέι Λιούις θα δωθεί Όσκαρ Ά ανδρικού σε πολιτική βιογραφία.