Παρά τις επώδυνες περιόδους μεταναστεύσεις που υπέστησαν οι απόδημοι Έλληνες (βλέπε μέρος Β), δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον δρόμο προς ξένες χώρες και ηπείρους στα μέσα του 20ου αιώνα.
Ιδίως κατά την περίοδο 1950-1970, λόγω των ιδιόμορφων πολιτικών εξελίξεων της μεταπολεμικής Ελλάδας, τουλάχιστον 1.000.000 καταγεγραμμένοι μετανάστες ταξίδεψαν για ένα καινούργιο μέλλον.
Οι επιλογές τους κινήθηκαν στα πλαίσια της Αμερικανικής ή Αυστραλιανής ηπείρου, ενώ ορισμένοι διάλεξαν Ευρωπαϊκές χώρες ως νέο τόπο διαμονής. Προκειμένου να επιβιώσουν στους προορισμούς αυτούς, υπέμειναν την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την μοναξιά αλλά και την υποβάθμιση προκειμένου να αδράξουν μια θέση εργασίας.
Για την καλύτερη εγκατάσταση τους, οι απόδημοι Έλληνες αναζητούσαν σωτηρία σε συγγενικά τους πρόσωπα, ώστε να εξασφαλίσουν μια πρώτη στέγη μέχρι να ανακάμψουν οικονομικά. Λόγω αυτού καθοριζόταν αυτόματα και ο τόπος διαμονής τους.
Όσοι δεν είχαν ήδη κάποιον συγγενή στη χώρα υποδοχής έπρεπε να διαμείνουν στους καταυλισμούς μεταναστών. Συγκεκριμένα, στην Αυστραλία ο πιο γνωστός καταυλισμός ήταν αυτός της Boneggila. Δημιουργήθηκε το 1947 και έκλεισε επίσημα το 1971, έχοντας φιλοξενήσει 320.000 μετανάστες εκ των οποίων οι 35.000 ήταν Ελληνικής καταγωγής.
Παρά την κρατική παρέμβαση της Αυστραλίας για την ομαλή στέγαση των μεταναστών ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν αποφεύχθηκε πλήρως. Wogs (=ξένοι) ήταν η χαρακτηριστική ονομασία που τους είχαν αποδώσει. Το φαινόμενο μειώθηκε κυρίως μετά το 1975, με την ψήφιση του νόμου κατά του ρατσισμού, ύστερα από αίτημα του τότε Αυστραλιανού πρωθυπουργού.
Παράλληλα, εξαιτίας του πλήθους μεταναστών, δημιουργήθηκαν Ελληνικές κοινότητες κατά τόπους, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα τέλεσης εκδηλώσεων, θρησκευτικών τελετών κλπ. Μέσω των κοινοτήτων επιδίωκαν την διαιώνιση του ελληνικού στοιχείου, για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήλπιζαν σε μια λυτρωτική επιστροφή.
Ωστόσο, δεν έλειψαν οι συγκρούσεις στις κοινότητες αυτές: μεταξύ λαϊκών και κληρικών, παλαιότερων και πρόσφατων μεταναστών, ομάδων με αντιπαρατιθέμενες πολιτικές θέσεις.
[widget id=”text-6″]
Επιπρόσθετα, καίριο ρόλο στην ελληνική μετανάστευση έπαιξε η “Σύμβαση περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικές επιχειρήσεις” που υπογράφηκε 30 Μαρτίου 1960. Αυτή ήταν η αφετηρία της πιο έντονης μετανάστευσης των Ελλήνων. Τουλάχιστον 1.000.000 Έλληνες κυνήγησαν μια θέση στη γερμανική βιομηχανία, τα ορυχεία και τις υπηρεσίες ως ανειδίκευτοι εργάτες. 1 στους 8 Έλληνες πήρε το δρόμο της ξενιτιάς, ολόκληρες οικογένειες και χωριά μεταφέρθηκαν στη Γερμανία.
«Πρώτα γίνεσαι φτωχός και μετά μετανάστης» υποστήριξαν πολλοί, και πράγματι δεν είχαν άδικο. Οι Έλληνες ήταν κυριολεκτικά παντού. Η ελληνική καρδιά χτυπούσε σε όλο τον κόσμο…
Όπως γίνεται φανερό από τα παραπάνω, το ζήτημα της Ελληνικής μετανάστευσης ταλανίζει το λαό μας εδώ και τουλάχιστον ένα αιώνα. Οι λόγοι κοινοί, οι ελπίδες ίδιες, ο φόβος παντοτινός μα όχι απροσπέλαστος σε σχέση με τη θέαση μιας νέας ζωής…
Εν έτη 2016, όπου η αναζήτηση εργασίας έχει καταντήσει τραγελαφική έως παντελώς ανέλπιστη, το όνειρο του “εξωτερικού” τριγυρίζει διαρκώς στο κεφάλι της νεολαίας μας. Ταυτόχρονα, νέοι μετανάστες εγκαθίστανται στη χώρα μας ψάχνοντας κατ’ ουσίαν όσα αναζητούμε και εμείς.
Το χρονοντούλαπο της ιστορίας αποδεικνύει πως οι άνθρωποι δε διαφέρουν και τόσο πολύ τελικά… Εσύ, λοιπόν, ακόμη πιστεύεις πως αξίζει να είσαι ρατσιστής;
