16 Μαρτίου 1964: Αποβιβάζονται στην Κύπρο ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ
Σαν σήμερα, στις 16 Μαρτίου 1964, ειρηνευτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε φθάνουν στην Κύπρο βάσει ψηφίσματος που είχε ληφθεί νωρίτερα τον ίδιο μήνα. Στόχος η αποκλιμάκωση των εντάσεων που υπήρχαν ήδη στην περιοχή λόγω των συγκρούσεων του Δεκεμβρίου 1963 αλλά και των απειλών της Τουρκίας για εισβολή στην Κύπρο. Την ίδια ημερα, η τουρκική Βουλή σε μυστική συνεδρίασή της παραχωρεί στην κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού την δυνατότητα να προχωρήσει σε εισβολή στην Κύπρο, χωρίς περαιτέρω κοινοβουλευτική έγκριση, σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο.
Η απόφαση για δημιουργία ειρηνευτικής αποστολής στην Κύπρο, με το όνομα UNFICYP , λήφθηκε στις 4 Μαρτίου 1964 με το ψήφισμα 186/1964 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στο ψήφισμα αυτό γινόταν λόγος για στάθμευση της δύναμης στο νησί για περίοδο τριών μηνών. Παρόλα αυτά, η θητεία της ανανεώνεται έκτοτε κάθε έξι μήνες, μετά τις σχετικές εκθέσεις που υποβάλλονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Βρίσκεται ανάμεσα στις μακροβιότερες ειρηνευτικές παρεμβάσεις του ΟΗΕ, αφού παραμένει μέχρι σήμερα στο νησί, ενώ επίσημα η παρουσία της έχει παραταθεί μέχρι τις 31 Ιουλίου 2016. Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αξιολογήσει πολλές φορές θετικά την παρουσία των δυνάμων αυτών καθώς αναγνωρίζεται η εξισορροπητική και ανθρωπιστική τους δραστηριότητα σε περιπτώσεις χρήζουσες βοήθειας. Ωστόσο, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η Κύπρος,πλεόν, σήμερα οφείλει να σταθεί ανεξάρτητα, χωρίς υποβοήθηση στο ύψος των απαιτήσεων και να μην βρίσκεται διαρκώς στη χρεία τέτοιων δυνάμεων που την τοποθετούν πολιτικά και στρατηγικά σε μειονεκτική θέση. Μία τέτοια πραγματικότητα, όμως, δεν είναι εύκολο να εγκαθιδρυθεί, αφού το κυπριακό ζήτημα βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε μία κομματώδη κατάσταση, η οποία διαιωνίζει την ιδιάζουσα περίπτωση της διχοτόμησης του νησιού.
Το ζήτημα της Κύπρου αρχικά αποτελούσε θέμα αυτοδιάθεσης των λαών. Με την προσφυγή της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1954, το κυπριακό ζήτημα αποκτά διεθνή χαρακτήρα και θεωρείται πλεόν πρόβλημα διεθνούς δικαίου. Τα στοιχεία του προβλήματος είναι η παράνομη στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία μετά την εισβολή της στο νησί το 1974, η βίαιη πληθυσμιακή και πολιτιστική αλλοίωση της κατεχόμενης περιοχής και οι συνεχείς προσπάθειες της τουρκικής πλευράς για αναγνώριση ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού κράτους.
Ιστορικά το ζήτημα βρίσκει τις ρίζες του στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η παρακμάζουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία εκμισθώνει την Κύπρο στην Αγγλία προς εξεύρεση πόρων. Η άφιξη αγγλικών δυνάμεων στο νησί πυροδότησε ένα παιχνίδι εξωτερικής πολιτικής και συμμαχιών μεταξύ Αγγλίας, Ελλάδας και Τουρκίας ενόψει μάλιστα και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ αργότερα αναμείχθηκαν και οι ΗΠΑ. Οι εξελίξεις ήταν ταχύτατες και έντονες τα επόμενα χρόνια. Κατά την πορεία του ζητήματος, σταθερός παρανομαστής ήταν η επιθυμία των ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων κατοίκων του νησιού για ανεξαρτητοποίηση. Επιθυμίες συγκρουόμενες που ναυάγησαν οποιεσδήποτε συμβιβαστικές συμφωνίες. Ο ελληνικός λαός είχε ξεκάθαρα ταχθεί υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ωστόσο οι κυβερνήσεις του έχουν κατηγορηθεί για πολιτική νωθρότητα και ατολμία σε κρίσιμες στιγμές του ζητήματος.
Το κυπριακό παραμένει ένα από τα πιο περίπλοκα ζητήματα της σύγχρονης ιστορίας κυρίως λόγω της πρωτότυπης φύσης του. Δημιουργεί ιστορικό και πολιτικό ενδιαφέρον πως ένα τέτοιο ζήτημα παραμένει τόσα χρόνια ουσιαστικά μετέωρο και άλυτο. Η απάντηση ίσως βρίσκεται στο ότι δεν αποτελεί αποκλειστικά ζήτημα κυριαρχίας σε ορισμένη εδαφική έκταση αλλά κυριαρχίας στη συγκεκριμένη γεωγραφική θέση. Ιστορικά στοιχεία περί πολιτισμικών αξιώσεων που προβάλλονται από όλες τις αναμεμειγμένες πλευρές ως τεκμήρια αρκούντα για παραχώρηση δικαιωμάτων επί του νησιού λειτουργούν ως μανδύας επικάλυψης στρατηγικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων. Σε αυτή την κατέυθυνση σκέψης άλλωστε έχει τοποθετηθεί με δήλωση του ο νυν πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, αναφέροντας ότι το κυπριακό ζήτημα είναι για την Τουρκία, ζωτικής σημασίας από γεωστρατηγική άποψη και ότι ακόμη και εάν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία οφείλει να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα.
πολυ ενδιαφερον αρθρο για ενα απο τα μειζονα, ακομα και με την κριση, ζητηματα για την ελλαδα.μπραβο